Kar Meleği

KM 1

Her şeyin bir başlangıcı ve bitişi olduğunu kitaplardan öğrendim.
Küçüklükten itibaren okuduğum kitaplar en başta bir önsöz ile başlıyordu.Tabi hepsi değil.Yazar isterse önsöz,isterse sonsöz koyardı.İsterse hiç bir şey koymazdı.
Benim hayatım kesinlikle ön sözle başlıyordu.Hayatımı şu an yaşadığımı düşünmüyordum. 21 yıldır daha önsözde takılı kalmıştım.Ve kesinlikle önsözün bitmesine 21 yıl falan daha vardı.
Şu an evimin önündeki karları küremeye çalışıyordum.Beş yıldır sanırım bulutlar kar biriktirmiş ve hepsini dün akşam boşaltmaya karar vermişti.
"Rüzgar! Oğlum,benim evin önünü de küreyiver yavrum işin yoksa!" bana camdan bakıp bağıran Adile anne ye gülümsedim."Olur anne,kürerim tabiki!" Adile anne bana gülümsedi ve "Sonra gel kahve içeriz!" dedi.Ona tamam anlamında kafamı salladım.Camı kapattı ve içeri girdi.
Benim tek arkadaşım,dostum,ailem Adile anneydi.Tabiki babam,amcalarım, kuzenlerim ve abim vardı ama onları sevmiyordum.
Elbette size bir silah verip 'şunu şunu öldürmeden gelme.' diyen akrabalarınız olsa sizde onları sevmezdiniz.Gerçi abim onlar gibi değildi.
Abim... Poyraz.İsmini büyük mafya babası Poyraz Kaya'dan almıştı.Poyraz Kaya bizzat kendi abime bu ismi koymuş.Ne egoist bir adam...
Ben mi? Benim ismimi annem koymuş.Perihan Yıldız.Soyadı gibi bir kadındı annem.Büyük bir ses sanatçısı.Tüm Türkiye tarafından tanınan bir kadın.
İnsanlar bana baktıklarında babam veya annem gibi olmamı beklerlerdi.Ama ben..Ben edebiyat fakültesinde hayali öğretmen olmak olan bir eziktim.Annem tarafından tanınıyordum elbette. Ama istediğim gibi değil...'Yakışıklı Rüzgar' insanların gözünde buydum..
İnsanları anlamak zordu.Benim için her türlü şey diyebilirlerdi.Bir kafede oturup kahve içerken gazetemi okurken şu haber çıkabilirdi ' Rüzgar Yıldız entelektüel gözlükleri ve gazetesiyle acaba kız arkadaşını mı bekliyordu?!' dedim ya... İnsanları anlamak zor.
Derin düşünceler içerisindeyken daha hızlı çalışırdım ve ta da iki evin önünü de küremiştim.Ve tabi bunu yaparken bolca da üşümüştüm.
Eve gittim ve hızlıca üstümü değiştirdim.Eşofman altını giyerken telefonum çalmaya başladı.Kim olduğuna bakmadan telefonu açtım.
'Alo,kimsiniz?'
'Bazen telefonunu bakarak açman gerektiğini düşünüyorum oğlum.'
Gözlerimi devirdim.
' Efendim baba?'
' Hazırlan.Poyraz Kaya'ya yemeğe gidiyoruz.'
'Ben gelmeden yemek yiyemiyor musun baba? Sen git.'
'Ailecek.Abinde geliyor.Ve sende geliyorsun.15 dakikaya kapına şoför geliyor.'dedi ve telefonu kapattı babam.
Ne kadar da harika...Herkesin belinde silah taşıdığı bir eve yemeğe gidiyordum.Açıkçası Poyraz Kaya'yı daha önce hiç görmemiştim.Evinde yeğeni ve oğlu ile yaşıyordu.Bildiğim tek şey bu ve mafya babası olmasıydı.
Az önce giydiğim eşofmanımı çıkardım ve insanların beni tanımladığı şekilde giyindim.Entelektüel... Bence gayet havalıydı.Belki yaşımdan 5 yaş falan büyük görünüyordum ama farketmezdi. Ben her türlü Rüzgardım.
Giyindikten sonra Adile teyzeye gelemeyeceğini söyledim.Ve tabi beni hoş karşıladı.
Hazırlandıktan sonra aşağıya indim.Zaten şoför de gelmişti.Tamamen hazır olduğumu düşündüğümde evden çıktım ve arababaya bindim.
Araba yolculuklarını severdim.Ama kısa süreli olanlarını.Sallantı midemi bulandırır başımı döndürürdü.Neyse ki adamın evine yarım saatte varmıştık.
Arabadan indiğimde evin önünde bir melek gördüm.Kardan adam yapan bir melek.Bir...Kar Meleği.