OK, friends

Αρχή - 1

- "Μα γιατί όχι?" γκρίνιαξε.
- "Μα γιατί ναι?" του απαντήσα κοιτάζοντας στο κινητό μου.
- "Δεν είναι ακόμη αργά δε θα πάθεις τίποτα!" συνέχισε να γκρινιάζει.
- "Δεν έχω καμία όρεξη να δω το "Κάλεσμα 2" βραδιάτικα μόνο και μόνο επειδή εσύ βαριέσαι." 
- "Έλααα ρε, κουτσούυυυυνι! Μόνο για σήμερα και σου κάνω ό,τι χάρη θες" είπε και με κοίταξε με το βλέμμα κουταβιού κι άρχισε να με αγκαλιάζει πράγμα που μισώ όταν το κάνει.
- "Εντάξει... αν.. με .. αφήσεις..να αναπνεύσω.." είπα και προσπάθησα να τον χτυπήσω ώστε να με αφήσει.
- "Να 'σαι καλά!" είπε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, έβγαλε το cd από την τσάντα του και με φάτσα 5χρονου έβαλε την ταινία να παίζει. 

Όχι ότι φοβάμαι της ταινίες τρόμου, απλά σιχαίνομαι όταν το κάνει αυτό. Όταν με κάνει να νιώθω ηλίθια. Εδώ και ένα χρόνο έχω αισθήματα για ένα άτομο που ποτέ δεν θα του περάσει από το μυαλό να κάνει κάτι μαζί μου. Συν ότι το γεγονός ότι είναι κολλητός μου δεν διευκολύνει την κατάσταση. Εκτός του ότι τον βλέπω υπερβολικά συχνά, είμαι αναγκασμένη να ακούω για κάθε κοπέλα που ενδιαφέρεται και για κάθε φάση που έκανε. Ωραία! 

Αμ, επίσης ωραία ξεκίνησα την ιστόρια... Καταρχάς με λένε Πηνελόπη και είμαι 16 χρόνων. Ζω εδώ και 15 χρόνια με τον πατέρα μου καθώς η μητέρα μου μας άφησε με τη δικαιολογία "δεν είμαι έτοιμη για μια τέτοια ζωή". Οπότε είμαστε οι 2 μας. Για την ακρίβεια οι 3 μας μιας και η κολλητή μου περνάει πιο πολλές ώρες σπίτι μας απ'ότι ο πατέρας μου. Το 3ο "μέλος" της οικογένειας ονομάζεται Ειρήνη με την οποία γνωριστήκαμε πριν 3 χρόνια στο Γυμνάσιο και από τότε δεθήκαμε. Έχει πανέμορφα γκρι μάτια και κοντό,σγουρό καστανό μαλλί που ταιριάζει απόλυτα με το λεπτό σώμα της. Δεν μοιάζουμε καθόλου. Θα 'λεγα ότι είμαστε ακριβώς το αντίθετο. Έχω καστανά μάτια, μακρύ,ίσιο μαλλί και σχετικά κανονικό σωματότυπο και...

- "Πού είναι τα ποπ-κορν???" φώναξε ο Δημήτρης γυρίζοντας πέρα-δώθε σε όλο το δωμάτιο και διακόπτοντάς με από τις σκέψεις μου.

Ναι. Τον ξέχασα αυτόν. Αυτός, λοιπόν, είναι ο Δημήτρης. Γνωριστήκαμε πριν 2 χρόνια σε μια παρέα και από τότε θέλω δε θέλω νιώθω κάτι για αυτόν. Δε ξέρω. Τον είδα. Με είδε. Μου χαμογέλασε. Με κοίταξε στα μάτια. Πνίγηκα. Γέλασε πιο πολύ. Μου έδωσε το χέρι του και κοιτάζοντάς με ξανά στα μάτια είπε πολύ χαμηλόφωνα "Δημήτρης". Ε προφανώς και ένιωσα κάτι μετά από αυτό το σκηνικό. Αλλά επειδή είμαι αρκετά πολύ τυχερή, όχι μόνο ένιωσα κάτι για αυτόν αλλά γίναμε κολλητοί επί τόπου. Βασικά, γενικά είναι καλό παιδί αλλά λίγο χαζό και στον κόσμο του. Έχει χαρακτηριστικά που τράβανε την προσοχή σου. Κυρίως αν είσαι κορίτσι. Κυρίως αν είσαι τόσο ηλίθια όσο εγώ. ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ, είναι καστανός με μελλί μάτια και αρκετά πιο ψηλός από εμένα. Είναι ο τύπος που κάνει παρέα με όλο τον κόσμο και δε σταματάει να φλερτάρει με κάθε θηλυκό που υπάρχει δίπλα του. Ένας λόγος που τον μισώ παραπάνω. Εγώ είμαι αυτή που ακούει όλες τις "περιπέτειές" του. Αχ, που να 'ξερε δηλαδή. Βασικά πάλι καλά που δε ξέρει τίποτα. ΒΑΣΙΚΑ ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ...

