De Hervormde Generatie

Mijn laatste dag in deze wereld is bijna voorbij en ik kan niet wachten tot het zo ver is. Ik heb hier te lang rondgelopen. Al waren het maar zeventien jaren, het waren wel zeventien ongelofelijk lange en saaie jaren. Dus ik ben blij dat ik hier over enkele minuten klaar ben.

'Brynn, fok jezelf niet zo op,' waarschuwt Bryan, mijn tweelingbroer. 'Dadelijk blijf je erin hangen en mis je het beste moment.'

Ik haal mijn trillende schouders op, te zenuwachtig om daadwerkelijk antwoord te geven. Ik dwaal rond door een kamer van dertig vierkante meter. Er staan nergens meubels en net als alle andere kamers in onze leefgemeenschap, heeft deze geen ramen. Wel staan er nog achttien andere jongeren om ons heen.

We zijn opgegroeid in een gemeenschap waarin al decennia lang wordt gezocht naar een zodanig gemodificeerde generatie, dat die niet alleen hier in de grotten kunnen leven, maar ook daarbuiten. De generatie die dat uiteindelijk waar kan maken, wordt de hervormde generatie genoemd.

Ze hebben er wel al een naam voor, maar ze hebben het nog niet gevonden.

Op onze ademhalingen en wat zacht gefluister na is het vrijwel stil in de kamer. Ook al hebben we genoeg dingen waar we over zouden kunnen praten. Ik hoef ook geen gedachten te kunnen lezen om te weten dat waarschijnlijk iedereen over hetzelfde nadenkt, dat waar niemand over praat.

Elk kwartaal wordt er een vrijwilliger de grotten uitgestuurd. Als hij het langer dan een dag uithoudt, worden de volgende vijftien naar buiten gestuurd. Voorgaande jaren ging het bijna altijd goed, behalve de laatste keer. Er werd toen na vier dagen niet meer gereageerd op de oproepen van de commandant. Dat was nog geen half jaar geleden, dus het zit allemaal nog vers in onze geheugens. Ondanks die fatale fout, beweren de onderzoekers dat ze dichter bij de hervormde generatie zijn dan ooit te voren. Ze beloven ons dat het dit jaar anders zal zijn. Dit keer zijn er daarom twintig anderen uitverkoren om de vrijwilliger na vierentwintig uur op te volgen.

Ik luister naar de schuifelende schoenzolen over de stenenvloer. We wachten op een bericht van onze commandant.

De eerste vrijwilliger, de charmante Jason, is nu bijna vierentwintig uur buiten. Als de klok het volgende uur aankondigt, is het de beurt aan Bryan, mij en de achttien anderen. Ik ken hen allemaal van naam. Ik weet wie hun ouders zijn, hun broertjes en zusjes. Uit alle voorgaande onderzoeken is gebleken dat jongeren tussen de zestien en twintig jaar de grootste overlevingskans hebben, vandaar dat we allemaal onder de twintig zijn.

In de laatste twee minuten wordt er zelfs niet meer gefluisterd. Ieders blik is gefocust op de seconde wijzer die voor ons de laatste twee rondjes aflegt.

'Jongens en meisjes,' klinkt de stem van de commandant door de ruimte. 'Binnen enkele ogenblikken zal de muur aan de overzijde van de klok langzaam afbrokkelen en worden jullie verzocht de buitenwereld te betreden.'

In de laatste minuut lijkt mijn harstslag elke seconde een slag sneller te gaan. Als de eerste scheuren in de muren verschijnen, staat het zweet in mijn handpalmen en op mijn rug.

Elke steen die naar beneden valt wordt beantwoord met een zucht, een verbaasde snik of een gil.

Maar zodra de eerste lichtstraal naar binnen schijnt, verstijft iedereen.

Ik heb zeventien jaar in donkere ruimtes geleefd waarin gele en witte lampen me licht gaven. Maar die lichtbronnen stellen niets voor in vergelijking met de zon. Ik had verhalen gehoord of hoe de zon de aarde verwarmde, een beetje zoals een kaars je handen kan verwarmen. Maar ik sta versteld van de grootte, de hoeveelheid licht en de warmte die een lichtbron van zo ver weg uitstraalt.