Η Αρχή Μου... Το Τέλος Μας...

Όλα ξαφνικά

Ευτυχώς ο πατέρας της μικρής Άννας δεν την είχε αφήσει εντελώς στην τύχη της, την φροντισαν και την μεγάλωσαν δύο αξιολογοι άνθρωποι που όμως ο Θεός δεν τους αξίωσε να κάνουν ένα δικό τους παιδί. Ήταν βέβαια πάντα πρόθυμοι να δώσουν ότι είχαν και δεν είχαν για την κυρα τους.

Οι δυο αυτοί άνθρωποι ήταν παλιό και έντιμο προσωπικό του Βικτωρα, λέγονται Μαρία και Γιάννης και είναι τόσο ερωτευμένοι όπως και στην πρώτη τους συνάντηση. Η Μαρία φροντίζει η μικρή Άννα να έχει ότι θέλει από φαγητό μέχρι διασκέδαση, ενώ ο Γιάννης την πηγαίνει όπου εκείνη θελήσει και φροντίζει με επιμέλεια τον κήπο του κυρίου του.

Η Άννα από μικρή φαινόταν πως είναι εξυπνη και γνωρίζει πολλά περισσότερα από όσα αρμόζουν στην ηλικία της. Ενώ η Άννα ήταν λοιπόν οχτώ χρονών ζητήθηκε από το σχολείο να διαβάσει ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Εφόσον η Μαρία έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού η Άννα ήταν ελεύθερη χωρις επίβλεψη και έτσι τρύπωσε ξαφνικά στη βιβλιοθήκη του πατέρα της, που παρεμπιπτόντως δεν είχε δει ποτέ...

"Γεια σας" λέει με την μικρή και παιχνιδιάρικη φωνή της.

"Γεια" λέει ο Βικτωρας με έναν ενθουσιασμό στα μάτια του. "Πως βρέθηκες εδώ; "

"Χρειάζεται να διαβάσω ένα βιβλιο για μια εργασία του σχολειου" απαντάει με ευστροφία η μικρή!!

"Δεν είναι εδώ το κατάλληλο μέρος για να βρεις βιβλία" είπε ο πατέρας της συγκινημένος και έκπληκτος... Η Άννα, αυτή η μικρή κουκλιστικη κοπελίτσα, που βρισκόταν ακριβώς μπροστά του, του θύμιζε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο την γυναίκα του... Και αυτό τον έθλιβε όλο και πιο πολύ!!!

Ώσπου ξαφνικά μπαίνει στο δωμάτιο η Μαρία.

"Συγγνώμη κύριε μου, είχα την έννοια στην δουλειά και πότε δεν περίμενα η μικρή να κάνει κάτι τέτοιο. "

"Καλώς Μαρία." είπε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και συνέχισε:
"Παρε την Άννα και πήγαινε την στην βιβλιοθήκη της μητέρας της να βρει εκεί ό,τι εκείνη θελήσει "
Ποτέ δεν περίμενε από τον εαυτό του να κοιτάξει αυτή την μικρή στα μάτια και να νιώσει πατέρας, να νιώσει ότι κάτι είχε απομείνει από τον έρωτα του για την Λυδία, να νιώσει πως η Λυδια ήταν εκεί...
Και πλέον δεν ήταν πια μόνος!!!