Crybaby

Dollhouse

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι νομίζουν ότι όλα στην ζωή μου είναι τέλεια, ίσως γιατί δεν τους αφήσαμε ποτέ να δούνε την πραγματικότητα. Κανείς δεν έχει προσπαθήσει να ανοίξει τις ''κουρτίνες'' και να δει μέσα στο σπίτι μας. Όλα είναι χάλια, ο πατέρας μου απατάει την μητέρα μου μέσα στο ίδιο μας στο σπίτι, ακόμα και όταν είμαστε και εμείς μέσα! Μας απηλέι ότι αν το πούμε στην μητέρα μας θα μας δείρει, μόνο εμένα με νοιάζει όμως τον αδερφό μου όχι.  

Ο αδερφός μου είναι άλλη περίπτωση οι φίλοι του τον παρέσυραν και καπνίζει μαριχουάνα. Κανείς δεν το έχει καταλάβει όμως ακόμα, αλλά και να τον καταλάβαινε κάποιος δεν θα ασχολόντουσαν  ο πατέρας μου είναι απασχολημένος με τον δεσμό του και με αυτό δεν εννοώ την μητέρα μου. Η μητέρα μου νομίζω ότι είναι στην χειρότερη θέση από όλους, παρόλο που δεν της το έχουμε πει, έχει καταλάβει ότι ο πατέρας μου την απατάει απ τα σημάδια στον λαιμό του. Έτσι πίνει ότι αλκοόλ βρει για να ξεχάσει, να πνίξει την στεναχώρια της... Δυστυχώς ποτέ δεν τα καταφέρνει έτσι καταφεύγει σε ακόμα περισσότερο αλκοόλ. Νομίζω ότι θα μας κάνει κακό, είναι μονίμως μεθυσμένη... Φοβάμαι πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω τόσο φοβισμένη... θέλω να φύγω από εδώ να φύγω μακριά όμως δεν μπορώ. 

Και στην τελική εγώ  κάθομαι στην μέση και συνεχίζω να κλαίω σαν το μωρό. Κάθομαι στην μέση με κλειστά τα μάτια σαν να παίζουμε ''η μικρή Ελένη''  και αυτοί οι στίχοι του τραγουδιού με στοιχειώνουν 

<< Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιάτι δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της>>

Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο θέλω κάποιος να δει μέσα από τους τοίχους και να με καταλάβει λίγο... Έχω στριμωχθεί μέσα στο κουκλόσπιτο το μας εκεί που παρουσιάζουμε την τέλεια οικογένεια στους άλλους...