Gek in mijn hoofd

Het begon allemaal met een geboorte, mijn geboorte. Ik ben Emma, Emma van Vliet om precies te zijn en ik ben 15 jaar oud. Dat 'het' begon met een geboorte klinkt eigenlijk heel erg raar, want bijna alles begint met een geboorte. Maar mijn 'het' wat begon met een geboorte was anders. En ook mijn geboorte was anders. Ik had niet zo'n standaard geboorte die bijna elke vrouw met een kind heeft meegemaakt waarbij er één baby werd geboren. Bij mijn geboorte werden er twee baby's geboren. En ik ben er één van. En dat is waar het mee begon.

Ik had het gezicht van mijn ouders wel willen zien, toen ze te horen kregen dat er een tweeling in de buik van mijn moeder groeide. Waren ze blij? Oké, dat is een domme vraag. Ze waren niet blij, dat weet ik heel goed. Ze waren eerder.. Verast. Hmm, dat weet ik ook niet zeker, ze hebben de woorden 'verast' en 'tweeling' nog nooit in dezelfde zin gebruikt. Laten we het erop houden dat ze niet blij waren, absoluut niet blij. Waarom ze niet blij waren weet ik ook niet precies. Misschien hadden ze de kinderkamer al helemaal ingericht voor één baby, of hadden ze niet genoeg tijd voor twee van die dwergen.

Ook al waren mijn ouders niet blij met een tweeling, ze kregen toch twee kinderen en daardoor was mijn geboorte speciaal. Oké, laat ik het niet meer 'mijn' geboorte noemen, want het was ook de geboorte van mijn zus: Amy. Amy en ik zijn dan wel tweelingzussen, maar toch verschillen we van elkaar. We hebben allebei lang bruin haar, maar zij heeft groene ogen en is wat korter dan dat ik ben. Ik ben wat langer en heb bruine ogen, dezelfde kleur bruin als mijn bruine haar. Waarschijnlijk was mijn moeders originaliteit op en had ze mij maar die ogen gegeven met de kleur die zo erg op mijn haarkleur lijkt. Logisch, want eigenlijk was ze helemaal niet blij met een tweeling, zoals ik al vertelde. Waarom zou ze dan moeite doen voor de ogen voor haar tweede kind, wat ze eigenlijk helemaal niet wilde? Dat tweede kind was ik dus, Amy was het eerste rood-roze huilende ding wat uit mijn moeders buik kwam. Vandaar dat ik die bruine ogen kreeg, en niet Amy. Waarschijnlijk was de originaliteit van mijn ouders ook op toen ze een naam gingen verzinnen voor hun tweede kind. De naam Amy hadden ze al weken -wat zeg ik, maanden- klaarliggen, en Emma hadden ze er last-minute bij verzonnen. Ook dit heb ik nog nooit uit de mond van mijn ouders horen komen, maar als je 'Amy' en 'Emma' hardop uitspreek lijken ze zo erg op elkaar (je hoort bij allebei de namen een 'E' en een 'M') dat het bijna niet anders kan. Mijn ogen, mijn naam.. bij allebei hadden mijn ouders maar snel wat gedaan en lieten ze merken dat ze geen zin in mij hadden. Bovendien waren ze niet blij met een tweeling, dus ook niet met mij. Ik was ongewenst, en dat ben ik nu nog steeds.

Maar mijn ouders waren jong en wilde graag een kind, maar toen ze een tweede kind kregen vonden ze verschrikkelijk. Vandaar dat ze heel erg blij zijn met mijn zus, maar mij verschrikkelijk vinden. Ik heb er nooit wat aan kunnen doen, ik heb de mogelijkheid nooit gehad om te laten zien dat ik geen verschrikkelijk kind ben. Toen ik uit mijn moeders buik kwam hadden ze al bedacht wat ze van mij vonden. Ze hadden gekeken naar Amy en zeiden: ''Oh, wat is ze toch mooi.'' Terwijl ik ergens anders huilend werd schoongemaakt door een vrouw in een witte jas, nog niet aangekeken door mijn ouders. Ach ja, ik weet eigenlijk alleen nog van mijn geboorte -correctie, onze geboorte- dat 'ie speciaal was, maar verder weet ik er niet zoveel meer van. Dat is ook best wel logisch, want mijn ouders vertellen niet zoveel tegen mij over onze geboorte. Ze praten eigenlijk helemaal niet zoveel met mij, meer met Amy. Ze houden sowieso meer van Amy. Alle aandacht ging naar Amy. Mijn ouders keken amper naar mij om en ik moest voor mezelf zorgen.

Dat mijn ouders meer van Amy hielden -en houden- verzin ik niet zomaar. Want neem nou bijvoorbeeld onze zevende verjaardag. Ik herinner het me nog heel goed. Het was op een woensdag, dat was heerlijk want dan waren we vroeg uit. Amy en ik kwamen thuis van school (we zaten bij elkaar in de klas) en Amy deed de deur open, mijn pupillen werden groot. Het was donker in de kamer. Maar voordat mijn ogen aan het donker konden wennen, sprong het licht aan. Tegelijkertijd sprongen mijn ouders op vanachter de bank en riepen in koor: ''GEFELICITEERD!'' Mijn ouders liepen naar Amy toe om haar een knuffel te geven terwijl ik om me heen keek. De hele kamer was versierd met vlaggetjes, slingers en blauwe ballonnen. Op een raam hingen van die opgeblazen letters die samen de naam ''Amy'' vormden. Op het andere raam hing een 7. Nergens kon ik mijn naam vinden. En ik stond daar maar, om me heen te kijken. Ik kreeg een stuk taart in mijn handen geduwd, ik had het kleinste stuk. Het was Amy's lievelingstaart. Ik ben die dag vroeg naar bed gegaan. Toen ik in bed lag hoorde ik mijn ouders voor het eerst écht zingen. Het was een verjaardag liedje, voor Amy.

Soms vraag ik me af hoe mijn leven er nu uit zou zien als ik 8 minuutjes eerder was geboren. Dan was ik het eerste kind geweest, en niet Amy. Zou ik dan acht jaar geleden het grootste cadeau hebben gekregen? Zou mijn naam dan op het raam hebben gehangen? Hadden ze mij dan wel als hun lieve dochter gezien? Veel te veel vragen die spoken in mijn hoofd, vragen waar ik het antwoord niet op weet. Dat is frustrerend, maar het is vooral frustrerend dat ik de gehate dochter ben van mijn ouders terwijl ik daar niets aan kan veranderen, het zal altijd zo blijven.



Maar goed, zonder mijn ouders was ik nu niet hier. Ook al kreeg ik geen aandacht, ik moest ze altijd dankbaar blijven dat ik dankzij hen op deze wereld rondloop. Maar of ik ze daar dankbaar voor moet zijn weet ik eigenlijk niet.