Billie's POV
If you ever leave me, baby,
Leave some morphine at my door
'Cause it would take a whole lot of medication
To realize what we used to have,
We don't have it anymore.
Napangiti ako at napatingin sa labas ng bintana. Umuulan na naman! And that song! Kelan ko ba makakalimutan ang kantang yan? Kapag umuulan, automatic na yan na tumutugtog sa utak ko. Parang audio player na paulit ulit na magpeplay hanggang sa mapaiyak na naman ako.
'Cause there'll be no sunlight
If I lose you, baby
There'll be no clear skies
If I lose you, baby
Just like the clouds
My eyes will do the same, if you walk away
Everyday it'll rain, rain, ra-a-a-ain
Matagal na rin nung nangyari yun. Pero hanggang ngayon hindi ko pa rin sya ma-let go...
It's been 2 years since I've met him... We were schoolmates in college. It was raining so hard kaya hindi makauwi ang ibang estudyante. Yung iba sinundo na ng mga sasakyan nila. Pero since nasa ibang bansa ang parents ko, walang pwedeng sumundo sakin.
So I decided to stay in our campus until the rain has stopped. Medyo matagal din ang pinaghintay ko dun. And finally, nung nakita kong ambon na lang, I put my hoodie on and walk outside the campus. Konting lakad na lang naman galing dun hanggang sa sakayan ng taxi.
Medyo lumalakas na naman ang ambon kaya binilisan ko ang paglalakad. Hindi ako pwedeng mabasa ng todo. Mahina ang resistensya ko and I dont want to get sick. Lalo na at finals week namin. Pero hindi pa ako nakakalayo sa gate ng may biglang nagpayong sakin. Napatingala ako. I saw a pale yellow umbrella. Napalingon ako sa gilid ko...
OH MY GOSH!!!! HALA!!! OMGGGGGGGG!!!!
At that time, gusto kong matunaw at tumili sa kilig. Sino ang nagpayong sakin? It was Chaise. The campus hearthrob and my number one crush. But I'm not sure kung alam nya ang tungkol dun...
"Hindi ka dapat nagpapaambon. You'll catch cold... Mahina pa naman ang katawan mo sa ganyan..." nanlaki ang mata ko... HUH?!
"What... How... I mean....", hala! natameme na ako!
"Too many questions... Better get hurry... Baka lumakas pa ang ulan..." inilapit nya pa sakin ang hawak nyang payong para hindi ako mabasa. Namula naman ang mukha ko. Anong nakain nito at kinausap ako?
"Thanks!"
We walk on the way home. Hindi ko alam na kaya ko pala lakarin ang daan pauwi sa bahay. Ni hindi ko naramdaman ang pagod. Masyado akong nag-enjoy sa kwentuhan namin ni Chaise. He's such a gentleman and a very good listener. Hinatid nya ako hanggang sa bahay. Super saya ko nun... Yun nga lang, nabasa ng ulan ang pants ko. And worst, nilagnat ako kinagabihan...
