Aradan aylar geçti ve ailem beni arıyıp "Artık eski okulunla bir bağlantın kalmadı bebeğim" diye cümle kurdular. Telefonu yere fırlattım, bağıra bağıra "bütün düyanın benimle zoru var " dedim ve gözyaşlarımı serbest bırakıp yumuşak yanaklarımdan inmesine izin verdim. Annemler iş sebebiyle başka şehirde olduğundan dolayı o akşam gözyaşlarım ve ben başbaşa kaldık. Sabah oldu Evimizin hizmetlisi olan Arzu abla tüm neşesiyle "Günaydın güçlü kızım " dedi ona gülümseyerek "Günaydın" dedim . Yataktan ayaklarımı çıkardım ve banyoma doğru yol aldım. Vanilyalı şampuanım ve duş jelimle vücudumu kirden arıttğıma emin olunca mor bornozuma sarılarak ıslak ayaklarımla odamın parkelerinde iz bırakarak yürüdüm. Dolabın kapağını açıp okul kıyafetlerimi giydikten sonra hızlı adımlarla annemin bana geçen cuma aldığı o mükemmel botları ayağıma geçirerek odamdan koşar adımlarla çıktım ve Arzu ablaya "Aç değilim ben lanet olasıca okuluma gidiyorum" diye bir cümle kurarak seslendim eğer yavaş adımlara yürüseydim daha itiraz bile edemeden kendimi kahvaltı safrasında bulabilirdim ve şuan kahvaltı yapmak en son istiyeceğim şeyler arasındaydı. Kapıyı kapattıktan yaklaşık altı dakıka süren bekleyişimden sonra önümde bi okul taşıtı durdu ve bende benim okulumun taşıtı olduğuna inanarak kendime cam kenarında boş bir yer bulup , oraya yerleştim . Evet ! İşte gidiyorum bu cehenneme hemde dokunsalar ağlıycakmışım gibi bir şekilde.
Uzun süre yoktum artık hergün burdayım votelerinizi ve yorumlarınızı esirgemeyin lütfen sizi seviyorum..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
FAÇA
Teen FictionHayatınızda hiç ön yargıya maruz kaldınızmı? Kimsenin sizi anlamadığı zamanlar oldumu? Peki ya yaşamak istemediğiniz anlar oldumu? İnsanlar ne yaşadığınızı bilmeden size ön yargıyla yaklaşırlar. Ama bazen onları dinleyecek kadar ne gücünüz nede sa...
