Now you're here~{Dutch}

Eén

Mijn korte rode haren omlijsten mijn sproetige, ronde gezicht en mijn felgroene ogen. Ze hangen in golvende strengen los op mijn schouders.
Mijn zwarte eyeliner is uitgelopen en ik trek de capuchon van mijn blauwe Hogwarts hoodie gauw over mijn hoofd heen.
Terwijl mijn zwarte skinnyjeans en witte lage Allstars compleet doorweekt worden door de regen, blijf ik koppig verder lopen. Ik moet het avondeten nog halen voor Maelin en mij en ben vergeten een paraplu en jas mee te nemen.
Ik kwam er ongeveer na 10 minuten achter toen de hevige donder- en regenbui losbarstte, maar ik was al redelijk dichtbij het winkelcentrum dus weigerde om terug te lopen. Van een beetje regen ga je heus niet dood. Al is dit een beetje veel regen.
Met een heerlijk warm bad en een goed boek als vooruitzicht loop ik steeds sneller door.

De mensen om me heen staren me meelijwekkend aan en fluisteren soms iets. Ze doen me denken aan de kinderen van mijn eerst high school.
De dag dat bekend was geworden dat ik verkracht was. Nadat het gebeurd was, heb ik mijn ouders alles verteld. Ookal schaamde ik me er enorm voor, ik wist dat dat het beste was om te doen. Mijn ouders zijn toen samen met mij naar de politie gegaan en hebben van daaruit juridische maatregelen genomen. Het gehele proces duurde zo'n 3 maanden, maar de politie kon geen enkel bewijs vinden dus ging Carter vrijuit. Zo'n maand na de uiteindelijke uitspraak van de rechter kwam ik erachter dat ik zwanger was, maar het was al te laat. Carter was van de radar verdwenen en had zichzelf een nieuwe identiteit gegeven, sindsdien heb ik nooit meer iets van hem vernomen. Mijn ouders waren verschrikkelijk boos en verdrietig tegelijk en dat is wat hen uit elkaar heeft gedreven. Ze konden het allebei niet verwerken, terwijl ik gewoon doorging met mijn leven, dus zijn ze uiteindelijk van elkaar gescheiden. Ze wonen nog wel in hetzelfde huis, maar slapen elk in een andere kamer.
Maar goed; ik kreeg uiteindelijk therapie en verwerkte de gehele situatie. Ik werd sterker en ben dat, tot op de dag van vandaag, nog steeds.
Toen Maelin werd geboren, besloot ik om te gaan verhuizen naar een andere stad. Ik wilde niet meer gezien worden als het fragiele meisje dat verkracht was. Nee. Ik wilde gezien worden als degene die ik écht ben. Dus besloot ik, op mijn 17 jarige leeftijd, naar Los Angeles te gaan verhuizen en daar een nieuw leven te gaan beginnen. Mijn ouders wonen nog steeds in New York en regelmatig komen ze met feestdagen op bezoek.

