narry NIALL HORAN AND HARRY STYLES {dutch story}

tell me

Ik kijk naar de jongen die in de regen staat. ik weet heel goed wie dit is. Dit is mijn vriendje. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik blijf stil staan. Ik weet niet voor hoe lang. seconden? Minuten? of zelf uren? ik blijf maar kijken naar Harry. Hij staat daar als een verzopen katje. in zijn natte kleding. Er zitten totaal geen krullen meer in zijn haar. De krullen die hem tot harry maakten. '' hoi'' zegt hij dan. dat ene woordje brengt me weer bij de realiteit. Ik trek je zonder er bij na te denken naar binnen en zet je neer op de sofa. Ik ren snel naar boven om droge kleding te halen en ren dan weer naar beneden. In de tijd dat Harry zich omkleedt, zet ik een kop warme thee. citroen met extra veel suiker. Ik ben het nooit vergeten. Ik voel een klopje op mijn schouder. Ik draai me om en kijk in de mooiste groene ogen die ik ooit heb gezien. ze glimmen niet meer zo mooi als eerst. Ze kijken erg grauw uit. Niet meer die vrolijke Harry die ik gewend ben. Ik pak de thee en neem Harry mee naar de woonkamer. Ik moet lachen als ik zie hoe groot de kleren voor hem zijn. Sinds hij binnen is hebben we geen woord tegen elkaar gezegd. Ik zie dat er tranen in zijn ogen komen. Op dat moment breekt het laatste beetje van mijn hart.

Ik trek Harry tegen me aan. Ik voel dat zijn lichaam begint te schokken. " Laat me asjeblieft niet gaan" zijn stem is niet meer zo blij en zingerig. je kan de barsten in zijn stem horen. '' ik zal je nooit laten gaan'' en met dat, voel ik een traan in mijn ooghoeken. ook ik barst nu in tranen uit. Zo zitten we misschien wel een uur. warm en veilig in elkaars armen. '' Het ging allemaal zo snel. Ze kon eerst niet meer praten. later kon ze niets meer horen. ze wist zelf niet meer wie we waren en waar ze was. Het deed zo veel pijn om haar zo te zien. ze kon niet meer lopen. Ze hield zo erg van lopen. na acht dagen in het ziekenhuis zeiden de doktoren dat ze het niet meer ging redden voor kerst. Maar ze wisten niet dat ze een dag later zou overlijden.'' Ik wrijf over je rug heen. Proberen je te kalmeren, maar het lukt niet. Ik weet wel beter. Het doet me zo veel pijn om je zo breekbaar te zien. " En het ergste van al, ik ben flauwgevallen in het ziekenhuis. ik kwam naast haar te liggen. Ik werd maar niet wakker. en na 3 dagen, ik werd eindelijk wakker, ze was er niet meer. Ik kon geen afscheid meer nemen. Ik wilde in elkaar zakken. Ik wilde dat de grond onder me weg zou vallen. Ik wilde met oma mee. Maar God liet het niet toe. En er is een ding, een ding waar ik nog mee zit. oma is begraven in besloten kring. gelukkig kon ik er bij zijn. Papa en mama zijn er nog. Allemaal familie dingen regelen. Ik moest er bij zijn. Maar ze vonden dat ik weer terug mocht. Terug naar jou. Ik wil dat je goed luistert en niet gaat weglopen uit frustratie. Ik ben terug omdat......