Elinoor

Proloog

Zwaaiend neem ik afscheid van mijn ouders terwijl ik mijn moeder huilend neer zie vallen op de grond en mijn vader met tranen ik zijn ogen achter haar staat. "Mama, papa, loop snel anders  kunnen jullie niet meer mee!", roep ik naar hun toe. Als mijn moeder dit hoort begint ze harder te huilen en slaat hard op de grond. Mijn vader loopt naar haar toe en probeert haar te troosten. Mijn vader valt ook hulpeloos naast haar neer en neemt mijn moeder zijn armen en probeert haar te kalmeren. Hun kleren onder van het bruine zand en hun gezichten nat van de tranen. Hoe verder we van hun vandaan lopen hoe banger ik wordt. Ik draai mij om en zie dat we bijna bij de auto zijn aangekomen. De deur wordt door de chauffeur opengetrokken en van schrik tik ik op de schouder van de man. 'Is er iets Elinoor?', vraagt hij lief? Snikkend met de ene hand in mijn mond en de andere op zijn schouder probeer ik antwoord te geven. 'Mag ik zelf lopen nu, u hoeft mij niet op te tillen, ik kan zelf lopen', vraag ik met een bang hartje. 'Maar natuurlijk mijn kleine prinses, maar alleen als je mij jou handje geeft.' Knikkend geef ik aan dat ik het goed vind. Ondertussen zijn we voor de auto gaan staan. Hij laat mijn hand los en kijkt in de richting van mijn ouders. Als ik dat doorheb kijk ik ook hun richting op. 'Waarom lopen ze niet door? Waarom zitten ze op de grond te huilen? Mogen ze niet mee?', vraag ik verschrikt aan de meneer. Hij kijkt mij lang aan en kijkt na een tijdje toch weer weg. Hij haalt diep adem en zakt door zijn knieën om mij aan te kijken. 'Luister prinses', begint hij nogmaals met een diepe zucht. 'Papa en mama huilen omdat ze zo trots op jou zijn. Jij gaat voor eventjes mee naar de grote stad om naar school te gaan. En daarna breng ik jou weer terug, goed?' 'Maar waarom mogen zij niet mee? Als zij hier blijven wil ik dat ook! Ik wil hun niet missen!' Hij kijkt mij weer doordringend aan. Bij het zien van mijn tranen wendt hij zich de andere kant op. 'Stap in anders komen we nog te laat.' Ik draai mij weer om naar de auto en blijf even zo staan. 'Elinoor, stap in de auto', hoor ik hem nog een keer zeggen. Huilend kijk ik nog even om mij heen. Als ik nogmaals een blik werp naar mijn ouders begin in nog harder te huilen. Voor ik het zelf doorheb ren ik hun richting op. 'Mama, papa alsjeblieft ik wil niet mee! Ik wil hier bij jullie blijven help alsjeblieft!', roep ik terwijl ik naar hun toe ren. Mijn moeder huilt harder en spreidt haar armen voor mij uit. 'Lieverd wij kunnen niks doen. Ga maar met deze lieve meneer mee en je zult blij zijn. Je gaat eindelijk naar een mooie, grote school. Dat wilde je toch altijd?' 'Ja maar mama, ik wil niet zonder jullie gaan.' Mijn vader neemt mij in zijn armen en knuffelt mij. 'Wij houder super veel van je mijn knappe Elinoor. Maar veeg nu je tranen af en ga met deze meneer mee. Hij zal jou naar de leukste en mooiste school van het land brengen. En als je ons mist en terug wil zal hij jou terug brengen, goed prinses?' Nog steeds huilend veegt hij mijn tranen af en geeft me een laatste zoen op mijn voorhoofd. Ik kijk weer naar mijn moeder en knuffel haar stevig. Ook zij vertelt mij hoeveel ze van mij houdt en neemt voor de laatste keer mijn geur in haar op. Langzaam laat ze mij los en staat op. Ze overhandigt mij aan de meneer die ondertussen al een tijdje achter ons stond en stapt huilend weer naar achter. Met haar hoofddoek veegt ze haar tranen af. Mijn vader loopt weer naar haar toe om te troosten maar ze duwt hem weg. Hij loopt naar ons toe. Het is even stil, maar toch begint de man te praten. 'Het zal even moeilijk zijn maar jullie komen er met de wil van Allah wel bovenop. Ik zal jullie eeuwig dankbaar zijn voor dit engeltje', hij kijkt me aan en gaat dan weer verder. 'Zoals belooft krijgen jullie wat we hebben afgesproken en wat meer.' Hij overhandigt mijn vader een grote bruine envelop. Langzaam strijkt mijn vader zijn hand ernaar uit en neemt het aan. De man geeft hem een vriendschappelijke schouderklop en groet hem met de Salaam. Hij kijkt naar mijn moeder en groet haar vervolgens ook. Hij neemt mij weer in zijn armen en tilt me op, doet zijn zonnebril even af en kijkt me aan - 'Ik beloof je dat je alles zult krijgen wat je maar wenst' - kust mijn voorhoofd en loopt met mij in zijn armen weg. We naderen de auto en nog steeds zwaai ik huilend naar mijn ouders. De man genaamd Idris zet mij in de auto en doet mijn gordel om. Even later zitten ook hij en de chauffeur in de auto en vertrekken we langzaam maar zeker. Vanuit het raam zie ik mijn moeder die huilend op de grond valt en op de grond slaat en mijn vader kapot erachter steeds kleiner en door de tranen waziger worden, totdat ik ze helemaal niet meer zie. Nog huilend zit ik aan het gouden, haarstuk dat ik van mijn moeder heb gekregen en val langzaam in slaap.

🌸Hello beautiful people🌸,

Hierbij het begin van mijn verhaal genaamd Elinoor.  Ik wens jullie veel leesplezier.
Als jullie tips of verbeterpunten of andere ideeën hebben voor het verhaal lees ik het graag! Als jullie het verhaal leuk vinden en willen dat ik verder ga vraag ik jullie te stemmen en te reageren. Zo zal ik zien of ik verder moet gaan of niet. Thank you, Xx Arabianprinsses