Ένα μαύρο φως τη αγκάλιαζε. Όλα έμεναν τα ίδια, τίποτα δεν άλλαζε. Μια κατάμαυρη σκιά την ακολουθούσε και την πρόσεχε από την αισχρή της έγνοια.
Σε ένα μονοπάτι που δεν τολμούσε να περπατήσει κανείς. Εκεί περπατούσε εκείνη, η νεράιδα. Ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, με καφέ μαλλιά και πανέμορφα μελανί ματάκια. Δεν ήταν και τόσο απλή κοπέλα, ήταν νεράιδα. Ήταν νεράιδα των λουλουδιών. Αγαπούσε ιδιαιτέρως τα τριαντάφυλλα και ειδικά κόκκινα.
Περπατούσε στο δάσος και κράτουσε ένα τέτοιου είδους λουλουδάκι στα χέρια της. Το κρατούσε τόσο σφιχτά φοβούμενη μην τυχόν και της φύγει.
Πήγαινε μέσα από τα δέντρα. Όμως δεν άκουγε που της μιλούσαν και αυτά έκλαιγαν. Εξάλλου ήταν η δική τους αγαπημένη νεράιδα. Είχε εξάλλου πάντα καλή επικοινωνία με τη φύση, ειδικά με τα δέντρα και τα τραιαντάγυλλα. Ήταν νεράιδα των λουλουδιών, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως αγαπούσε λιγότερο τα δέντρα. Όμως η πολυαγαπημένη νεράιδα δεν είχε καμία καλη σχέση με ζώα. Τα ζώα ήταν διαφορετική ιστορία.
Περπατούσε ολομόναχη και ένα δέντρο αναστατωμένο κούνησε τα κλαδιά της προς το μέρος. Ήθελε να τη πιάσει με τη βοήθεια των κλαδιών του. Μα του ξέφυγε αμέσως. Εκείνο το δέντρο έμεινε στεναχωρημένο.
Έπειτα να προσπάθησε να τη πιάσει ένα άλλο δέντρο. Δεν τα κατάφερε ούτε αυτό. Η κατάσταση γινόταν όλο και πιο οδυνηρή. Εκεί περπατούσε και η νεράιδα τους συνέχιζε για το τέλος της.
Έφτασε στο γκρεμό και κοίταξε κάτω.
Τα μάτια της έμειναν όπως και πριν άδεια. Τίποτα δεν θα έκανε πια καμία διαφορά. Ήταν το τέλος.
Δυστυχώς!
Κάτι σταγόνες άρχισαν να κυλούν από τα ήδη πονεμένα της μάτια. Πονούσε και ήθελε να τα τελειώσει τώρα και γρήγορα.
Ήθελε απλά να τελειώσει το πόνο της και τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια της.
YOU ARE READING
Νεράιδα της Κατάθλιψης {TYS_GR}
Short Story"Ήταν κάποτε ένα σύννεφο πάνω από το κεφαλάκι της. Της χαϊδεύει τα μαλλάκια της και τη συνοδεύει. Το τέλος της διαδρομής δεν είναι πολύ μακριά. Περιμένει το τελευταίο πέσιμο. Για τη σωτηρία δεν υπάρχει λόγος." Ένα μικρό διήγημα μικρού μήκους.