"Mag ik meedoen?" Rolt er langzaam over haar rode, kleine lippen. Het is eruit voor ze er erg in had of het ook maar wist. Ze had zo vaak 'nee' gehoord, maar misschien is dit een van de weinige keren dat ze 'ja hoor' hoorde. Ze had geen twijfels, ze wou het gewoon vragen. De 5 jarige jongetjes draaien zich meteen om en kijken het 5 jarige, blonde meisje vuil aan. "Waarom zouden we jou mee laten spelen?" Vraagt er een met een arrogante ondertoon. Het bruinharige jongetje met de bruine ogen kijkt haar nogal argwanend aan. Ja, waarom eigenlijk? Erg goed is ze niet in voetbal. "Omdat..." Stamelt ze langzaam. Slikkend probeer ze de brok in haar keel weg te werken. Ja, het slaat eigenlijk nergens op. Waarom? "Meisjes kunnen niet voetballen en heksen zeker niet" Zegt een ander jongetjes spottend. Een schepje vliegt door de speeltuin. "Shit! Ze haalt haar geest erbij! Wegwezen!" Schreeuwt er een angstig, waarna ze allemaal hun fietsjes pakken en snel weg fietsen. Steff wil achter ze aan. Alsof hij met haar is volgepompt met woede. De doorzichtig, iets langere jongen van 5 kijkt haar smekend aan. Vragend of hij alsjeblieft achter de geboren eikels mag gaan en ze van hun fiets mag afgooien. Bloed zal er vloeien. Niet veel hoor, gewoon wat krassen. Steff groeit met haar mee, hij gaat dood als zij doodgaat. Als Eva 20 is, is hij ook op dezelfde dag 20. Want hij is met haar geboren en zal met haar sterven. Eva schud haar hoofd. "Nee... Laat ze maar, Steff. Ik speel wel alleen, dat vind ik niet erg" Mompelt ze dapper. Ja, mompelt ze, want als ze zou praten dan zou ze gaan huilen. "Laat ze maar, het zijn eikels" Klinkt er langzaam achter haar. Geschrokken draait het blonde, kleine meisje zich om. Kinderen en pubers zijn nooit echt aardig tegen haar. Sommige volwassenen of bejaarden zelfs niet. Ze vinden haar vervloekt. Ze is niks waard. Slikkend kijkt ze het jongetje met de zwarte haren aan. Zijn smaragd groene ogen lachen lief naar haar. "Hai, ik ben Dylan!" Lacht hij lief naar haar. De slikkende ogen van het meisje, veranderen langzaam in stomverbaasde ogen. "Ik... Ik ben Eva" Stamelt ze langzaam. Haar vlechtjes vladderen in de wind. Haar ogen staan blijer. Ze heeft iemand. Iemand, die haar kan helpen. Hopelijk.
-
Het is moeilijk voor me om nog aan een ander 'boek' te beginnen. Ik wist een tijd lang niet wat ik moest doen, of ik überhaupt wel nog een 'boek' moest publiceren. Maar goed, hier is hij. Dit is het meest lastig voor me, omdat ik altijd schrijf in de hij-vorm. Ik ben liever een jongen in een verhaal, want meisjes vind ik vooral irritant in een verhaal. Dus sorry als Eva soms een beetje mannelijk over komt. Dat is raar, want eigenlijk ben ik geen jongensgek ofzo. Ik ben een echt meisje-meisje. Met make up, ik haat sport en mijn lievelings vak is geschiedenis. Dus hmm, waaruit ik dit haal? Maar goed. Ik ga natuurlijk wel andere situaties bedenken dan Jodie en Aiden hebben gehad, want ik ga niet de hele game omzetten in een verhaal. Dit hoofdstuk lijkt er een beetje op, want ze ging ook in de sneeuw spelen een keer. Maar ik hoop, dat ik het zo ver mogelijk heb verdraait. Veel plezier!
Xxx Lisa.
