Misbruikt

Hoofdstuk 1

Pov Melissa:

De koude wind snijdt langs mijn wangen. Mijn handen zit onder de schrammen en mijn voeten gevoelloos door het rennen op de harde weg. Is dit het einde van melissa de Jong? Voetje voor voetje loop ik vooruit. Het gaat niet snel, maar ik kom vooruit. Verderop zie ik twee mensen lopen. Is dat mijn redding? Sneller, maar nog steeds voetje voor voetje, loop ik naar de mensen toe. Als zij het maar niet zijn.....

'Melissa de Jong, schiet op je moet naar school, straks kom je te laat!' Mijn moeder staat bij me onder bij de trap te roepen. Zoals altijd. 'Jahaa kom al!' Veel geluid makend storm ik de trap af. Met een boterham in de linkerhand en de schooltas in de rechter ren ik naar buiten.

Kut, waarom moest ik me nou verslapen?! En nog wel op een van de belangrijkste dagen van school: 'Fotodag'. Mijn haar is pluizig, mijn wimpers zijn één wimper geworden en er zit een jamvlek op mijn shirt van het ontbijt. Als ik dacht dat de dag niet erger kon, is mijn achterband lek. 'Jezus, geweldig dit.' De tranen staan te prikken achter mijn ogen. Het kan me toch niet schelen, ik zie er toch niet meer uit. Net als ik huilend op de grond wil gaan zitten, stopt er een jongen naast mij en stapt van zijn fiets.

'Gaat het een beetje?' Vraagt hij. Het is een lange jongen van ongeveer 16 jaar en heeft supermooie heldere blauwe ogen. Ik let al niet meer op de rest dan zijn ogen. Ik voel dat ik sta te staren en wend snel mijn blik naar het vuil onder mijn nagels.
'Nee, het gaat niet goed. Ik heb me verslapen, mijn band is lek ik zie er niet uit én heb schoolfoto vandaag.' Ik probeer mijn tranen te onderdrukken, maar tevergeefs. Daar komen ze.

'Oh, dat is niet zo mooi. Wil je misschien bij mij achterop? Dan breng ik je wel naar school.' Zijn lach is stralend wit en een beetje verlegen. Hoe kan ik hier nou nee op zeggen?
Ik zet mijn fiets op slot tegen een boom en hoop maar dat hij er na school nog staat. Ik spring bij hem achterop en durf hem bijna niet aan te raken. 'Dankje...uh.'
'Michael en jij bent?'
'Melissa. Echt bedankt dat je dit voor me wil doen. Anders zou ik veel te laat op school komen.' Ik voel me al meer een beetje op m'n gemak en houd zijn rug iets steviger vast. 'Geen dank, ik kon zo'n mooie meid zoals jij toch niet daar laten staan?' Hij kijkt lachend om. Ik voel dat ik bloos en lach met een verlegen lachje terug.

Het is even stil, maar dan vraagt hij 'Hoelaat ben je uit, dan kan ik, als je wil, je na school naar huis brengen?'
'Ik ben om 4 uur uit, maar ik kan je ook mijn nummer geven, voor als er wat tussenkomt ofzo.'
'Ja, dat is goed, Melissa. Geef het straks maar.' Ik krijg een kriebelig gevoel in mijn buik als hij mijn naam uitspreekt. Het is op de een of andere manier wel een prettig gevoel. Als we op school aangekomen zijn, gaat de bel. Ik geef hem snel mijn nummer, bedank hem voor de honderdste keer en ren naar binnen.

Ik doe de deur van mijn klaslokaal open en zie op de klok dat ik 5 minuten te laat ben. Het is doodstil in de klas en iedereen kijkt me aan. 'Waarom ben je laat Melissa?'
De meneer kijkt me aan met een verwarde blik, omdat ik nooit te laat kom. Het is niet zo dat ik een engeltje ben, nee helemaal niet, maar ik probeer problemen zo veel mogelijk te vermijden. 'Sorry meneer van Daelen, maar ik had me verslapen en mijn band was lek, dus ik moest lopen.' En ik heb onderweg een lekkertje ontmoet, maar daar zeg ik niks over. Gelukkig maakt meneer van Daelen er niet zo'n probleem van en laat me geen briefje halen. Nog voordat ik zit, zegt Charlotte tegen met een brede grijns: ' En nu de waarheid s'il vous plaît.'

Dit is mijn beste vriendin. Ik zit al sinds dat ik me kan herinneren bij haar in de klas. Ze heeft bruin haar, bruine ogen en een hipster bril. Ook is ze deels frans, want haar vader is naar Nederland verhuisd en getrouwd met een Nederlandse vrouw.
'Hoe wist je dat het een leugen was?' Ik trek één wenkbrauw omhoog.
'Kom op zeg, ik ken je langer dan vandaag. Nou vertel op, wat is er écht gebeurd.'
Ik vertel haar wat er me zojuist is overkomen en overdrijf misschien een beetje hier en daar, maar dat maakt niet uit. Charlotte kijkt me met open mond aan. 'En straks komt hij jou ook weer ophalen?'
'Inderdaad, is het niet een lieverd?' We barsten in lachen uit en onze medeleerlingen kijken ons aan. We zijn er wel aan gewend dat ze ons aankijken, want we hebben vaker de slappe lach.

In de pauze ga ik snel met Charlotte naar de wc, want er moest iets aan mijn uiterlijk gedaan worden. Ik pak mijn borstel uit m'n tas en borstel mijn haren, terwijl Charlotte mijn make-up opnieuw aanbrengt. 'Zie zo, je ziet er weer helemaal mooi uit!' Ik kijk een beetje verlegen in de spiegel en ben verbaasd over wat een beetje make-up kan doen.
'Ik wil je niet storen Melissa, maar we moeten echt opschieten. De fotograaf komt over een paar minuten.' 'O ja, natuurlijk.' Ik kijk nog even in de spiegel en loop dan achter Charlotte aan, naar beneden. Op naar de fotograaf!

Dankje wel voor het lezen van het eerste deel van 'De plek'! Ik hoop dat het een beetje leuk is en als je opmerkingen of suggesties hebt over hoe het verder moet, reageer dan of stuur privé bericht :) Ik probeer om de dag een nieuw deel te schrijven, maar niet boos worden als het een keer niet lukt. Nog een fijne dag!!
Xxx Justvliet