Daar stonden we dan... Diep in elkaars ogen aan het kijken. Ik wist eigenlijk niet meer zo goed wat ik moest denken. Normaal gesproken is mijn hoofd aan het razen of ehmm.. Tollen, of hoe je het ook moet noemen. Was dit moment nou heel erg dom en akward of gewoon een hemel, ik wist het gwn niet meer. Wat ik wel wist was dat het voor mijn gevoel eeuwig duurde en dat het me niks uitmaakte wat iedereen van ons dacht. Ik moest terug denken aan de afgelopen weken, ik weet niet wat er aan de hand was maar het was erg raar. We keken elkaar ongeveer elke dag in elkaars ogen aan, maar niet op deze manier. Ik weet wel dat ik hem echt gewoon TE knap vind, ondanks dat m'n vrienden dat niet vonden. Soms leek het wel of dat ook wederzijds was. Ondertussen stonden we nog steeds tegenover elkaar, normaal durf ik nooit zo dicht bij een jongen ge staan ondanks dat ik best wel veel met jongens omga, maar nu.... Het was werkelijk de hemel. Dit mocht eeuwig duren. En aan zijn mooie grote doordringende bruine ogen te zien dacht hij dat ook. Ik merkte dat ik niet meer zo sterk op mijn benen stond en het erg warm kreeg. Ik zag dat mijn vriendin aan kwam lopen en het zag gebeuren, ze stond werkelijk met haar mond open want ze wist dat ik hem heel erg knap vond. Maar ze wist niet dat ik hem stiekem ook eigenlijk wel leuk vond. Tenminste.... Ehm.. Nou ja, dat weet ik ook zo net nog niet want ik kan aan niks anders denken dan aan de jongens uit mijn klas. Ja.. Behalfe 3: eentje is super iritant, een heb ik nog nooit mee gepraat en de laatste is gewoon de grootste betweter van de werel, alsof hij denkt dat hij alles kan maken. Maar in ieder geval, er was een trekje in zijn gezicht en keek even opzij. Omdat hij dat deed deed ik het ook en toen pas viel me op dat heel veel mensen naar ons stonden te kijken. Dat was ook niet zo raar want we stonden midden op de gang en de bel was net gegaan. Ik wilde eigelijk niet dat dit zou stoppen maar ik kon niet anders, ik viel bijna flauw zowat. Dus ik ging door waar ik mee bezig was. Ik deed mijn kluis open en pakte mijn spullen. Mijn vriendin kwam naar me toe en moest lachen, ze zei dat het er net uit zag alsof we een stel waren. Van binnen voelde het alsof me kop een tomaat was maar ik wist dat dat niet zo was aangezien ik mijn gevoelens heel erg goed kon verbergen. Ik reageerde niet en liep weg. Ik voelde haar ogen in mijn rug prikken maar keek niet om. Ik liep naar mijn fiets en mijn hoofd ontplofte zowat, half denkend aan het "hemel" moment met Erik en denkend aan mijn vriendin die nu warschijnlijk naar mij toe kwam. Ik had daar totaal geen zin in dus ik stapte snel op mijn fiets. Ik voelde me schuldig tegenover mijn vriendin maar mijn voeten hadden nu even de leiding, want als er zo iets gebeurt word ik altijd erg druk. Ik fietste naar huis en hoopte in mijn fantasie dat ik viel en dat Erik me zou helpen, maar in mijn haast met mijn fiets pakken had ik niet gezien of Erik's fiets er nog stond dus ik fietste gewoon op mijn gemak door. Nou ja op mijn gemak, zo zag het er misschien uit, maar mijn hoofd... Ja je rade het al, een grote parade. Echt kut, weer een rechtzaak zoals ik het altijd uitlegde aan mijn vriendin, wat ze niet begreep maar oke. Ik kon er niet meer tegen, gaf een klap tegen mijn kop en schreeuwde in mijn hoofd: 'EN NU ALLEMAAL JULLIE KOPPEN HOUDEN!!' Eindelijk het was weer even stil. Maar een halfje minuut later begin m'n hoofd weer te tollen, ik liet het maar gewoon gaan. Ik hoorde iemand achter me als een gestoorde idioot fietsen en hoorde een stem schreeuwen: LARA, STOP! Ik keek achterom. HET WAS ERIK, het was doodstil in mijn hoofd. Voordat ik er überhaupt erg in had haalde Hij mij in en stopte recht voor mijn neus, ik kon net oo tijd stoppen. Hij keek me weer zo aan als dat hij me 15 minuten terug op school ook aankeek, het leek op een verliefde blik maar ik durfde het niet eens te geloven! Ik keek opzij, het was een reflex, het gebeurde gewoon. Hij zei: "iedere keer als je me zo aankijkt als dat je daarnet deed vind ik je steeds een stukje leuker". En voordat ik iets kon doen voelde ik iets warms op mijn wang, het waren zijn zachte lippen. Hij fietste weer door. Aangezien ik nog al sloom van begrip ben stond ik daar maar een poosje te staan. Ik moest even verwerken wat er gebeurt was.