- "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ? ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΡΟΛ?" Αυτή τη φόρα φώναξε τόσο δυνατά που πετάχτηκα από τη θέση μου. Κατάλαβα, δε θα με αφήσει ήσυχη.

Σηκώθηκα για να ψάξω το κοντρόλ και αντίκρισα μπροστά μου ΤΟ θέαμα. Το κάθαρμα μέσα σε 10 λεπτά κατάφερε να καστρέψει όλο το δωμάτιο μου και να το μετατρέψει σε απόλυτη καταστροφή. 

- "Τι ακριβώς έγινε εδώ πέρα?" είπα προσπαθώντας να μη τον βαρέσω. 

- "Εμ, έψαχνα για τα ποπ-κορν και το κοντρόλ... Τα βρήκα οπότε μπορείς να βολευτείς!" είπε με χαμόγελο του νικητή και μου έκανε νόημα να κάτσω δίπλα του.

Σάστησα για λίγο αλλά έκατσα ακριβώς δίπλα του με αποτέλεσμα να ακουμπάνε τα χέρια μας. Εκείνος πάτησε μερικά κουμπιά και η ταινία ξεκίνησε.

Ήξερα πάνω κάτω τι θα γίνει. Πάλι δε θα δω την ταινία και κατά τη διάρκειά της το μόνο που θα σκέφτομαι είναι εκείνον. Το πόσο κοντά είναι. Το πόσο κοντά είναι κάθε μέρα. Το πόσο καλός είναι όταν βγάινουμε με παρέα. Το πόσο γλυκός είναι όταν είμαστε μόνοι μας. Το πόσο ωραίο θα ήταν να γινόταν κάτι... όχι ότι δεν έχει γίνει...για αυτό είμαι ηλίθια. Όταν εκείνος δε νιώθει καλά είτε νιώθει μπερδεμένος καθώς η κοπέλα του ,έπειτα από μία εβδομάδα σοβαρής σχέσης, τον χώρισε, τότε εκείνος "ξεσπάει" πάνω μου. Όχι δε τσακωνόμαστε ή κάτι τέτοιο. Θα το προτιμούσα να πω την αλήθεια. Όχι, όχι. Αρχίζει να μου φέρεται υπερβολικά καλά και μου δίνει ελπίδες για κάτι που ποτέ δε θα γίνει. Ένα απόγευμα μάλιστα με είχε φιλήσει. Έτσι. Επειδή έτσι ήθελε. Όχι ότι σήμαινε κάτι. Για εκείνον δε σήμαινε τίποτα αλλά εμένα μου έδωσε αρκετές ελπίδες. Ήταν το κάτι διαφορετικό. Και θυμάμαι που την επόμενη μέρα μου έστειλε ένα μήνυμα πρωί-πρωί "Θα έρθω να σε πάρω στις 12 για βόλτα ;) ". Ε, εγώ μέσα στην τρελή χαρά ανυπομονούσα να πάει η ώρα 12. Το μετάνιωσα βέβαια μετά γιατί ο λόγος για τον οποίο ήθελε να βγούμε δεν ήταν για να μου κάνει ερωτική εξομολόγηση. Όχι. Απλά ήθελε να μου πει πως χθες το βράδυ (μετά από τη βόλτα μας δηλαδή) του έστειλε η πρώην του (μια από τις 10.000) και είπε πως έχει γίνει αρκετά γλυκούλης (ου, ναι, πολύ) και πως θέλει να συναντηθούν. Για το τι είχε γίνει μια μέρα πριν ούτε μια λέξη. Εννοείται, πως ήθελα να ανάψει φωτιά και να τα κάψει όλα. Ήθελα τόσο πολύ να του χώσω ένα χαστούκι. Αλλά το μόνο που έκανα είναι να χαμογελάσω και να συνεχίσω να ακούω όλες τις σαχλαμάρες που έλεγε. Δε λέω. Καλό παιδί. Αλλά πολύ μα πολύ ηλίθιο κι αναποφάσιστο...

Η ώρα περνούσε κι εγώ συνέχιζα να σκέφτομαι. Πάλι με διεκόψε από τις σκέψεις μου. Το κάνει υπερβολικά συχνά... Αυτή τη φορά ούτε φώναξε ούτε κατέστρεφε το δωμάτιό μου.