You Won't Feel a Thing

You Won’t Feel a Thing

Written by: Sadist_vin

All Rights Reserved

******

PROLOGUE

She is…

The daughter of one of the richest company of the city

He is…

One of the handsome rich boy at the village.

She is…

A beautiful girl have a messy life.

He have…

 a complete loving family

She is…

Believing in true love…

Wishing to have a man of her life.

He is…

A man did’nt look advantage to fall inlove…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Chapter 1: flashback 

Loreen's Perspective

"hoy bata! anong ginagawa mo diyan? at bakit ka umiiyak?"

tanong ko sa bata na nakita ko sa likod ng slide 9 years ago...

"..."

isa siyang lalaki. maputi, manipis ang labi, maitim ang buhok, at blue ang mata niya. in short mukhang mestizo.

hindi siya sumagot. yumuyuko lang siya at nanginginig ang mga kamay niya.

"bata! okay ka lang?" tanong ko

"hindi." sagot niya sa malamig niyang boses

"tara laro tayo?" wala naman akong kalaro eh, edi makikilaro ako sa kanya... hinila ko siya palabas ng bigla siyang sumigaw.

"AYOKO!!!" -_-

"bakit?" tanong ko

"kasi aa---" pero bago pa siya makasagot

"HOY BATA!!! AKIN NA YANG LARUAN MO!!!"may lumapit sa amin na isang batang mataba at makapal ang buhok.

"ayoko..."sabi ng niya sa mahinang boses

"ibibigay mo yung laruan mo o bubugbugin ka namin?" sabi ng matabang bata sabay tingin sa mga kasamahan niya. kung magiging cartoon man iyon siguro yung matabang bata ay si damulag at yung batang lalaki ay si nubita. haha

at ayaw parin ibigay ng bata ang kanyang laruan.

"ah ganun" nagtinginan muna sila pero bago sila makakilos humingi na ako ng tulong kay tatay fred

"HOY!" sigaw ni tatay fred sa kanila.

"okay kalang?" tanong ko uli sa bata.

"friends ba tayo?"tanong din ang sagot niya sa tanong ko

"mmm..." I made a pout on him "oo naman!!"

And that was happend 9 years ago when I was 7 years old...

and he was my bestfriend for 1 year before we leave because of my sake..

and now? I'm here at this world like a mess...

many strangers, outlaws and killers.

but don't mind them, I can protect myself that's why I'm learning Krav Maga eh.

I'm a loner? no. have friends naman but kadalasan mag-isa ako.

About my friend? actually palagi ko yung naalala at yun ang dahilan kung bakit ko naging crush si nubita sa TV show na doraemon. haha silly.

pero ang problema..

sa isang taong yun...

di ko manlang nalaman ang pangalan niya pero pagkaalala ko tinatawag ko siyang ...

"LL" at tawag niya sa akin ay "kitty"

"hoy!!!" ay tokwa. Nagising ako nsa pag d-day dream ko.

"problema mo!!! See what you did!!!” eh pano ba naman eh, ginulat niya ako tuloy, nasira ang project ko. Pinaghirapan ko pa naman tong I-drawing to. Mabuti nga naalala ko pa ang childhood ko ehh kung hindi hindi ko magagawa to. Tsk!

“sorry naman teh??? O sige ako na ang bahala diyan sa drawing mo…”-Chassis. Naku ! kahit ganyan yan mapagkakatiwalaan yun, bestpren ko kaya yun? Maarte nga lang ang pangalan. Look! Chassis Aloxhoir Verdum. (prunounciation: Sheysi Aloshwa) haha call her Chas nalang.

“salamat! Teka, nasaan naba si Rain?” tanong ko

“ano pa ba? Edi nasa part time job niya!!!”Chas , di pa nakuntento sa scholarship na binigay ko. Tss!

Oo, mayaman kami kaya  ko nabigyan ng scholarship si Rain dahil anak siya ng driver ko… si Tatay Fred at kahit hindi siya ang tunay kong tatay para ko narin siyang tatay dahil nandiyan siya para saakin pati si Nanay Telma ,ang asawa ni tatay Fred at ang anak nika , si Rain  na itinuring kong naring kapatid dahil nag iisang anak lang ako nina mommy at daddy.

Matalino din yun , mahilig magbasa ng mga libro kaya nga binigyan ko siya ng scholarship dahil alam kong di niya sasayangin yun. Naalala ko nga nung bata pa kami ay llagi niyang hinihiram yung mga libro ko kasi wala siyang pambili ng libro, at yun ang dahilan kung bakit nasira ang mata nun at nagging nerd siya ngayun.

Eto kami ngayon sa tambayan and where lucky na wala kaming pasok sa aming first subject naming at ng dumating si Rain ay tsaka na nag ring ang bell. Grabe talaga tong si Rain pagdating sa time management. Hooosshhhh….