The Place I Never Forget

A One-Shot Story

"Oy tulala ka nanaman! naaalala mo nanaman siya nuh?"Tanong saakin ni Lea ang kaibigan ko hindi lang kaibigan ang turing ko sakanya para ko na din siyang tunay na kapatid anumang oras anumang araw ang dumaan eto nanaman ako tulala tulala na nanama sa isang lugar na lagi kong naaalala mahal na mahal ko siya kaso tanga lang talaga ako at hindi gising sa katotohanan

"Hindi ah! sino nagsabi?" ngumiti ako ng napakalungkot lungkot sa kanya  alam kong peke ang ngiti ko pero kinaya ko pa rin

"Anong Hindi eh tumutulo nya niyang luha mo eh wag mo nya akong lokohin  dyankilala na kita nuh!" hindi ko namalayan na tumutulo na niya ang mga luha ko hanggang sa umiiyak na talaga ako na napakalakaslakas bigla naman akong niyakap ni Lea para patahanin ako

"Megan Tama na hmmmmm tahan na hindi ko kakayanin na palagi ka nalang ganyan tahan na hmmmm nasasaktan rin ako Meg kaya tahan na nandito naman ako eh"tama niya siya dapat na akong tumigil ang tanga ko eh ang tanga tanga ko talaga siya naman ang nangiwan eh ng dahil lang sa kalagayan kong ito.

"Tama ka nya dapat na akong tumigil dapat ko ng kalimutan ang lahat ang lahat na namamagitan saamin ang lugar nato "huk" "huk" kaka "huk" "huk" limutan ko na si-simula ngayon pati siya kakali-limutan ko na" iyak na ako ng iyak habang si lea naman niyayakap ako para patahanin ako dahil naalala ko nanaman yung dati

Flashback 2 years ago

"Will You Be My Angel Forever?"Tanong ng taong mahal na mahal ko ang taong nagpahalaga saakin ang taong minahal ako ng lubusan ang taong hindi nagsasawa saakin kahit ano man ang mangyari

"Yes I Will Be Your Angel Forever" bakas sa kanya ang pagkagulat sa sinabi ko sa kanyang mga paningin bakas rin sa kanya ang pagkatuwa at doon kami nagsimula at itong lugar na ito ang hinding hindi ko makalimutan.

End of the Flashback

"Megan Lets go We need to go to the Hospital"sabi ni lea saakin habang inaaalalayan niya ako papunta sa Kotse  ng nasa hospital na kami dumeretso na agad Ako sa doctor ko

"How Is Your Head Ms.Montelfalco?"Tanong saakin ng Doctor

"The Same As Always" Yan lang ang sinabi ko kasi totoo naman parati nalang sumasakit ang ulo ko katulad na lang ngayon masakit parin ang ulo ko pero tinitiis ko ang saakit para hindi sila masyadong mag alala saakin.

"Well Kailan Mo Ba Balak Mag Take Ng Treatment?"

"Anong Stage Na Po Ba Ako Doc?"Tanong ko kay Dr.Park He is an Half Korean pero laking Pilipinas Siya Sikat Din Siya Na Doctor And He Is Our Family Doctor

"You are an crictical condition ,vYou are on Stage 4 Megan Ang tagal ko ng gusto sabihin to sayo pero ayaw mo sabi mo tsaka ko lang to sasabihin kung kailan ka lang magtatanong" hindi na ako magugulat totoo rin naman eh wala na rin akong magagawa nasa Stage 4 na ako at ang sakit ko ay Cancer sa Brain Bigla naman nagsalita si Lea!

"Doc ano po ba ang pwedeng gawin para po bumaba pa po nyung S-"hindi ko na siya pinatapos dahil alam ko na kung ano ang sasabihin niya kaya nagsalita na agad ako

" Lea tama na ganun din naman eh kung magpapatreatment ako hindi rin din naman bababa nyung stage ko siguro makakapag stay pa ako ng konti dito sa mundo ngunit ganoon din nyun mawawala at mawawala rin ako weather i take the treatment or not i will not stay here any longer or should i say Forever" nakita ko kung paano pinigilan ni lea ang kanyang mga luha kaya nagiwas siya ng tingin saakin nasasaktan ako pagnakikita ko siyang umiyak kaya bumaling naagad ako sa doctor na ngayon may tinitignan siya sa papeles niya