Ik Kan Het Niet Geloven!

1

Een stuk groter dan een muisje
Een stuk kleiner dan een bos.'

Dat vertelde hij. Dat was ik. Ik. Ik was voor hem alles
Ik. Amy...dat weet ik. "Ik Amy" fluister ik tegen mezelf. Wie was ik? Wat is er geburt. Ik heet Amy, aleen dat weet ik nog. En hij. De stem. Hij spraak. Ik verstond hem soms maar soms ook niet.' Mooier dan zee , stralender dan de zon , schiterinder dan de maan, vrolijker dat het groene gras van de lente. Amy. Jij bent dat,.., het wezen uit de hemel door engelen gebracht op de arde. Zo mooi ben je.' 

Ik lig al sinds de dag dat ik waker werd op dezelvede plek. Nu drie dagen geleden.
" Amy. Je moet gaan. Je moet jezelf vinden." Ik keek achterom om te kijken wie dat zij. Maar na 2 seconde merkte ik dat ik dat zij tegen mezelf. Dom van me.

Ik loop richting een weg. Een weg. Een weg die ik niet zie. Loop ik wel richting een weg? Ik weet het niet ik weet niks meer.

Het gezang van de vroijleke vogeltjes kalmeerd me. Dan zie ik iets dat ik aal lang naar op xoek ben. Nee,het is geen weg of dorpje of stadof huis. Nee. Het zijn besen! Ok ik had honger en ik had meer besen gegeten. Maar ze raakte op de besen die ik bij had waren op. Ik opende het zakje waar de besen zaten en zete er niuwe bij.

...........

Ik hen nog ongeveer 6 uur gelopen met pauzentjes. Ik wau ne de andere kant op gaan tot ik iets hoorde. Een auto! Maar ik was te laat. Maar er zouwen toch nog meer autos komen he? Toch?

Na 10 minuten kwam er een auto. Gelukig stopte die! "Hallo meisje. Waar moet je nartoe?"" Eigenlijk..., weet ik het niet. Ik weet niet eens waar ik ben. Ik weet nnniix meer. Alleen men naam.... kkunt uw me helpen.?" Begon ik een betje snikend." Ach meisje toch! Hoelang zit je al in dat bos.?" " ongeveer 1 week" stap in" zij ze met meedeleven in haar ogen. Ik knikte en stapte in.