Hoofdstuk 1.
Het begin.
' Ja, mevrouw Elkhadir, letten wij ook even op ?' Riep Mevrouw de vorst door de klas heen.
' Oh, ja sorry. ' Zei ik snel.
Pff, waarom ik altijd, ik keek even snel de klas rond en zag dat iedereen mij boos aankeek.
Ach, laat ook maar.
Ja inderdaad, ik kon er toch niets aan veranderen.
Iedereen keek toch altijd zo naar me.
Mevrouw El Khadir, wat haat ik die achternaam !
Ik wil geen El Khadir heten, vervloekte naam.
' Psst, eey luister dan ! ' Hoorde ik iemand zeggen, en hij tikte op mijn rug.
Ik keek om en zag dat het Amine was.
' Kan je even opschuiven? Door je bolle hoofd kan ik niets zien.' Zei hij lachend, en heel hard door de klas.
Ik werd rood, en draaide me weer snel om.
Iedereen begon al te lachen, waarom moest ik toch ook in deze klas 3 maanden geleden terecht zijn gekomen !
Oh, sorry..
Dit is van 3 jaar terug. Ik zal me even voorstellen.
Ik las net namelijk in mijn dagboek.
Ik ben Ouiam, en ben nu 17 jaar.
Vandaag de dag, heb ik besloten om het aan mijn moeder te vertellen.
Alles ! Werkelijk alles !
Ik sla mijn dagboek dicht, en stop het weer ver onder mijn bed.
Niemand mag het vinden.
Ik liep naar beneden, en zag mijn vader tv kijken.
Hij keek me eerst hatelijk aan.
' Moest je zoveel geluid maken ? He ?! ' Vroeg hij me.
' Sorry, ik was - ' Maar ik kon mijn zin niet afmaken. ' Als ik het nog één keer hoor he ! ' Zei hij kwaad.
Ik had niet eens herrie gemaakt, je kon me amper horen!
Ik zat net namelijk op mijn bed, en zoals je weet las ik mijn dagboek door.
' U zult het niet meer horen. ' Zei ik tegen hem, en ik liep door naar de keuken. Waar ik mijn moeder zag.
Vandaag gaat het gebeuren, ik ga je alles vertellen mama.
Maar hoe kon ik dat doen, zonder haar pijn te doen?
De enigste die dit wist, was Bilal.
Mijn broer, maar ook hij kon me niet helpen.
Allemaal de schuld van mijn vader.
Ja papa, ik haat je !
Je denkt nu wel van, waarom zegt ze dat.
Maar ik haat hem echt.
Hij heeft nooit van me gehouden.
En ik maar denken dat het allemaal normaal was wat hij deed.
Dat elke vader dat bij zijn dochter deed.
Maar nee, dat was helemaal niet zo.
' Mam, kom eens. ' Zei ik tegen haar, toen ik aan de keuken tafel ging zitten.
' Wacht even lieverd. ' Zei ze terwijl ze in de pan stond te roeren.
Mijn moeder was een ware schat.
Ze luisterde altijd, maar hoe kon ik het haar vertellen ?
Niet veel later kwam ze naast me zitten, en vroeg me wat er was.
' Mama, je mag het tegen niemand zeggen. ' Fluisterde ik zacht. ' Is goed, maar waarom fluister je ? ' Vroeg ze me. ' Papa mag het niet horen. ' Antwoordde ik.
Wanneer het precies begonnen is weet ik niet.
Volgens mij al mijn hele leven !
Maar ik vertel het vanaf 3 jaar geleden.
Toen begon het steeds erger en erger te worden.
We waren verhuisd, en ik zou naar een nieuwe school gaan.
Ik was 14, dus kwam ik in de 2e klas van de middelbare school.
En als je wel eens van school verwisseld heb, dan weet je hoe moeilijk het soms is om je aan te passen.
En door alle problemen die ik thuis had, was ik nogal stil.
Bang om iets verkeerds te zeggen of te doen.
Maar op school moet je het ook fijn hebben, anders kan je ook niet studeren.
Maar in mijn geval kwam daar niets van terecht.
Niet dat ik het zo slecht op school had, er waren ook leuke tijden, maar vooral ook minder leuke.
Genoeg hier over, ik vertel het je wel, net zoals ik het mijn moeder ga vertellen.
Ik begin, vanaf dat ik 2 weken op de nieuwe school zat. ( 3 jaar terug. )
Snel liep ik de school binnen.
Oh nee, te laat !
De bel is al een kwartier geleden gegaan.
Gelukkig heb ik mijn boeken al bij me, dus hoef ik niet meer naar me kluis.
Ik liep snel naar het lokaal, maar op de gang bleef ik staan.
Ik wist dat ik een te laat briefje moest halen.
Maar ik durfde het lokaal niet in te gaan.
Als ik naar binnen zou gaan, zou iedereen me aan kijken.
Het moet maar, ik liep heel sloom door, tot ik bij het goede lokaal kwam.
En heel zacht deed ik de deur open.
' Zo Ouiam, haal maar een te laat briefje. ' Hoorde ik de leraar zeggen.
En ik deed wat hij zei.
Gelukkig, pauze.
Ik kende nog niet veel mensen, een paar 3e klassers en 4e klassers liepen vaak tegen me op.
En dan hoorde ik altijd ' kijk uit waar je loopt trut ! '
En het waren natuurlijk altijd meisjes.
Ik liep met mijn tas naar een tafel, en ging zitten.
Ik voelde me zo alleen.
Maar thuis voelde ik me ook eenzaam.
Ik wou een plek waar ik vrienden had.
Maar dat zal ik nooit krijgen.
En dan had je daar nog Jamal.
Hij zat nu al in de 4e klas, en zijn glimlach was gewoon te mooi.
Hij stond nu wat met zijn vrienden te praten.
Hij had een zwartte bloes aan, en een mooie spijkerbroek, die een beetje laag hing. En zijn handen zaten in zijn zakken, en daardoor zag je een klein stukje van zijn boxer.
Hij had groene ogen, en zwarte stekelende haren.
Zijn huidskleur was ook perfect, hij was getint.
