ACI

HEP ÇOCUK KALMAYACAKTIM

Ben Irmak.5 yaşındayken çok mutluydum.Çünkü ailem yanımdaydı. Babam hep çalışırdı ama işten gelince benimle de ilgilenmeyi ihmal etmezdi.Annem de hep evdeydi.Bu güne kadar hiç çalışmayı düşünmedi.Bu saatten sonrada çalışacağını düşünmüyorum.Babam bu villayı almak için çok çalıştı.Halada çalışıyor.Annem saçı başı ve hizmetçilerle uğraşıp durur.Mutluyum,evet ama artık bıktım bu zengin hayatından bazen çok sıkılıp evden kaçmak istiyorum.Galiba ben bu hayatın bir parçası değilim.Bu gün burada bulunmamın sebebi bu ailenin bir parçası olmam.Alışmak zordu.Annem beni pek severdi.Burada derken annemin mezarının başındayım annem ben 7 yaşındayken öldü.Babam annem öldükten sonra yeniden hayata mutlulukla bakmadı, hep kötümserdi.Hiç odasından çıkmazdı,hatta işe bile gitmiyordu.Bir gün annem ve babamın yatak odasına girdim.Babam yatağın üzerinde uyuyordu.Kucağında da annemle beraber çekildiğimiz fotoğraf vardı.Ben o fotoğrafta çok küçüktüm.Babam annemin giysileri  ve fotoğraflarıyla uyuyup uyandığı için kendini toparlayamıyormuş. O gün çok üzülmüştüm sonra annemin dolabından valizini aldım.Etrafta anneme ait ne kadar şey varsa hepsini valize doldurdum.Çünkü artık babamın üzülmesini istemiyordum.Valizi alıp kendi odama sürükledim.Kendi dolabımın alt bölümüne sakladım.Sonra yukarıdan gelen sesler vardı.Galiba babam uyanmıştı.Yukarı çıktım bakmak için ama odanın kapısını açtığımda babam aniden;

-Annenin eşyaları nerede? deyince donup kaldım.Bu benim babam mıydı?Benim babam bu kadar sinirli değildi ki ne olmuştu ona?Annem ölünce hayli sinirli olmuştu.Bana;

-Çabuk annenin eşyalarının yerini göster?diye bağırdı.Bende koşarak odama indim.Tabi babamda benimle beraber iniyordu.Hiç babamdan bu kadar korkmamıştım.Eşyaların yerini gösterdim.Babam eşyaları alıp yukarı çıktı.Bir ses duymuştum.Bu neydi böyle?Yukarı çıktığımda babamın yerde kanlar içinde yattığını gördüm.Kendi kendime;

-Buda neydi böyle?Babam ne yapmıştı kendine?Her şey benim yüzümdendi.Ben o eşyaları alıp saklamasaydım bunlar olmayacaktı.Babam benim yüzümden canına kıymıştı.Hemen ambulansı aradım.Annem bana ambulansın numarasını öğretmişti.Eğer bu gün burada olsaydı.Ambulansı beraber arardık.Ambulans geldiğinde sadece "Baba"diye bağırıyordum.Ama babam ses vermiyordu."Kızım" demiyordu.İşte o zaman hayatın gerçek yüzüyle tanışmıştım.Beni bir kadın kucakladı ve babamın yanından uzaklaştırarak arabaya bindirdi.Kadına;

-Beni nereye götürüyorsun?Bırak beni babama gitmek istiyorum.Bırak beni! Kadın arabayı durdurup bana baktı ve bana;

-Seni nereye götürme mi istersin ufaklık?Ama ilk önce seninle tanışalım.Ben Peri.Polis memuruyum.Şimdilik seni karakola götüreceğim.Tamam mı? Şimdi sen kendini tanıt bakalım.

-Ben Irmak.Evime gitmek istiyorum.

-Ben sana ne dedim Irmakçığım. Seni evine götüremem.Karakola gitmeliyiz.

-Niye?

-Çünkü o evde baban kendini öldürdü.Bu çok kötü bir şey biliyorum ama ne olur anla beni bunu söylemek zorundaydım.Hem sana bakacak bir büyüğün yok.Onun için karakola gidiyoruz.

-Tamam.  

Ertesi gün beni bir yere götürdüler.Dediklerine göre burada kimsesizler kalıyormuş.Artık bende burada kalacakmışım.Beni içeri soktuklarında yanımda o abla vardı yani Peri abla beraber ilerliyorduk.Beni koridorda bırakıp içeri girdi.Ben orada dikilirken yanıma bir kız geldi.

-Ben Nehir.Burasının neresi olduğunu biliyor musun?

-Evet,burada kimsesizler kalıyormuş.

-Hayır,sana yanlış öğretmişler.Burası kimsesizlerin kaldığı yer değil kızım.Burası "Yetimhane" bunu bil.

-Nehir neler demişti öyle.Çok şaşkındım.

Pınar abla geldiğinde beni bir odaya götürdü .Artık orada kalacakmışım.Boş bir yatağın yanına gittik ve çantamı oraya bıraktı.Bana;

-Görüşürüz, Birtanem .

-Görüşürüz.

Pınar abla gitti.Bende yatağın üzerine oturdum.Yan tarafta bir dolap vardı oraya eşyalarımı yerleştirdim.Bunları yaşarken sadece 10 yaşındaydım ve hala da 10 yaşındayım.Hep çocuk kalmayacağımı biliyordum ama bu kadar erken olacağını bilmiyordum.Hayatı ve nasıl yaşanacağını öğrenmiştim.Hep çocuk kalmadım.Küçük yaşımda büyümek zorunda kalmıştım.