YAŞAMAKTIR ÖLÜM

BELKİ

Belkide istediklerimizin olmaması bir işarettir. Öyle düşünmek azaltıyor acıyı. Sonrada iyiki olmamış diyebilmek o acıyı silmez belki ama dindirir. İyiki diyebilmek güzel. Sonradan keşke demektir asıl ölüm. Kimseye keşkeler yakışık almaz. Ama keşke yaşatsalardı adilce  bu hayatta...

Kendimi kısaca özetliyim.
Adım Başak. Soyadım Soydere. Yaşım 18. İstanbulda yaşıyorum. Üniversiteye bu yıl geçicem. Göz doktorluğuna tercihimi yaptım. Eskiden annem hep söylerdi çünkü. Çok isterdi doktor olmamı ve bana göz doktoru olunca "İlk bana bakarsın olur mu?"derdi. Çok özlemiştim. Her saniye gözlerimin önüne gelmesi ve rüyalarıma girip kalktığımda yaşadığım kabuslar tanımlanamazdı. Annemi kaybetmiştim. Gözlerimin önünde kalp krizi geçirmesi ve benim elimden birşeyin gelmemesi. Babam çok önceden vefat etmişti zaten. Annem ve abimle yaşıyordum. Abim evlendi. Yengeme ağırlık olmaması içi hem çalıştım, hem okudum ve ev kiralıya bildim. Abiminde yardımları sayesinde. Abim anneme çok bağlıydı benim gibi. Ama  o benim gibi çabalamak istemedi. Daha bir hayattan soğudu. Yengemle ilk tanıştıkları gibi değil artık. İşine bağladı herşeyini. İnsanlara bağlanmaktan vazgeçti. Bense annemin olmamı istediği kız olmak için çabalıyordum sadece. Diyorumya sadece çabalıyordum. Abim gibi oluyorum belkide yavaş yavaş. Çekiliyordum git gide dibe.

Sabah gözlerimi açmamla saatin geç olduğunu görmemle ayaklandım. Galiba duş alamazdım, çok geç olmuştu. Altıma kotu geçirip, siyah t-shirt geçirip kapıya çıktım. Kısa bir otobüs seansından sonra garsonluk yaptığım güzel bir restorantta şefi bulup özürlerimi ileterekten formaları geçirip çalışmaya başladım. Bu yer abimin arkadaşının olduğu için çalışmaya başladım. Ne kadar yanlışım olsada alttan alırdı sağolsun Burak abi.

İşlerimi bitirdikten sonra abimi arayıp halini sorayım.
-Abi
-Başak. İşim var. Ne oldu?
- Bende şimdi çıktım. Nasılsın?
-İş güç işte. Akşam yemeğe gel sende yengen güzel yemekler yaptı.
-Yok abi çok yorgunum. Öyle sorayım dedim. Şimdi otobüse biniyorum. Sana şimdiden afiyet olsun.
-Görüşürüz.

İşte böyleydik. Otobüse atladığım gibi eve geçip tercihlere baktım. Bugün açıklanıyordu, unutmuşum. Bilgisayarı açıp heyecanla
yatağımda bağdaş kurup beklemeye başladım. Çok heycanlıydım ama heycanla karışık korkuda vardı. Çok çabaladım ve yoruldum. Annemin istediği mesleği ne kadar çok istediğimi herkes bilirdi. Sonunda sayfa yüklendiğinde bilgilerimi girdim. Herkes girdiğinden dolayı çok ağır çalışıyordu ve evet. Hayatımda bu kadar sevinmemiştim istediğim üniversite ve mesleğim sonunda bir adım daha yaklaşmıştım. Annemi ordanda olsa gülümsetirdim.  Küçükken vefat edenlerin bizi bir yerden izlediğini düşünürdüm ve hala küçük bir umut var içimde.

Sevinçten ne zaman uyuduğumu bile hatırlamıyorum. Yarın tatildi,kutlama değilde annemin mezarına giderdim belki.

Sabah gözümü açtığım gibi biraz özenerek siyah giyindim. Renkli giymek tercihim değil tabi helede annemin yanına. Ben düşüne düşüne hazırlanırken abim geldi aklıma belki gelmek ister. Vefatında geldiği günden sonra bir daha gelmemişti. Ama yinede sormak istiyorum belki yanımda olur. Bir umut.
-Günaydın.
-Günaydın. Hayırdır?
-Iı şey abi ben annemi ziyarete gidiyorum. Hani sende benle olsan di-
-Olur. Sen hazırlan bende gelir ,alırım olur mu?
-Tabi hazırım zaten bekliyorum.
-Bende çıkıyorum. Görüşürüz.
-Abi şey
-Ne oldu?
-Teşekkürler abi.
-Ben özür dilerim asıl. Senin yanında olamadım.
-O ne demek abi. Tabiki oldun. Sadece mesafeli... Herneyse görüşürüz.