Yalnızlığın kıyısında umudumu kaybetmiş bir şekilde bekliyordum.
AğlamayI unutmuş bir kız ve yaşadıkları.her sevdiğini kaybeden değer verdiklerini unutmaya alınan bir kız
Daha 17
yaşındayım. Değersiz bir ailenin değer verilmeyen kızıydım.
Gülmeyi unutmuş.aglamaktan yorulmuş.yine ucuz bi hayatın ucuz karakterleriydik.her ne kadar bize aile deselerde biz hiç aile olamadık.
Bir gece yine o bilindik kavgalardan biri oldu umursamadım.kulaklığımı taktım müzik dinledim.şarjım bitiyordu ve kulaklığı çıkarıp şarj aletini prize takarken duyduğum şeylerde ismim geçti.ve kulak verdim az önce kavga eden annemle babam bagırırken şimdi konuşuyorlardi ve benle ilgiliydi.
-artık zamanı geldi diyordu babam.
-ya çocuğu istemezse diyordu annem ne olduğunu yeni yeni anlamıştım. Beni evlendireceklerdi.ve tanımadığım biri ile. Annem odama doğru geliyordu. Hemen yattım.yanıma oturdu sasirmistim. Normalde evde olduğumu bile bilmezdi.kızım konusabilirmiyiz dedi. Tamam deyip kalktım. Ve benden o çocukla tanışmamı istedi.onu ilk defa böyle görmüştüm.ve nedeni ne olursa olsun bunub olmasını yıllardır beklemiştim.istemsizce tamam dedim.
Ama içimden gelmiyordu. Babamdan dolayı hiç bir erkeği sevmezdim.ve sakin biri olmama rağmen üstüme gelinince ağzıma ne gelirse söylerdim...
