OK, friends

- 2

Η ώρα περνούσε κι εγώ συνέχιζα να σκέφτομαι. Πάλι με διεκόψε από τις σκέψεις μου. Το κάνει υπερβολικά συχνά... Αυτή τη φορά ούτε φώναξε ούτε κατέστρεφε το δωμάτιό μου.

 Αυτή τη φορά ένιωσα το χέρι του να ακουμπά απαλά τον ώμο μου και να με τραβάει πάνω του. Ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στον δικό του ώμο και ένιωσα το χέρι του να αγκαλιάζει την πλάτη μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Η αγκαλιά του ήταν τόσο απαλή και ζεστή που με έκανε να χαθώ για μερικά λεπτά. Για μερικά λεπτά. Έπειτα γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε. Με κοίταξε στα μάτια. Και συνέχισε να με κοιτάει με αυτά τα υπέροχα μελί του μάτια. Μου χαμογέλασε απαλά και με πλησίασε σαν να ήθελε κάτι να μου πει. Ίσως και κάτι παραπάνω...

Ξαφνικά από το πουθενά άρχισε να χτυπάει το κινητό του. Γεγονός που χάλασε όλη τη στιγμή... 

"Ναι?" απάντησε ξερά ο Δημήτρης
" Αα, Κατερίνα εσύ?" η φωνή του χαλάρωσε και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του.

Άρχισε να μου κάνει νόηματα. Δε καταλάβαινα τίποτα από αυτά που προσπαθούσε να μου δείξει. Βασικά, δεν ήθελα να καταλάβω. Είχα ξενερώσει. 

"Όχι δεν είμαι απασχολημένος... Ναι, εννοείται...Για εσένα ό,τι ώρα θες... Τώρα?... Εντάξει έρχομαι!" είπε και σηκώθηκε απότομα από τη θέση του. Άρχισε να ετοιμάζεται και μέσα σε 1 λεπτό ήταν έτοιμος να φύγει. Εν το μεταξύ σε 'μένα ούτε λέξη.

"Δε μου λες? Για που το έβαλες πάλι?" τον ρώτησα και τον κοίταξα με απορία

"Με περιμένει η Κατερίνα, η κοπέλα που σου έλεγα! Τέλος πάντων, φεύγω! Τα λέμε άλλη φορά εμείς." είπε και άνοιξε την πόρτα

"Και η ταινία..?" είπα χαμηλόφωνα. Είχα την ελπίδα ότι ίσως θα κάτσει για άλλο λίγο.

"Άλλη φορά!" φώναξε και έφυγε τρέχοντας στην Κατερίνα.

Και έμεινα μόνη μου. Με τις σκέψεις μου και με ένα εντελώς ακατάστατο δωμάτιο. Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Οπότε αποφάσισα να πάρω την Ειρήνη γιατί αλλιώς θα κατέρρεα εντελώς. Είχα την ανάγκη από ένα μπινελίκι αυτή τη στιγμή...

Η Ειρήνη μόλις άκουσε την "κατά-ενθουσιασμένη" φωνή μου στο κινητό κατάλαβε ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Για αυτό έφερε μια σακούλα γεμάτη λιχουδιές. Με ξέρει καλά.

"Το ξέρεις ότι το καλύτερο θα ήταν να ξεκολλήσεις από αυτόν.. Αυτός κάθε μέρα θα βρίσκει άλλη" είπε κοφτά η Ειρήνη κοιτώντας το ταβάνι.

"Μακάρι να ήταν τόσο έυκολο..." είπα χαμηλόφωνα και ξάπλωσα πάνω της.

Αν ήταν τόσο εύκολο θα είχα ξεκολλήσει αμέσως. Το γεγονός ότι είναι κολλητός μου δεν διευκολύνει την κατάσταση...

Έπειτα από μια δίωρη συζήτηση πέσαμε και οι δύο για ύπνο. Η Ειρήνη θα έμενε σπίτι μου απόψε για να πάμε το πρωί για καμία βόλτα. Γιατί όπως λέει εκείνη "χρειάζομαι λίγο αέρα".

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Το επόμενο πρωί δεν είχα και το καλύτερο ξύπνημα. Άλλωστε πως να ξυπνήσεις με όρεξη όταν η κολλητή σου σου πετάει έναν κουβά με κρύο νέρο στα μούτρα?

"Περιμένω εδώ και 2 ώρες να ξυπνήσεις και δεν άντεξα." αυτή ήταν η δικαιολογία της.

Φάγαμε, ντυθήκαμε και αποφασίσαμε να πάμε για μία βόλτα. 
Πήραμε δύο κρύες σοκολάτες μιας και είναι ακόμη Σεπτέμβρης και κάνει ζέστη έξω. Αρχίσαμε να συζητάμε για το σχολείο καθώς σε λιγότερο από μια εβδομάδα ξεκινούσε. Τη συζήτησή μας τη διέκοψαν όμως. Πάλι. Όχι δεν ήταν ο Μήτσος. Ήταν κάτι χειρότερο. Το αγόρι της Ειρήνης. Όχι δεν είμαι κακιά απλά δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις μαζί του. Τον λένε Κώστα και είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος μας. Είναι ψηλός με μακρύ καστανό μαλλί, το οποίο πάντα πιάνει σε κοτσίδα, και έχει έντονα γαλάζια μάτια. Μπορεί εμφανισιακά να ακούγεται ωραίος αλλά δεν τον συμπαθώ καθόλου. Φέρεται πολύ περίεργα στην Ειρήνη. Εκείνη το καταλαβαίνει παρόλα αυτά συνεχίζει να είναι μαζί του. Τέεεεελος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα. 

" Βρε βρε.. καλώς τες." είπε ο κύριος-είμαι-τέλειος-μόνο-εμφανισιακά και φίλησε την Ειρήνη στο μάγουλο και εκείνη του χαμογέλασε.

"Μερα.." είπα ξερά και του χαμογελάσα ψεύτικα. Κι εκείνος μου απάντησε με ένα ξερό χαμόγελο. 

Γιατί τόση καλοσύνη? Ιστορίες του παρελθόντος... και καλύτερα να μην τις θυμηθώ τώρα.

" Λοιπόν, πάμε?" πετάχτηκε ο άλλος και κοίταξε επίμονα την Ειρήνη

Απόρησα και γύρισα να δω την Ειρήνη.

"Συγγνώμη, είχα υποσχεθεί στον Κώστα μια βόλτα... σε πειράζει αν..?" είπε κοιτάζοντας με ένα βλέμμα κουταβιού

"Κανένα πρόβλημα! Θα κάνω μια βόλτα μόνη και θα πάω σπίτι."  είπα. Δεν είχα όντως πρόβλημα. Μια βόλτα δε θα μου κάνει κακό.

"Υπέροχα! Αντίο" είπε ο άλλος και τράβηξε την Ειρήνη και έφυγαν.Παναγία μου αυτός ο άνθρωπος είναι όντως γελοίος. 

Συνέχισα τη βόλτα μου και ως συνήθως παρατηρούσα ανθρώπους. Μου αρέσει να τους παρατηρώ γιατί είναι όλοι τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα. Έκατσα σε ένα παγκάκι και ήπια τη σοκολάτα μου. Ξαφνικά αντίκρισα σε ένα πάρκο πιο πέρα ένα ζευγάρι να κάθεται σε ένα παγκάκι. Φαινόνταν χαρούμενοι. Βέβαια κάτι μου θύμιζαν. Έκανα να κοίταξω καλύτερα και ναι...καλύτερα να μην το είχα κάνει...