Amazone: Dans Met Me

Hoofdstuk 1

'Nee pap, ik ga niet mee naar de manege. Je weet al langer dan vandaag dat ik niet mee wil en je weet goed genoeg waarom niet, dus stop met het elke week opnieuw te vragen.' Zei ik geïrriteerd tegen m'n vader toen hij vroeg of ik toch eens niet mee wou. Hij vraagt het bijna elke week en mijn antwoord is altijd negatief. Wanneer gaat hij het toch eens snappen?

10 jaar geleden is mijn mama overleden door die rot beesten. Het mag dan wel een stom ongeluk geweest zijn. Toch als ze niet reed dan had ik nu nog altijd een mama. Maar nee, mijn papa wou zo nodig zelf verder doen in de paardensport. Ik wil mijn vader ook niet verliezen door de paarden.

Pap keek me smekend aan, maar toch met een kleine grijns op zijn gezicht. Binnen enkele dagen is het zijn verjaardag, 40 jaar word hij. Als hij het me dan vraagt kan ik moeilijk nee zeggen.

'Alsjeblieft?' Vraagt hij lief. 'Toen je voor het eerst op een shetlander zat, was je zo blij en wou je er niet meer af! En nu kan ik je niet eens op de manege krijgen.'
'Niet waar. Ik heb paarden nooit tof gevonden. Veel te gevaarlijk.'

Pap haalde zijn schouders op.
'Cassi, als je nu meegaat dan vraag ik het nadien nooit meer, beloofd!' Zegt hij als een klein kindje. Hij steekt zelf een vuist op met een pink eruit om pinky promise te doen.

Als ik nu even mee ga en gewoon in de cafetaria blijf zitten zodat ik geen paarden van dicht bij hoef te zien ben ik tenminste van zijn gezaag af.
Ik zucht diep en twijfel nog even maar ga toch in op zijn aanbod.

'Goed dan...' Zeg ik met een zucht en doe een pinky promise met hem. 'Maar je hebt het beloofd, hé!'

Hij knikt vol blijdschap ja. Zijn tactiek heeft gewerkt. Na veel gejammer en gezaag ga ik eindelijk mee. Geen idee waarom hij wilt dat ik zo graag mee ga.
Terwijl hij zich klaarmaakt en zijn spullen pakt, neem ik de leiband van onze hond Kenzo. Pap neemt hem meestal mee naar de manege als ik niet thuis ben. Ik doe snel even mijn witte sneakers aan en pak mijn jas van de kapstok.

Zodra Kenzo zijn leiband aan heeft ga ik met hem naar de auto. Ik twijfelde even om weg te gaan met Kenzo. Een lange wandeling, dat is veel beter dan naar de manege te gaan. Maar dat kan ik pap nu niet meer aan doen.

Mijn donkerblonde haren wapperen in de wind, ik steek het snel op een staart zodat het niet in mijn gezicht waait.

Pap komt buiten in zijn donkerblauwe rijbroek en rijschoenen aan. In zijn handen heeft hij zijn helm, handschoenen, dingen voor aan zijn benen (chaps denk ik) en een zweep. Ik krijg de rillingen als ik alles zie.

Ik loop naar de zijkant van de auto en doe de deur open voor papa. Daarna ga ik naar de achterkant en laat ik Kenzo in de koffer springen. Zodra de koffer toe is kruip ik in de passagiers zetel naast pap. Al zijn spullen liggen in een rommeltje op de achterbank en ik rol mijn ogen zodra ik het zie.

De hele rit naar de manege heeft pap een glimlach op zijn gezicht terwijl ik er helemaal niet gelukkig uit zie. Hij zingt af en toe mee met een liedje op de radio terwijl hij met zijn vinger op het stuur mee tikt op het ritme van de muziek. Ik blijf gewoon naar buiten staren, maar elke keer als we een weide met paarden passeren sluit ik mijn ogen of kijk ik weg. Ik heb echt zo een hekel aan die dieren! Waarom heb ik ook ja gezegd.

Na een rit dat eeuwen leek stopt de auto op een grote parking.
'We zijn er.' Zegt pap vrolijk. Het lijkt als of hij het leuk vind om me te kwellen. Ik neem diep adem en ruik meteen de stinkende geur van paarden.
'Ja... Dat ruik ik.' Zeg ik met een zucht terwijl pap al lachend uitstapt en de deur van de achterbank opent om zijn spullen te pakken. Ik blijf even zitten maar hoor Kenzo onrustig bewegen om aan te tonen dat hij naar buiten wilt.
'Kom je?' Vraagt pap lief.
'Als het echt moet.' Zeg ik met tegenzin. Hij snapt niet waarom ik niet van paarden hou en vind het dus allemaal heel grappig.
Ik pak de leiband van Kenzo die aan mijn voeten lag en stapte uit om de hond eruit te halen. Eerst klikte ik de leiband vast voor dat hij uit de koffer mocht springen. Pap stapte al richting de cafetaria om goeiedag te zeggen tegen iedereen en waarschijnlijk om mij voor te stellen aan iedereen. Hij kijkt achterom en doet teken dat ik moet komen en sneller moet stappen. Ik wijs naar Kenzo die zijn behoefte doet en haal mijn schouders op met een kleine glimlach. Snel draai ik mijn rug naar hem toe.
Kenzo is klaar en ik ruim alles mooi op met een zakje.
Terwijl ik rond kijk naar de vuilbak hoor ik plots een stem achter me.