Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 13

Είχα ακόμη πολλές ερωτήσεις, αλλά ένιωθα άβολα να μιλάω με την μητέρα μου που μόλις είχα μάθει πως ήταν. Η κυρία Μέλανι μίλησε πρώτη.
<<Αισθάνεσαι καλά;>>
Δεν απάντησα. Δεν ξέρω γιατί, απλά δεν το έκανα.
<< Ξέρω, είναι πολλά αυτά που έμαθες χθες το βράδυ. Μα αυτή είναι η αλήθεια και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα πρέπει να την ξέρεις.>> μου είπε κατεβάζοντας τα μάτια της.
<< Το ξέρω. Αυτό που έκανες ήταν το σωστό. Αλλά έχω κι άλλες απορίες. Δεν ξεφεύγεις τόσο εύκολα!>> είπα για να σπάσω τον οποίο πάγο υπήρχε ανάμεσά μας.
Γελάσαμε και οι δυο, κατεβήκαμε τις σκάλες και καθίσαμε στον καναπέ.
<<Εμπρός. Είπες πως έχεις κάποιες απορίες. Άρχισε.>> είπε η μητέρα μου
<< Λοιπόν... Γιατί δεν μου το έλεγες τόσα χρόνια, πως μπορούσες να με αφήνεις μόνη μου στο σπίτι;>> άρχισα καθώς ήμουν έτοιμη να κλάψω. Δεν έλαβα απάντηση, οπότε κατάλαβα πως είχα αρχίσει με ένα σκληρό θέμα. Έτσι συνέχισα. << Είπες πως έχω μια αδερφη; Νομίζω την λέγαν 'Νεμε...' κάτι;>>
<< Έμ... Ναι 'Νέμεσις' νομίζω πως ο Τσαρλς, ο κύριος Μόλκραφτ, θα έχει κρατήσει το όνομα που της δώσαμε.>> απάντησε ελαφρώς συγκινημένη
<< Τέλεια ανυπομονώ να την γνωρίσω... Που μένει αληθεια;>> Ρώτησα
<< Το εκτός συνόρων σου κάνει;>> Μου απάντησε και έμεινα λίγο σοκαρισμένη η αλήθεια να λέγεται.
<<Ευτυχώς που θα γίνω φύλακας των συνόρων. Έτσι θα την βλέπω συχνά.>> Είπα χαρούμενη καθως βρήκα λύση σε ένα από τα προβλήματά μου. Έτσι όμως θυμήθηκα και ένα άλλο.
<<Έμ... Μαμά, μήπως ξέρεις τι ώρα ειναι;>> ρώτησα αγχωμένη.
<< Οκτώ και μισή, γιατί;>>
<< Έχω μια υποχρέωση>> είπα και έτρεξα στο δωμάτιό μου. Έβαλα μια μαύρη φόρμα, μια μπλε μπλούζα, πήρα τα κλειδιά μου και έφυγα. Είχα αργήσει στην προπόνηση μου.