GÖZLERİNİ KAPA

Yeni Bir Başlangıç

- Berra ?

Annemin sesiyle tavana diktiğim anlamsız bakışlarımı ona çevirdim . Günlerdir odama kapanmış , düşünüyordum. Sanırım ailem bu durumdan tedirgin olmuştu .

- Yorgunum anne.

İç çekti . Onu üzmek bu hayatta yapmak istediğim en son şeydi belki de ama ben bu değil miydim zaten ? İnsanları kıran , bencil , düşüncesiz kız ..

Bunu bana söyleyen oydu . Öyle miydim gerçekten ? Yıllarca kendimi kimsenin anlamadığı , herkesin hayal ettiği kişi olmamı istediği bir dünyada yaşadığıma inandırmıştım . Hatta bundan emindim . Ama ailemin yüzüme bi tokat gibi çarpan bu sözleri beni bu denli bir belirsizliğe soktu . Yanlış anlaşıldığını düşünmek kolay , peki ya yanlış anlayan sensen ?

Hayatım boyunca başarılı biri oldum ben , ama kimse memnun olamadı bir türlü . Girdiğim her sınavda belli puanlar aldım , dereceler aldım , şiirler yazdım , okulumu temsil edip başarı kazandım ve sonunda 17 yaşıma gelmiştim . 17 yıldır ne yapmak istediğime dair hiç bir fikrim yoktu , bir hedefim yoktu . Birileri başarmam için hayaller kurar ve bende başarırdım . Onlar mutlu olurdu ben yine düşünceli . Zaman zaman deli olduğumu düşündüğüm olmuyor değil . Kendimle çok sık konuşur , kin kusar , hissizleşir , kaldığım yerden devam ederim hayatıma . Yaptığım şeyler hiç bir zaman çevremi tatmin etmedi . Daha iyisini olmamı istediler . İkinci olduğumda hayâl kırıklığına uğradılar , hayal kurmama izin vermediler . Sadece bir kere yapmak istemediğimi söylediğimde bencil ilan edildim . Pekâlâ yanlış anlayan bensem eğer pişman değilim .

Sırf burs kazandım diye başka bir şehirde kendini beğenmiş bir okul dolusu insanla o kolejde okumayacaktım . En azından istediğim buydu . Orta halli bir aileydik biz . Ve yapayalnız , ailemden uzakta o insanlarla yapamazdım . Kendi okulumda devam etmek istiyordum . Arkadaş çevreme bayıldığım söylenemezdi ama yine de onlardan ayrılmak istemiyordum . İnsanları sevmekte , onlara alışmakta zorlandığım bir gerçekti . Sanırım çevremin bencil tutumu tüm insanların bencil yanını görmeme sebep olmuştu . Bu yüzden yeni bir ortam istemiyordum , onlara alışamayacaktım .

...

Çabalarım işe yaramamıştı . Ailemi üzmeye dayanamıyordum ve onların istediğinin olmasına izin verdim .

Aslında bu durumu belki de iyi bir şekilde değerlendirebilirdim . Başka bir şehir , ailem yanımda olmayacaktı . Kendim gibi olabilirdim , istediğim şeyi yapabilirdim . Daha fazla sınav ve başarı istemiyordum , o okula gidecek ve olmak istediğim gibi olacaktım , yaşamak istediğim gibi yaşayacaktım . Bu kararı almam yüzümde istemsiz bir tebessüm oluşmasına neden oldu . Kendime güveniyordum , o kadar kötü olmayacaktı . 17 yılımın acısını çıkaracaktım . Telefonumu elime aldım ve yakın arkadaşlarıma okul değişikliğinden bahsettim . Üzülmüşlerdi , bana bu kadar değer verdiklerini bilmiyordum . İyi hissetmiştim , kulaklıklarımı takıp yatağıma uzandım . Yarın yeni bir gün olacaktı . Uykuya daldım ..

***

Saatlerdir yoldaydım , uçak fobim olduğundan otobüsle gelmek zorunda kalmıştım . Yol bitmek bilmiyordu sanki ..

Arkamdaki koltukta küçük bir bebek ve annesi vardı , bebek susmak bilmiyordu . Başım çatlayacak gibi ağrıyordu , ne uyuyabiliyor ne de başka bir şey yapabiliyordum . Çok yorulmuştum , bebeğin annesi benden daha çok yorulmuştu belli ki . Çaresizce başımı cama yasladım . Uyumaya çalıştım . Bir yandan da yolu izliyordum . Gördüğüm insanlar beni düşündürüyordu . Milyarlarca insan vardı ve ben yapayalnız hissediyordum . Herkesin kocaman bir hayatı vardı , farklı uğraşları , sorunları vardı . Ben hiç bir şeydim . Buna son vermeliydim , yaşamaya değer bir şeyler yapmalıydım . Bu düşüncelerle uykuya daldım .