Now you're here~{Dutch}

Twee

Vermoeid stap ik uit mijn bed. Ik trek mijn witte blouse aan waarvan ik de mouwen tot net onder mijn elleboog oprol. Daaronder draag ik een lichtblauwe denim skinny jeans met bijpassende korte, zwarte laarsjes met een subtiele hak. Vervolgens trek ik met mijn eyeliner een lijntje tot aan het einde van mijn ooghoek en doe ik wat mascara op. Ook mijn roze labello lipvet met watermeloen smaak mag niet ontbreken. Voor deze dag besluit ik mijn lensen in te doen, gewoon omdat ik geen zin heb in mijn bril. Mijn haar golft mooi op mijn schouders.
Uiteindelijk, om half acht, maak ik Maelin wakker en help haar in een schattig paars jurkje, waarbij haar ogen mooi uitkomen, met bijpassende zwarte schoentjes. Haar haar vlecht ik in een vissengraat en haar sproeterige gezicht smeer ik in met een beetje zonnebrand creme, omdat het een zonnige dag beloofd te worden.
Dit alles duurt ongeveer een kwartier, voordat ik beneden lunch voor mezelf maak en ontbijt voor ons beiden.
Stipt om acht uur vertrekken we met de auto richting preschool waar ik Maelin afzet en vervolgens doorrijd naar mijn school. Vroeger was ik nooit goed met tijden, maar toen ik eenmaal Maelin had besloot ik dat dat moest veranderen. Sindsdien volg ik een stipt rooster, zodat we met alle tijden perfect uitkomen.
Wanneer ik Silvester High binnenstap verstommen alle gesprekken om me heen en staart iedereen me aan.
Vragend kijk ik om me heen en stop ik met lopen. Waarom staren ze me aan?
Oh twerk. Heb ik weer eten op mijn kleding zitten? Zit mijn haar weer als een vogelnest? Een snelle check in het raam voor de balie laat me zien dat dit niet het geval is. Ook is op mijn kleding geen enkel voedsel te bekennen. Fronsend en nadenkend kijk ik naar de grond. Iemand die zijn keel schraapt haalt mij uit mijn gedachten. 'Hallo Quinn.' Ik verstijf en draai me met een ruk om, waardoor mijn mintgroene converse tas met een zwaai tegen Luke aankomt waarbij ik vervolgens mijn balans verlies en op de grond kukel. Alweer. Ik moet hier dus echt geen gewoonte van maken. Hij schiet in de lach en wrijft over de plek waar ik hem met de tas geraakt heb. 'Je moet hier geen gewoonte van maken Quinn. Ik weet dat veel meisjes voor me vallen, maar jij mag best blijven staan.' Geamuseerd steekt hij een hand naar me uit, maar ik sla hem af en sta eigenhandig op.
Iedereen was dus niet naar mij aan het staren, maar naar degene achter me. Ik facepalm mezelf mentaal omdat ik me enorm geneer voor mijn gedrag van daarnet. Snel herpak ik me en recht ik mijn rug, terwijl ik mijn tas weer over één schouder heengooi. 'Hey Luke. Ik wist niet dat jij ook op deze school zit?' 'Quinn wat fijn dat je me nog herkent blijkbaar heb ik toch een beetje indruk op je gemaakt.' Hij knipoogt naar me en lacht een scheve, charmante lach. Ik rol met mijn ogen, draai me om en loop weg. 'Ik dacht toch voor een paar seconden dat we even een normaal gesprek konden voeren.' Zeg ik terwijl ik nog een laatste blik over mijn schouder heenwerp, naar hem toe.
Bij mijn kluis aangekomen stop ik mijn lunch erin en kijk ik op mijn horloge. Het is kwart over acht dus de eerste bel zal zo wel gaan. En ja hoor, nog voordat ik die zin in mijn hoofd kon afmaken gaat de bel.
Tevreden duw ik mijn kluisje dicht en wil ik richting het lokaal lopen, maar bots tegen iemand aan. Ik ben nou niet bepaald verbaasd wanneer ik Luke grijnzend voor me zie staan. Wat moet die jongen toch van me? 'Heb je het boek nog gelezen?' 'Je bedoelt Ruby Rood?' Hij knikt. 'Ik had niet bepaald de tijd om erin te beginnen. Ik moest nog eten maken.' 'Je bedoelt die twee magnetron maaltijden? Die waren vast heel lastig.' 'Je hebt echt geen idee. Het was hartstikke lastig hoor om die bakjes in de magnetron te zetten! Ik kon er maar niet uitkomen wat ze bedoelden met "zet 30 seconden in de magnetron". Bedoelen ze dan ook echt 30 seconden of is het dan gewoon een soort van test?' Zeg ik met een heel serieus-kijkend gezicht. Zodra ik Luke zijn verbaasde gezicht zie, schiet ik in de lach. 'Relax het was maar een grapje.' Lachend loop ik langs hem heen en algauw hoor ik de voetstappen van Luke naast me.
