Wensenkind (ON HOLD)

Hoofdstuk 4

Wanneer ik mijn ogen open doe staat de vrouw voor me.  Langs de ene kant boezemt ze me veel vertrouwen in omdat ik me bij oude mensen meestal op mijn gemak voel maar langs de andere kant heeft ze een blik in haar ogen die ik niet kan beschrijven. Het lijkt wel of ze geen mens is maar meer of net minder, ik weet het niet.
"Selene, jij bent uitgekozen." Zei de vrouw kalm.
"Huh? Uitgekozen? Wat bedoelt u daar mee? Wie bent u zelfs?"
"Mijn naam is Medeia. Jij bent uitgekozen om je diepste verlangens werkelijkheid te laten worden."
"Waarom ik? Heb ik iets speciaal gedaan?"
"Selene, je vraagt te veel vragen en te weinig wensen."
"Eerst wil ik antwoorden."
"Jij bent gekozen omdat jij een kracht hebt, diep in jou, die slechts enkele mensen in zich hebben. Het is de kracht die jou jou maakt."
"Euhm... Oké... En wat kan ik dan zoal wensen?"
"Alles."
"Heb ik een limiet?"
"Nee, maar je wensen zullen stoppen wanneer je je kracht verloren zult hebben."
"Wat is mijn kracht dan?"
"Je durft hard te zijn voor anderen, maar je zult altijd eerlijk handelen. Je bent eerlijk, vooral voor jezelf."
Dat is niet altijd waar... Ik heb vaak anderen voorgelogen en nog vaker mezelf.
"Oké, dan wens ik dat u mij antwoord geeft op de volgende vraag: waarom doet iedereen zo vreemd tegen me de laatste tijd?"
"Xiana heeft daarvoor gezorgd."
"Hoe dan?"
"Ze heeft haar ziel aan me verkocht."
"Wat?! Heb ik mijn ziel nu ook aan u verkocht?"
"Nee, zij was geen wensen waardig, de enige manier om dan een wens te krijgen is om iets zeer kostbaars aan mij te geven."
"Wat heeft ze dan precies gewenst?"
"Ze wenste dat niemand ooit nog een vriendelijk woord tegen je kon zeggen."
"Wat houdt geen ziel hebben precies in eigenlijk?"
"Ze zal nooit meer echte emoties beleven, ze zal nooit liefde kennen en ze zal nooit rust vinden als ze sterft."
Hoe kon ze? Ik weet dat we ruzie hebben maar ze verkocht haar ziel zodat ik in ellende zou leven. Ben ik dan zo'n monster? Heb ik haar zo hard gekwetst dat ze liever geen ziel meer zou hebben dan dat ze mij gelukkig zou zien? Geen ziel hebben klinkt verschrikkelijk...
"Ik wens dat haar wens ongedaan gemaakt zal worden."
De vrouw haar ogen draaien weg tot je enkel nog oogwit ziet en haar oogballen beginnen dan licht te geven.
"Uw wens is vervuld" zegt ze na een tijdje.
"Kan ik nog iets wensen?"
"Natuurlijk."
"Dan wens ik dat ik mensen geluk kan brengen en dat ik geliefder wordt."
Opnieuw geven haar ogen licht.
"Beide wensen zij vervuld."
"Dank je, ik zou nu graag willen gaan slapen om nog wat verder te denken over mijn wensen. Hoe kan ik u terug zien?"
"Elke avond om 23.23 zal ik in je kamer staan om met je te praten."
"Oké bedankt, tot morgen."
"Tot morgen" ,zegt ze op een manier dat alleen oude vrouwtjes dat kunnen.

9.46, in rode letters, is het eerste wat ik zie in mijn donkere kamer. Traag ga ik naar mijn deur terwijl ik nog over enkele schoolboeken struikel. Wanneer de deur open gaat, schijnt het oogverblindende licht van de zon in mijn ogen. Omdat het weekend is, ga ik in mijn pyjama naar beneden om daar een ontbijtje klaar te maken. Klaarmaken is misschien een groot woord, klaarzetten is misschien beter, tenzij je cornflakes in een potje doen en daar melk bij doen klaarmaken wilt noemen.
Cornflakes eten is voor mij altijd een hele uitdagen, alles moet perfect zijn. Eerst zorg ik ervoor dat alles in het midden onder de melk geduwd wordt, dan moet ik ze snel opeten anders worden ze soppig. Wanneer deze klus geklaard is, kan ik de buitenkant op eten. Deze zijn nog wat harder, en smaken meer naar chocola. Alles moet perfect zijn, wanneer er 1 ding fout loopt, gaat alles fout. Terwijl ik bezig ben het binnenste deel op te eten, denk ik na over het dametje. Ik zou kunnen zeggen dat het een droom was, maar dat zou cliché zijn en een leugen. Ik weet 100% zeker dat ze echt is.
Het is nu 10.03, gisteren avond in bed had ik nog gedacht om vandaag te gaan joggen aangezien het bikini seizoen begint binnen enkele maanden. Maar ik heb nog zoveel andere dingen te doen, en morgen is er nog een dag.
Terwijl ik voor mijn klerenkast sta denk ik na over eventuele andere wensen. Een normaal functionerend persoon zou de genezing voor kanker wensen of om de honger de wereld uit te helpen of zo iets. Om de één of andere reden kan ik dat niet wensen, niet omdat dat niet mag van de oude dame, maar omdat ik dat niet wil. Wanneer er een kwaad de wereld uit is, komt er een nieuwe dat minstens 10 keer zo erg is. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat er iets met de wereld zou gebeuren omdat ik iets heb weg gewenst en uiteindelijk daarom geen wensen meer kan vervullen. Plots zie ik de perfecte outfit liggen, een jeansbroek met een wit T-shirt waar klaprozen op staan.
Wanneer ik in de spiegel sta, zie ik plots iets op mijn linker bovenbeen staan. Het is een soort tattoo van een oog met daarin een maan. Ook heb ik een ketting aan die ik nog nooit gezien heb, ook een halve maan maar er is nog een cirkel in het midden met het universum in.