Κάθε πρωι με ξυπνάνε τα παγωμένα δακρυα της. Η μορφή της στέκεται κοντα μου μόνιμα να μου υπενθυμιζει ολες τις χαμένες ευκαιρίες μου. Ολα μου τα λάθη. Μεσα απο την ραγισμενη χαμογελαστή της μάσκα μου ουρλιαζει θρήνους, μα δεν την ακούει αλλος κανεις παρα μονο εγω. Η σιωπηλη μου σύντροφος ειναι παντα κοντα μου, στον ίσκιο μου κρυμμένη, να μου δείχνει συνεχώς με τον σπασμενο της καθρέφτη την παραμορφωμένη και γκριζα αντανακλαση μου που δεν μοιάζει πλεον σαν εμένα. Καθετί καλο το μαραζώνει και με καθετί στεναχωρο πλέκει το αραχνοΰφαντο πέπλο της, που κάθε βραδυ με σκεπάζει ολο και ποιο πολυ στον ελάχιστο και βασανισμένο υπνο που με παιρνει πλεον...
