Don't

Proloog

He hier de echte proloog. X

Proloog

P.O.V  Nienke

Daar zit ik dan, ja in het vliegtuig. Muziek schalt door mijn oren en ik lees een tijdschrift waar ik de naam niet van weet. Mijn gevoel is goed, ik heb gewoon zo’n zin in mijn nieuwe leven. Mijn oude leven was verschrikkelijk sinds zijnnaamzegiknietmeer weg is gegaan en niks meer van zich liet horen. Tijden ben ik depressief geweest, ik ben een tijd niet naar school geweest en kwam een tijdje mijn bed niet meer uit. En dat allemaal door dat hij weg ging, alleen daardoor. Dat was echt de domste fout ooit! Ik snap niet dat ik ooit om hem gaf, hij is zo verleden tijd voor mij. Hij is verschrikkelijk en dat snap ik nu ook, dat snap ik nu al te goed. Hij is, zo verleden tijd. Hij liet mij in de steek! Hoe kon hij? Oké ik snap hem een beetje, ik ben natuurlijk niet geweldig. Maar iemand in de steek laten, dat is gewoon… Harteloos, ja het is harteloos om iemand in de steek te laten. Het is gewoon, weetje zelfs die pestende klasgenoten van mij hebben dit nog nooit gedaan. Nee hun pesten, maar voor mij is wat hij deed zoveel erger! Hij liet me in de steek, in de steek. Ik ben in de steek gelaten door mijn beste vriend. Nee ex beste vriend, hij betekend niks meer voor me. Helemaal niks meer, nee hij is over.

Nu begin ik overnieuw, zonder hem. Wacht moet ik dan even niet meer aan hem denken. Ja Nienke, dat is wel zo slim he. Ach wat ben ik toch slim in mijn eigen hoofd, waarom denk ik toch de hele tijd aan hem? Waarom praat ik eigenlijk in mijn hoofd? Weetje misschien moet ik met mijn –net gearriveerd- buurman gaan praten, die ik nog helemaal niet heb gezien. Ach waarom niet. Ik kijk even kort naar mijn buurman, oh my god. Ik dacht dat dit soort mensen alleen in boeken en films, of series. Maar nee, ik ben het slachtoffer geworden van een typische ikwordaltijddronkentijdenshetvliegen man. Waarom ik? De man kijkt me een keer aan, zijn ogen staan glazig. Volgens mij is hij nu al dronken. Ik kijk hem nu ook aan, ‘Hi moppie’ zegt de man. O hij kan nog praten.. Snel trek ik mijn blik terug, bah. Weetje misschien kan ik beter even gaan slapen, ja weg van die buurman en lekker uitrusten. Dan is de reis zo voorbij. Ik sluit mijn ogen en probeer nergens meer aan te denken.

‘Nee, ik vergeef het je echt niet’ zeg ik zachtjes, tranen lopen over mijn wangen. Nooit gedacht dat dit moment zal komen, nooit gedacht dat hij me om vergiffenis zal vragen. Ook al wou ik dat dit moment kwam, ik wist niet dat het zo snel zal gebeuren. Nee dat had ik niet verwacht, maar wat ik wel had verwacht was dat ik nee zal zeggen. Alleen tja… Wou ik wel nee zeggen? Ik geef nog steeds om hem, vreemd genoeg. Uit het oog, uit het hart geld niet voor mij blijkbaar. ‘Ik geef om je Nienke’ zegt hij schor, ‘Ik ook om jou’ zeg ik op mijn allerzachtste. ‘Echt?’ vraagt hij hoopvol, hij hoorde het dus toch. ‘Ja ik meen het’ zeg ik iets harder, ‘Nou ik geef niet om jou!’ schreeuwt hij. ‘Maar..’ begin ik, ach laat ook maar. ‘Ik wist het. Ik wist dat je niet te vertrouwen was! Donder op, weetje nog nooit heb ik dit hardop gezegd. Zelfs niet tegen de pesters, nee deze zin wil ik tegen één iemand zeggen en het dan menen. En weetje vandaag weet ik het zeker’ begin ik zelfverzekerd, ‘Nou vertel het eens’ zegt hij sarcastisch. ‘Ik haat je!’ schreeuw ik zo hard mogelijk, hij lacht hard. Hard en kil, een lach die ik nog nooit uit zijn mond heb horen komen. Hij lachte altijd mooi, niet zo kil en eng als nu. Ik wist het, ik wist het bijna zeker. ‘Je bent veranderd’ zeg ik, ‘Ja ik ben nu een ster’ lacht hij weer zo kil. ‘Ga weg’ mompel ik, ‘Nee liefje ik ga niet weg’ zegt hij met nadruk op het woord liefje. Hij weet dat ik een hekel heb aan dat woord.

‘Weetje altijd dacht ik positief over je, ja je liet me in de steek maar ergens wist ik dat ik nog heel ver weg in je gedachtes zat. Dat wist ik zeker. Maar ik dacht dat je niet veranderd was in een arrogante klootzak zoals andere sterren zoals Justin Bieber. Maar weetje, je bent geen Harold meer nee je bent nu Harry. Harry de ster, en weetje.. Justin Bieber is nog beter dan jou en weetje nog hoe erg we de pest aan hem hadden?’ boos kijk ik hem aan. Dan zie ik dat hij begint hij te huilen, tranen lopen over zijn wangen. De tranen blijven maar lopen, ik voel de nijging om hem te troosten maar ik weerhoud me. ‘Het spijt me echt, je hebt gelijk’ zegt hij zachtjes, ik krijg een brok in mijn keel. Maar ik ga hem het niet vergeven, nooit. ‘Help me om mezelf terug te vinden, alstublieft’ vraagt hij met tranen in zijn ogen. ‘Nee Harry, het is te laat. Ik haat je’ zeg ik snikkend, dan loop ik huilend weg. Ik voel de ogen van Harry in mijn rug branden, ik weet dat hij me stilletjes volgt. Ik voel het, ik weet het. Harry is gewoon zo. Maar als ik omkijk dan zie ik alles wat ik niet wil zien, Harry heeft een groot mes in zijn handen, langzaam gaat het mes naar zijn keel…. ‘Nee!’ schreeuw ik.