Back Sa Start

Prolouge

Mahirap kabag lagi kang nasa simula. Mahirap kung lagi ka nag sta-start over.
It was really hard, lagi kang umuulit.

Pinanganak ako sa maliit na bayan na tinatawag na Kuezon at tahimik ang buhay ko doon kasa sa piling ng aking mga lolo, lola, si Mommy at Mamai, si Tita, si Ate at ang mga kapatid ko at mga pinsan.

At nang mag 6 years old ako, lumipat kami sa isang city at doon nagsimula ang lahat. Pinag-aral ako sa isang public school bilang isang grade 1 student habang ang pinsan ko na si Camille ay isang nursery palang. 1 year lang ang agwat sa age namin eh.

At sa mga time na yon, ang kapatid kong si Andrew ay nag 3-years old na. At ang isa ko pang kapatid, si Andrei ay parehas din nag 1 year old na.

Naalala ko na ang ginawa ko lang bilang grade 1 student ay puto mag drawing, makilaro sa mga classmates, hindi mag sulat at tumakas sa klase-- AKA, Ditching class..

Napaka sama kong bata no?

Pero nung tumigil na ako sa kakatakas- kasi strikto at nakakatakot ang titser namin- lagi ko mahahanap sarili ko nagbabasa ng mga storybooks tulad ng 'EGGY EGG' at 'UGLY DUCKLING'.

At simula noon, ay lagi ako maghahanap ng mga storybooks.

Pero at the same time rin, tinuruan ako ni Mommy mag computer- at mabilis ako natuto kaya ginawan niya ako ng Facebook account. At ang halos ginawa ko doon ay mag upload ng mga pics ng 'NARUHINA' kilala na NarutoXHinata at 'Powerpuff Girls' na lagi kong pini-pair sa mga 'Rowdy ruff Boys'.

Doon na ako na slight adik sa mga anime. SLIGHT.

Nang mag grade 2 ako, lumipat ako sa Private school at doon ko na-feel mahirap talaga mag start. Hindi koto nai-realize dati pero isa akong class outcast at weirdo na lagi lang makausap ang 1st honor lang ang lagi makikiusap sakin sa mantala na si John, isang class bully ay lagi mag de-declare na huwag akong pansinin tuwing hindi ko siya binibigyan ng baon ko. At lagi naman nila sinusundan siya.

At of course, umalis si Mommy para mag ibang bansa. Naging OFW worker siya kasi hindi niya kami kaya buhayin kapag nanatili siya sa Pilipinas dahil ang mga trabaho nito ay mayroon lang mababang sweldo lamang.

I didn't cry when she left. I didn't. But I wouldn't deny I never felt so empty in my whole life.

Si Mommy kasi ang anchor ko. Siya ang sumosupport sa akin para hindi ako ma depress. Bakit? Ang Lolo ko ay isang strict old fashioned man. Meaning, kapag mag discipline siya ay mamalo siya ng sinturon, tsinelas, mag bubugbog at manampal at magsigaw at iba pa. Hindi ako mashado pinapagalitan kasi paborita daw niya ako at mabalis aki matuto. Mabilis ako matuto at magisip. I was sly and clever since I was young. Hindi ako matalini na parang honor student but I was pretty sly and clever. I learn things quickly and I did what my Lolo would like and avoided what he didn't.

I was safe.

But the other kids were not. My pinsan and my siblings weren't lucky. They were like normal kids. They were loud, noisy, picky and very messy.

There was this one time, ang pinsan ko ay nagba-bike at nang dumating si Tita, she ran off to her mother, leaving her bicycle in the middle of the way. At sanay lumabas ang lolo namin at pinagalitan siya. Sinigawan, pinalo at pinaiyak sa harap ng mama ni Camille at sa mga kainuman niya.

Lumipas ng isang taon, mayroon na akong pangalawang pinsan kay Tita. Ang pangalan niya ay si Marie. Kung si Camille ay maitim, malaki mata at magulo ang buhok. Si Marie ay maputi, singkit ang mga nata at makapal na eyelashes at pink ang lips. Siguro tatay niya ay chinito...

Ah, baka patay na yon. May malas kasi kaming mga babae pagdating sa mga lalake.

At sa same year, naging grade 3 na ako at lumipat ako ulit sa public school. Nagsimula nanaman ako. Wala mga taong kilala. Walang makakausap at walang mga kaibigan.