"Ανοίγω εγω!" φωνάζω στην κολλητή μου ενώ εκείνη τρέχει στο δωμάτιο της για να τελειοποιήσει το makeup της.
Ειναι τα 16α γενέθλια της σήμερα και θέλει να δείχνει τελεια για το πάρτυ της.
Το κουδούνι χτύπησε οποτε προσφέρθηκα να ανοίξω εγω στους καλεσμένους ώστε να μπορέσει να ετοιμαστεί.
Ανοίγοντας την πόρτα πέφτω πάνω στη γνώριμη φιγούρα του Δημήτρη, του κολλητού της Πενυς. Του χαμογελάω και τον καλωσορίζω, το ίδιο κάνει και αυτός. Το συμπαθώ πολυ αυτο το παιδι.
Κανω στην άκρη για να περάσε μεςα και τότε παρατηρώ τον ψηλό του φίλο που στέκονταν πίσω του.
Όχι ρε γαμωτο! Έφερε και το Χρήστο μαζι του...
Αυτόν τον άνθρωπο τον συναντάω όπου παω και αναγκάζομαι να τον τρώω στη μάπα. Βλέπετε, ειναι κάτι σαν κολλητός του Δημήτρη και το crush της Πενυς. Οποτε κάθε φορα που πετυχαίνουμε τον Δημήτρη έξω με το γνωστό team ειναι και αυτός μαζι. Και γιατί τον αντιπαθώ τοσο; Γιατί ειναι σπαστικός! Με κοροϊδεύει και με ειρωνεύεται συνέχεια και γενικά οι παρέες του, εκτός των παιδιών, δεν ειναι και οι καλύτερες.
Κάνει παρέα με κάτι κοπανους, καπνίζουν και γενικά ειναι κόπανοι... Κατα τα αλλα όλες τον γουστάρουν και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί... Εντάξει δεν λέω ωραιος ειναι αλλα μέχρι εκει.
Κατάλαβε πως τον κοιτούσα με ένα βλέμμα δυσαρέσκειας και έκπληξης και το εκμεταλλεύτηκε λέγοντας "Τι θα γίνει εδω θα τη βγάλουμε;" Στριφογύρισα τα μάτια μου και τον άφησα να μπει.
Βλέποντας αυτη τη σκηνη ο Δημήτρης έσπευσε να δικαιολογηθεί λέγοντας "Εμμ..ελπιζω να μην υπάρχει πρόβλημα που έφερα και το Χρήστο μαζι μου. Ρώτησα χθες την Πενυ και μου ειπε πως δεν υπάρχει θέμα..."
"Α, δεν υπάρχει πρόβλημα, αληθεια. Δεν χρειάζεται να απολογησαι..."ειπα εγω όσο πιο πιστευτά μπορούσα ξέροντας πως λέω ψέματα.
Οταν η Πενυ ήταν επιτέλους έτοιμη έκανε την εμφάνιση της στους δυο καλεσμένους και αφου χαιρετήθηκαν και ο Δημήτρης της έδωσε το δώρο του (γιατί ο Χρήστος φυσικά δεν είχε φέρει δώρο) ειπα στην Πενυ όσο πιο διακριτικά μπορούσα "Έρχεσαι λιγο να σου πω..."
"Φυσικά!" μου απαντάει ευδιάθετα και και την τραβάω προς την κουζίνα.
"Μα τι σκεφτοσουνα;;;"την ρωτάω με ένταση αν και ψιθύρισα για να μην ακούστω.
"Τι εννοείς;" Που ειπα στο Δημήτρη να φέρει και το Χρήστο μαζι; Αχ το ξερω δεν ειναι τελειο;!"μου απαντάει όλο ενθουσιασμό.
"Λοιπον για μένα δεν ειναι τελειο. Ειναι σπαστικός και ειρωνικός όλη την ωρα μαζι μου. Μου τη μπαίνει συνέχεια, δεν με συμπαθεί καθόλου και το συναισθήματα ειναι αμοιβαία!"της λέω με θυμό. "Πραγματικά ετσι μου 'ρχεται να σηκωθώ να φύγω!"προσθέτω λιγο πιο ήρεμα.
"Έλα ρε Κατερίνα αφου το ξερεις ποσο πολυ μ'αρεσει και στο κάτω κάτω σου έκανε κάτι τωρα;"με ρωτάει.
"Όχι αλλα ειναι ζήτημα χρόνου... Απλά δεν αντέχω να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζι του! Καλυτερα θα περάσω σπιτι..."
"Σε παρακαλω μη φύγεις... Ειναι τα γενέθλια μου κι εσυ θα λείπεις;"λέει με παρακλητικό βλέμμα.
"Πφφ...Καλα θα μείνω αλλα μόνο επειδή ειναι τα γενέθλια σου..."ενδίδω ξεφυσώντας ηττημένη.
Οταν γυρνάμε στο σαλόνι χτυπάει το θυροτηλέφωνο και η Πενυ τρέχει να ανοίξει.
Κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι απο τον καναπέ που κάθονταν τα αγόρια και το πρώτο κοροϊδευτικό σχόλιο δεν άργησε να έρθει...
"Ωραίο φόρεμα..."λέει ο Χρήστος ειρωνικά και βγάζει ένα πνιχτο γελακι "...απλά ενημερωτικά σου λέω πως είμαστε σε πάρτυ, όχι εκκλησία..."προσθέτει με ένα ειρωνικό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του.
Θέλω να τον βρίσω και να του απαντήσω τωρα αλλα ειναι το πάρτυ της κολλητής μου και πρέπει να συγκρατηθώ. Οποτε αρκούμαι στο να στριφογυρισω τα μάτια μου αγνοώντας τον.
Η Πενυ επιστρέφει στο σαλόνι κατενθουσιασμένη, όπως ειναι και γενικότερα σήμερα, και μας ανακοινώνει οτι ήρθαν τα κορίτσια...
Και το πάρτυ αρχίζει...
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
Γεια σας! Αυτη ειναι η πρωτη μου ιστορια και ελπιζω να σας αρεσει. Σας υπόσχομαι οτι στη συνέχεια γίνεται πιο ενδιαφέρουσα οποτε δώστε της μια ευκαιρία αν θέλετε :)