Ik sla de hoek om en loop het winkelcentrum binnen. Mijn capuchon doe ik af en ik veeg een paar natte strengen haar achter mijn oor. Wanneer ik de winkel etalages voorbij loop, zie ik mijn spiegelbeeld in de ramen. Mijn eyeliner en mascara zitten overal op mijn gezicht, waardoor ik op magische wijze getransformeerd ben in een panda, en mijn rode haar bevat niet langer golvende slagen maar hangt gewoon slap langs mijn gezicht. Mijn zwarte bril met hipster montuur zit ietwat scheef op mijn neus en ik duw hem recht. Van mijn kleine laagje roze Labello lipvet, dat voorkomt dat ik op mijn lippen bijt en ze zo kapot bijt, is bijna niets meer te zien.
Zuchtend loop ik naar de schappen van de supermarkt en kies snel even twee magnetronmaaltijden uit.
Nuriënd op de muziek die ze in de supermarkt draaien loop ik richting de kassa, maar blijf bij de bakken met goedkope boeken staan. Met mijn handen glijd ik er langzaam overheen en adem ik de papierachtige geur in. Ik weet niet waarom, maar het liefst zou ik die geur altijd met me meedragen.
Ik wil net weglopen, wanneer een bepaald boek mijn aandacht trekt. Op de prachtige lichtgroene kaft is in grote sierlijke letters "Ruby Rood" geschreven. Ik pak het boek op en ontmoet daarbij de hand van iemand anders. Snel laat ik het boek los en mompel een sorry, voordat ik weg wil lopen. Een hand die mijn arm grijpt laat me abrupt stoppen, waardoor de twee magnetronmaaltijden op de grond vallen. Ik draai me razendsnel om naar de eigenaar van de hand en kijk daarbij in een geamuseerd kijkend gezicht. 'Als je het boek wilt mag je het hebben hoor. Ik heb het toch al gelezen.' Zijn stem klinkt vrij laag en lijkt geen tegenspraak te dulden. Zijn goudbruine haar is op zijn hoofd achterover gekamd en zijn blauwe ogen blijven me maar geamuseerd aankijken. Op zijn gespierde kaaklijn is een licht stoppelbaardje te zien, wat doet vermoeden dat hij geen moeite doet om er goed uit te zien. Hij draagt een donkere spijkerblouse waarvan de mouwen zijn opgerold tot net onder zijn elleboog en nonchalant open hangt, waardoor een grijs t-shirt te zien is. Het t-shirt accentueert perfect zijn sixpack en in zijn bijpassende lichte spijkerbroek en zwarte sneakers komt de rest van zijn figuur goed uit.
Oh twerk. Ik ben aan het staren! Snel trek ik me los uit zijn greep waarbij ik achterover kukel en mijn bril op de grond valt. Tastend zoek ik ernaar, totdat de jongen bukt en hem voorzichtig op mijn neus zet. 'Sorry als ik je liet schrikken.' Hij helpt me overeind, pakt de twee magnetronmaaltijden van de grond en overhandigt ze aan mij. Een vage geur van Axe deoderant dringt mijn neusgaten binnen. Twerk, waarom ruikt dat toch zo lekker?
Wanneer ik niks terugzeg steekt hij zijn hand naar me uit. 'Mijn naam is Luke.' Ik dwing mezelf weer een rechte houding aan te nemen en schud ferm zijn hand. 'Mijn naam is Quinnette, maar zeg maar Quinn.' Ik lach naar hem en hij neemt me goed in zich op. Ik schraap mijn keel en praat verder. 'Bedankt voor het aanbod van het boek, maar ik denk niet dat ik hem ga kopen. Dus ik ga deze,' ik wijs naar de magnetronmaaltijden, 'maar eens afrekenen. Doeg.' Besluit ik uiteindelijk. Maelin is al te lang alleen thuis. Nog langer en misschien staat het huis wel in brand. Ik draai me om en loop naar de kassa. Mijn maag rommelt, wanneer ik de cassiére het geld overhandig. Weer een hand houdt me tegen en geeft de cassiére zelf het geld en vervolgens een boek. Wanneer ik me omdraai zie ik Luke weer lachend staan. 'Geloof me dat boek wil je echt niet missen.' Ik rol met mijn ogen en pak vervolgens de boodschappen en loop de supermarkt uit.
'Hey wacht!' Hoor ik een stem achter me roepen en ik loop door totdat ik weer buiten sta. Ik doe mijn capuchon weer op en loop verwoed verder. 'Wacht nou even!' Wanneer ik de hoek omsla blijf ik daar staan. Zodra Luke de hoek om komt haal ik hem onderuit met mijn voet. 'Wat moet je?' Vraag ik geïrriteerd. Hij wrijft pijnlijk over zijn achterhoofd terwijl hij overeind krabbelt. 'Ik wilde je alleen maar een lift naar huis geven.' 'Dat hoeft niet ik kan prima zelf lopen.' Ik draai me om en loop weer verder. 'En buiten dat ken ik je pas net en vertrouw ik je niet genoeg om me bij mijn huis af te zetten. Ik denk trouwens ook niet dat mijn vriend dat heel leuk vind.' Oké dat laatste gedeelte was gelogen. Na het hele Carter incident ben ik niet meer met een jongen uit geweest en heb daar ook geen behoefte aangehad. Maar dat hoeft hij niet te weten. Misschien laat hij me nu met rust.
Natuurlijk was die poging tevergeefs, want algauw hoor ik gedempte voetstappen achter me.
Ongeveer 5 minuten duurt het, voordat ik het niet langer meer aankan. 'Ik weet dat je daar bent Luke.' Ik hoor gekuch, voordat hij naast me komt lopen. 'Ik wilde gewoon zeker weten of je veilig thuis aankomt.' Ik zucht en draai me naar hem om. 'Luister ik weet niet wie je bent en wat je wilt, maar ik kan mezelf heus wel redden. Dat heb ik 2 jaar geleden ook gekund en kan dat nu nog steeds, dus ik heb je hulp niet nodig. Kun je nu alsjeblieft weggaan of anders, en ik zweer je dat doe ik gewoon, gil ik heel deze straat bij elkaar. Begrepen?' Ik prik met mijn wijsvinger in zijn borst om mijn laatste woorden te onderstrepen. Luke lacht zijn vervloekte witte en rechte tanden bloot, voordat hij zijn handen in de lucht steekt en uiteindelijk van me wegloopt. Opgelucht haal ik adem en kom ik uiteindelijk veilig aan bij mijn huis.
Gelukkig is alles nog heel en staat het niet in brand ofzoiets. 'Maelin eten!' Een klein meisje van 2 jaar oud komt van de trap afgehuppeld, de woonkamer in. Haar lange rode haar hangt in een vlecht op haar rug. Haar rode haar heeft ze van mij geërfd. Haar violette ogen heeft ze helaas van haar vader, Carter, geërfd. Met haar groene feeën jurkje en feeën vleugels neemt ze plaats aan tafel. Haarbal, haar knuffelkonijn, zet ze naast zich en ik neem tegenover haar plaats. Vraag me niet waarom haar lievelingsknuffel (en zeker een konijn en geen kat) Haarbal heet, want ik heb zelf ook geen idee. Ze is een vrolijk en soms wat gek meisje, maar trots ben ik altijd.
Toen ik in New York woonde probeerden mijn ouders mij van geroddel te beschermen, door net alsof te doen dat Maelin hun dochter was. Ik heb me nooit voor Maelin geschaamd en was het daar dus totaal niet mee eens. Nog een reden waarom ik naar Los Angeles ben verhuisd.
'Zo Maelin wat heb je vandaag allemaal gedaan?' Ik zet de twee magnetronmaaltijden op tafel en neem tegenover Maelin plaats, terwijl zij vrolijk haar verhaal vertelt. Vandaag, op dit soort momenten, ben ik waarschijnlijk de gelukkigste persoon op aarde.

Hey hey hey,
Dit was dan het eerste hoofdstukje :)
Ik ben er heel erg tevreden en blij mee🙆🏻
De foto die jullie bovenaan het hoofdstuk zien staan is hoe het haar van Quinn in model zit :) De haarkleur van Quinn is natuurlijk veel natuurlijker dan die op de foto maar zo krijgen jullie een beetje een idee ervan :) Quinn heeft van nature rood haar en het niet zelf geverfd.

Bye bye xx