Slaperig keek ze uit het raam. Waarom moesten ze nou toch weer zo vroeg weg. De wedstrijd begon pas om vier uur s ’middags, dus wat Ralphs logica was om er om precies tien uur te zijn was haar niet duidelijk. Een luide gaap verliet haar mond waardoor haar broer begon te lachen,
‘Still sleepy I hear’ zei hij doodleuk.
Chagrijnig keek ze hem aan. Hij zat een beetje onderuit gezakt op zijn stoel, maar aangezien hij aan de lange kant is was dat ook wel weer logische. Zijn handen lagen losjes op het stuur, alsof hij op een kar zat achter het tamste paard ooit.
‘Yes, I am’.
Dat Loraine niet vroeg kan opstaan was iets dat altijd zo was en nooit zou veranderen. Eenmaal wakker voor achten was ze niet te genieten, en aangezien haar broer om zeven uur op haar deur aan het bonken was, was dit het resultaat. Ze was totaal niet te genieten.
‘Come on sis, I need your cheering to win the game’ probeerde hij om haar op te vrolijken, maar de chagrijnige blik liet duidelijk zien dat het niet werkte. ‘Or you could help me warm up with playing football against me’.
Dit keer kreeg hij een positieve reactie. Een kleine glimlach sierde Loraine’s gezicht, en die glimlach zou alleen maar gaan groeien als hij haar zou laten winnen. Terwijl Loraine langzaam wakker werd, arriveerde ze op de parkeerplaats van de ArenA. Toen de auto eenmaal stopte, sprong Loraine er praktisch uit, hierdoor botste ze onverwachts tegen een veel langer persoon aan. Ze keek op naar een stel groene/grijze ogen die haar verbaast aankeken, de jongen had donkerblond haar dat warrig omhoog stond. Zijn verbaasde blik transformeerde in een speelse glimlach.
‘Well hello there’ grijnsde hij.
‘Not interested’ mopperde ze en liep de kant op waar de jongen vandaan kwam.
Ze voelde hoe hij haar nastaarde, stiekem hoopte ze dat Ralph haar zou meesleuren de andere kant op want ze had het gevoel dat ze verdwaalde.
‘What are you doing here’ hoorde ze een stem achterdochtig zeggen.
Ineens voelt ze een hand op haar schouder. Geschrokken keek ze op, recht in de blauwe ogen van nog een blondharige jongen. Toen hij haar geschrokken gezichtsuitdrukking zag veranderde hij zijn achterdochtige blik in een vriendelijke glimlach. Dit hielp wel want ze voelde zich meteen op haar gemak bij hem.
‘Sorry I didn’t mean to scare you’ zegt hij.
‘No it’s o.k. But I think I am lost’.
Een zachte gniffel ontsnapt uit zijn mond. Wanneer was het nou weer grappig als iemand verdwaalt is. Wat was er toch met als die blonde voetballers aan de hand. Hij merkte haar norse blik op waarna hij verder ging met zijn verhaal.
‘Well to where do you need directions. It’s still early so I can show you the way, if you like that’.
‘I’d like that, I’m looking for Gregory Andrews’ zegt ze ietwat schamend dat ze haar broer was kwijtgeraakt. Wie weet zag hij nog gewoon in de auto op haar te wachten, of hij had haar botsing niet opgemerkt.
‘Andrews’ zegt hij denkend. Toen kwam er een “aha” moment en gelijk wist hij wat hij moest doen of wat ik bedoelde. ‘So you are the sister of Andrews. He told everyone how he was taking his sister to this game because she needs some distraction. Is that you’ vroeg hij.
‘Yes that is me’ zei ze blozend. Ze had geen idee dat haar broer iedereen vertelde over haar relaties.
‘Well I don’t know what happened, but you can tell me if you want to’ zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Even though we just met’.
