Η Άρια ξάπλωσε για λίγο στο μικρό καναπέ που υπήρχε στο γραφείο τον γιατρών, ηταν τόσο κουρασμένη που δεν ένιωθε καν τα πόδια της, δούλευε σκληρά κάθε μέρα για να πραγματοποίηση το όνειρο της να γίνει καθηγήτρια χειρουργός στον νοσοκομείο Μιλερ. Ή ζωή της ήταν μέσα στο χειρουργείο αφού περνούσε σχεδόν κάθε μέρα εκεί δώδεκα ώρες την ημερα και σαν να μην έφτανε αυτό βοηθούσε και τον διευθυντή της στην διατριβή του, αλλά δεν την ένοιαζε καθόλου που ήταν είκοσι επτά και δεν έχει καθόλου προσωπική ζωή αφού ήταν εκατό της εκατό σίγουρη ότι αυτή την φορά ( τρίτη φορά ) θα τα κατάφερνε, αυτήν την φορά θα δικαιώνονταν η κόπη της. Αυτήν την φορά θα ήταν αυτή! Ήταν σίγουρη.
"Άρια έλα γρήγορα έξω, ήρθε ένας ασθενής από ατύχημα με μηχανάκι."
Όσο κουρασμένη και να ήταν πριν ένα λεπτό αυτό εξαφανίστηκε δια μαγείας, αποκτώντας φτερά στα πόδια της έτρεξε στα επείγοντα νιώθοντας τόσο ζωντανή ξαφνικά.
Σταματάει απότομα εκπληκτική με το θέαμα που αντίκριζε μπροστά της προσπαθώντας να κρατηθεί για να μην γελάσει. Ενας πιτσιρίκος σχεδόν είκοσι χρόνων ήταν ξαπλωμένος στο φορείο. Κάποιος του παρείχε της πόρτες βοήθειες και αντί για κολάρο γύρο από το λαιμό του είχε αρκουδάκια με σκηνή να του τυλίγουν τό κεφάλι ώστε να μην το κουνάει το ίδιο είχαν κάνει και στο δεξί πόδι του. Διατάζει την υπεύθυνη νοσοκόμα να τα αντικαταστήσει με τα δικά τους και να τον πάνε για ακτινογραφίες αφού δεν φαινόταν να έχει αλλά τραύματα. Αλλά πριν τον πάρουν παρατηρεί ότι κάτι είναι γραμμένο στο χέρι του. "Κλέφτης, φερθητε του σκληρά" έγραφε.
" Είσαι κλέφτης; "
" Όχι βέβαια, τι είναι αυτά που λέτε; " Απαντάει αναστατωμένος με την ερώτηση της.
" Αυτό γραφή εδω. Δεν το είδες; " Του δείχνει το χέρι που είχαν γράψει πάνω με μαρκαδόρο. " Ποιος το έγραψε αυτό; Αυτός που σου έδωσε της πρώτες βοήθειες;"
" Αα αυτό είναι ψέμα και μου το έγραψε ας αυτός που με κατάντησε έτσι και τέλος πάντων αφήστε με να φύγω δεν θέλω να κάνω ακτινογραφίες είμαι καλά, πόσες φορές πρέπει να το πω;" κάνει προσπάθειες να σηκωθεί από το φορείο και να φύγει από κει μέσα αλλά δεν τον αφήνουν. Του λένε ότι για να φύγει πρέπει να πληρώσει την φροντίδα που του παρείχαν και να υπογράψει ένα χαρτί που να λέει ότι ήταν αυτός υπεύθυνος για την έξοδο του απο το νοσοκομείο. Πράγμα που προσπαθούσε να αποφυγή ο Ιαν πάση θυσία αφού δεν είχε καθόλου λεφτα. Με τούτα και με εκείνα αποφάσισε απλά να το σκάσει στα κρυφά όταν θα πήγανε για ακτινογραφίες.
Ή Άρια όμως μη έχοντας του εμπιστοσύνης του κράτησε ενέχυρο το τηλέφωνο ως που να τέλειωνε με της εξετασεις του χωρίς να ξέρει οτι αυτό δεν ήταν δικό του.
Λίγα λεπτά μετά το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα.
" Μεγάλο αφεντικό; Τι όνομα είναι αυτό! Πιθανότατα ανήκει σε συμμορία τελικά. " καταλήγει στο τέλος απορρίπτοντας την κλίση άνω καθόταν περιμένοντας τον να γυρίσει.
"Με συγχωρείς, αλλά γιατι έχεις εσύ αυτό το κινητό;"
Ή Άρια γυρίζει το κεφάλι της προς τα πίσω για να αντικρίσει έναν ψηλό, μυώδες άντρα ντυμένο στα μαύρα να την παρατηρεί κρατώντας ένα τηλέφωνο στο χέρι που καλούσε εκείνο που είχε εκείνη στο δικό της χέρι.
" Το Μεγάλο αφεντικό; " αναφώνησε μην μπορώντας να πιστέψει ότι αυτός όμορφος άντρας ήταν αρχηγός συμμορίας.
