Masker.

1.

Allison
Het is weer net zo een dag als alle andere dagen. Ik sta op ik ga naar school en ik ga weer naar huis. Ik ben net Thuis. Het is nu half vijf. Over een half uur komt Mandy langs. Ik heb haar al een paar weken niet meer gezien. Vooral doordat zij door haar examens geen tijd meer kon vinden. Eigenlijk vond ik het wel fijn om een tijdje alleen te zijn. Mandy en ik hebben nogal verschillende interesses. Mandy is zo normaal. Zo netjes en alles gaat zo perfect. Met haar honingblonde lokken en haar hippe kleren. In tegenstelling tot mij, kom ik aan met mijn grijs geverfde haar, waarvan de uitgroei ook allang al zichtbaar is. En ik ben altijd van top tot teen in het zwart gekleed. Mandy heeft de kleur zwart uit haar leven verbannen.
Met een vermoeide zucht gooi ik mijn tas bij de kapstok. Ik kijk de hoek om van de woonkamer. "Joehoe! Is er iemand thuis?" Geen antwoord. Mijn vader is zeker naar zijn werk. Ik plof neer op de bank en kijk om me heen. Er staan verse bloemen in de grote marmeren vaas die op de eettafel staat. Rozen. Waarom zou mijn vader rozen kopen? Niet voor mij en al helemaal niet voor zichzelf. Hij houdt geeneens van bloemen. Het zal wel een soort dankbetoon zijn van een of andere zakenrelatie.
Ik zie iemand langs het keukenraam lopen. Blonde haren, pastelroze jas en een wit Michael Kors tasje. Dat is Mandy. Ik loop alvast naar de voordeur toe en trek hem open. "Hey Allison! Hoe gaat het?" Ze stapt naar binnen en veegt netjes haar schoenen af aan de mat. Ik moet denken aan de smerige plateaulaarzen die ik aan heb. "Nou vertel, wat is er? Je zegt namelijk niks." Zegt Mandy. "Oh. Niks hoor. Maak je geen zorgen. Zie je die rozen daar op tafel? En trouwens, voordat ik het vergeet te vragen, hoe gingen je examens?" Antwoord ik snel en haperend terug waardoor ik me nu heel dom voel. "Goed! Als jij nou niet zo dom was geweest, en dan niet was blijven zitten konden we samen verder!" Zegt ze met een grijns. Ik probeer mee te lachen. "Ja. Ik weet het. Ik ben bestwel dom, ja." Ze lacht even. Ze had eens moeten weten waarom ik echt ben blijven zitten. "En van wie zijn die rozen? Heeft je vader soms een nieuwe vriendin?" Ze knikt naar de rozen die op tafel staan. Ik zucht:"Ik mag hopen van niet. Vast van een zakenrelatie ofzo." Ik haal me schouders op. "Nou. Aardige zakenrelatie dan. En hoezo niet? Dat is toch leuk voor hem?" En alweer weet Mandy me in een dode hoek te drijven. "Kom. Wil je taart?" Zeg ik snel om haar vraag te vermijden. Ik heb haar om want ze is al onderweg naar de keuken.

Mandy
Het is duidelijk dat Allison mijn vraag niet wil beantwoorden. Dat respecteer ik maar en ik ga met haar taart eten. Ze is al bezig met de taart aansnijden. "Appeltaart, Dat lus je toch wel?" Vraagt Allison. "Tuurlijk, maar doe wel een klein stukje!" Ik moet wel op mijn gewicht letten. Ik ben vorige week ook al een kilo aangekomen. Allison kan eten wat ze wil. Ze wordt toch nooit dik. Echt iets om jaloers op te worden. Ik kijk naar wat Allison vandaag aan heeft. Ze ziet er weer apart uit. Een zwarte gescheurde broek, een kort zwart topje en drie kettingen. Waaronder één choker. Verschrikkelijk. Om het dan nog niet over haar haarkleur te hebben. Allison zet een stuk appeltaart voor me neer. Ik prik mijn vork erin en neem een hap. Met moeite slik ik het door. "Gaat het wel een beetje?" Vraagt Allison. "Ja prima. Lekker die taart. Waar heb je hem vandaan?" "Ehm.. Bij de bakker gehaald. Hier op de hoek. Je weet wel." Ze klinkt twijfelachtig. Ze gelooft me niet. "Hé. Je denkt toch zeker niet dat ik tegen je ga liegen?" Zeg ik op een beetje een gekwetste toon. Dat doet het altijd goed bij Allison. "Nee. Nee tuurlijk niet." Zegt ze zo nonchalant mogelijk. Ik trek me wenkbrauwen op en probeer nog een hap te nemen.

Allison
"Zal ik muziek op zetten?" Vraag ik aan Mandy. We zijn uitgepraat dus ik probeer de stilte te doden door wat muziek op te zetten. "Ja! Zet Taylor Swift op!" Roept ze verheugd. Ah bah. Met een diepe zucht typ ik Taylor Swift in in de laptop. Ik klik op het eerste liedje dat er in beeld komt. Meteen begint Mandy mee te blêren. Haar hoge stem doet pijn aan me oren. "Kom op, mee zingen Allison!" Roept ze vrolijk. "Maar.. Ik ken dit hele nummer niet." Zeg ik een beetje beschaamd. "Echt niet?" Ze kijkt me verbaasd aan en stopt met zingen. "Ehm.. Nee." Ik probeer te lachen. Maar ik lach als een boer met kiespijn. "Oh." Het liedje is afgelopen en het is weer helemaal stil. Mandy Staat op. "Nou ik moet gaan, goed?" "Okey." Ik loop met haar mee naar de deur. Zorgvuldig doet ze de knopen van haar jas dicht. "Nou ik zie je weer snel, okey?" Zegt ze. "Doei!" En ik zwaai haar uit. Ik hoor het gebrom van haar scooter en weg is ze. Mijn eigen afspeellijst is weer gaan draaien. De muziek van Nirvana klinkt door de woonkamer. Mandy en ik zijn totaal verschillende mensen. Ik ben niet zo perfect als dat zij is. En zij snapt niet wie ik ben.

---

All right!

Hoofstuk 1! Ik ben er best blij mee al zeg ik het zelf! Wat vinden jullie? Wie vinden jullie leuker, Allison of Mandy?

Heel erg bedankt voor het lezen en Tot Ziens!!!