Artık içime susmuyorum.

Gülmek.

Küçük bi parktayım, içinde sevimli bi cafe. Bi masada oturdum, insanları izliyorum. Bazıları gülüyor, bazıları koşuyor. Bazıları salıncakta sallanıyor. Ben mi? Bense gözleri uzaklara dalan insanlardanım. Baktığım her yer de onu arayışımdandır bunun sebebi. Kısık sesle bi müzik duyuyorum, 'insan biraz olsun akıllanmaz mı' diyor şarkıda. Ne zaman akıllanıcaksın diye kendine sormadan edemiyor insan. Bi hüzün kaplıyor insanın içini böyle zamanlar da bunları düşünürken benim dudaklarımın kıvrımları ne zaman yukarı kıvrılıcak diye soruyorum kendime. Sigaramdan bir duman daha çekip. Dalıyorum yeşillere..