10-11-2013
naiinis ako.
nagseselos,,
nasasaktan....
ewan ko kung bakit parang ang sakit sa part ko na unti-unting nasisira yung friendship namin...
ang sakit kasi oo alam ko na we all have our own lives, personal choices and decisions...
kung ano ang gagawin, kanino sasama at kung sino ang pahahalagahan...
pero hindi ba nila na-rerealize na sa aming tatlo ako yung pinakamawawalan kapag nawala sila?
thinking na sila yung sikat, maraming kaibigan,,, ano ba naman akong kawalan ko sa kanila???
nagseselos ako kasi everytime nalang na may kasama silang ibang group of friends naiiwan ako mag-isa...
sila lang ang permanente kong kaibigan tapos ngayon unti-unti pa silang mawawala.. ang sakit sakit lang talaga..
minsan pakiramdam ko last option nalang ako sa kanila.. ako yung sasamahan/pupuntahan kapag tapos na makipagdaldalan sa ibang kaibigan o kapag wala ng ibang pwedeng makasama..
last choice kumbaga..
hindi ko naman sinusumbat sa kanila yun eh. yung tipong kahit anong mangyari sila parin yung iununa ko, sila pa rin yung pinipili ko at sila parin yung mas pinahahalagahan ko..
never kong sinumbat sa kanila yun.. hindi ko attitude ang maging vocal sa nararamdman ko,, i prefer to keep it with myself..
feeling ko kasi kapag nagsalita ako magkakagulo lang.. ayoko yun,. kaya as much as possible kahit na sobrang nasasaktan na ko hindi nalang ako nagsasalita. i don't want to loose them...
pero bakit ganito?? kapag ba nagparamdam lang ako na nasasaktan na ako dun lang sila mag-rereact, dun lang nila mararamdaman na nag-eexist pala ako at may pakiramdam???
it just hurts so bad..
