"Kailangan pa po ba yun ma? Wag na lang po kasi. Sawang sawa na ako." (Ako)
"Wag ka ngang mag astang bata sophia! 16 years kanang nabubuhay dito sa mundong ito! Kaya dapat masanay kana! Tska napag usapan na natin to diba? Wag nang makulit okay? "
"Ma naman e.!"
"Wag ka nang umangal.! My decision is GRAND FINAL!"
"FINAL! HINDI GRAND FINAL! "
Si papa yun.
"Pakialam mo ba? Mas gusto ko yun. ! "
Si mama yun.
Nagbabangayan na naman sila. Sabagay, itinatama lang naman ni papa si mama e. Haha.
" oo na. Ikaw na ang panalo.!" Sigaw ni papa.
"Pa♡" lambing ko.
"Oh bakit ba? " sabay akap sa akin. Grabe, namiss ko yung yakap nya.
"Kasi pa, si mama e. Lilipat na naman daw ako ng school. Kausapin nyo naman po siya. " pagmamakaawa ko.
"Pasensya ka na nak. Wala naman akong panalo diyan sa iyong ina. Sundin mo na lang sya. " sabay buntong hininga.
"Narinig mo ba yun? Kaya sige na. Tumulog ka na. Papasok ka na bukas." sabi ng inay.
"Opo." mahina kong sagot.
Hayy.. Dumating na naman ang pinakahatest moment na ito. Bakit ba kasi lagi na lang tong nangyayari? Bakit ba hindi ko maramdaman ang love nila para sa akin? Bakit ba kasi wala akong alam? Not that I' m bobo ha. What I mean is about sa family ko.
Si mama, may work sya sa abroad. Sa loob ng isang taon, bumabalik lang sya dito sa pinas for just only 1 week. Si papa naman, ganun din. Pero, kung kelan lang nya gustong umuwi saka lang uuwi. Diba? Wala na silang time sakin.