Vandaag draagt hij een grijs- met witgestreept shirt met een ronde halsvorm. Zijn broek is dit keer donkerblauw, met daaronder witte gympen. Zijn handen heeft hij nonchalant in zijn zakken gestoken en zijn haar zit weer achterover gekamd. Dit keer is alleen het stoppelbaardje wél weggescheerd. Hij wilde er dus voor vandaag wel goed uitzien. Mission accomplished zou ik zeggen.
'Zit je al lang op deze school ik heb je nog nooit eerder gezien.' Begin ik uiteindelijk de conversatie. 'Ik ben een paar dagen geleden verhuisd naar LA om hier mijn school af te maken en diploma te halen. Toen ik jou gisteren tegenkwam was ik het winkelcentrum en de omgeving aan het verkennen. Vandaag is mijn eerste officiele schooldag op deze school.' Dat verklaart dus dat het stoppelbaardje weg is. Nou zag het er ook een beetje sjofel uit om eerlijk te zijn. 'Nou, Luke, welkom op Silvester High. Hier worden al je dromen verpulverd als gruis. Ik zal je aanraden om lang genoeg te blijven leven om je diploma te halen. Het is hier af en toe net een oceaan met haaien overal.' Ik hoor Luke zachtjes lachen. 'Zo, zo, zo Quinn. Twee grapjes op één dag dat verdient een applausje.' Hij klapt sarcastisch en ik geef hem lachend een duw. Eigenlijk is hij niet eens zo heel erg gezelschap.
We zijn bijna bij het lokaal, wanneer ik merk dat iedereen ons aanstaart. Ze zijn natuurlijk niet van me gewend dat ik met anderen praat, wanneer het niet nodig is. Begrijp me niet verkeerd, in het begin van mijn schooltijd op deze high school probeerde ik echt wel vrienden te maken. In het begin lukte het ook wel redelijk, maar zodra ze erachter kwamen dat ik een kind had waren ze weer net zo snel weg als ze gekomen waren. Niemand wilde iets te maken hebben met de persoon waarover veel geroddeld word. Want dat is zo. Al vanaf dag 1 dat iedereen erachter kwam dat ik Maelin had, trokken ze allemaal hun eigen conclusies. Voor velen ben ik gewoon een hoer en een slet die iedereens vriendjes afpakt. Niemand nam ook maar enige moeite om mijn kamt van het verhaal te horen en eerlijk gezegd heb ik ook geen behoefte om het ze te vertellen. Zij denken maar wat ze willen, ik weet hoe het echt zit en dat vind ik veel belangrijker. Dus al na de eerste twee weken had ik het opgegeven en ging ik gewoon in mijn eentje met school verder. Problemen heb ik er eigenlijk niet echt mee, want wanneer je een dochter hebt om te onderhouden en belastingen die je moet betalen heb je niet echt tijd voor vrienden. Dus bestaat mijn leven uit school, werk, Maelin en that's it.
'Dus Quinn ik heb eens even over je rondgevraagd maar iedereen zegt dat je eigenlijk met vrijwel niemand praat, laat staan dat je een vriend hebt. Hoe zit dat nou precies want ik kan me goed herinneren dat je me gisteren vertelde dat je een vriendje thuis had zitten.' Hij gaat voor me staan en dwingt me te stoppen met lopen. De gehele gang word stil en iedereen staart ons aan. Wachtend op mijn antwoord. Ik zou zweren dat ik zelfs een paar meisjes naar adem hoor happen, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn.
Ik kijk hem koel aan, terwijl hij zijn scheve glimlach lacht. 'Ik wilde van je af zijn.' Antwoord ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Waarom heeft hij in hemelsnaam anderen naar mij gevraagd? Hoe durft hij zich zo met mijn privé leven te bemoeien? Plotseling ben ik woedend en duw ik hem opzij, waarbij ik vervolgens langs hem heen loop. Hij is een asshole van de hoogste rang en heeft beslist het a'hole gen.

Hey hey hey,
Hier is dan het tweede hoofdstukje. De foto bovenaan dit hoofdstuk is degene van wie ik het 'Luke' beeld heb. In mijn hoofd is hij dus eigenlijk gewoon Luke. En wow dat klonk zo vreemd😂
Maar goed bye🙋🏻