Iʼll Be Good: ‹TaoRis› ∘TwoShot

〈I Run To You〉

Akşam üstü zamanı gerçekleşecek olan aile yemeği için mutfakta yiyecek hazırlıyor olan annesi, Taoʼdan yanına gelebilmesi için ricada bulunmuştu.

Hava  çoktan kararmış olduğu için Tao arkadaşları ile bir buluşmada, kaykay rampası ve bir kaykay tahtasının üzerinde ya da yüzme dersinde değildi. Odasında yalnız bulunuyorken, bir grup arkadaşı ile verecek olduğu bateri konserine hazırlanıyordu. Bu sebep ile son zamanlar, rahatsız edilmiş olmak konusunda hassâsiyet taşıyordu, ki bunun ile birlikte bölünmüş olmaktan nefret ediyordu. Ancak o sırada oldukça yoğun bir meşgûliyet içerisinde bulunuyor olan annesinin gerilmiş olmasını sağlamamak için bagetlerini bırakıp, atıyor olduğu adımları oda kapısının dışına doğru yönlendirdi.

Atmış olduğu adımlar mutfak kapısının eşiğini bulmuştu ancak mutfağın içerisine girmemiş, vücudunun sol kısmını kapı duvarına yaslayarak kapı eşiğinde ayakta bekleyerek öylece durmuştu. Bölünmüş olduğu için sinirli hissediyordu, bu sebep ile annesine sadece bir baş işareti yaparak oʼnu dinliyor olduğunu belirtti.

"İçeri girip mutfak masasında oturarak dinleyebilecek olduğunu biliyorsun Tao, değil mi?"  annesi söylemişti.

Tao istemiyor olduğunu belirtircesine iki dudağı arasından ʻtchʼ şeklinde bir ses salıverdi.

Annesi kuracak olduğu cümleye başlamıştı ve ayrıca; annesinin ilk defa bir konuda sadede hızlı bir biçimde ulaşmış olduğunu düşündü.

"Bilmeni isterim ki; bu seni çokça etkileyecek olan bir karar ancak ebeveynlerin olarak, bu kararı baban ile birlikte aldık. Biz...bateri çalmayı bırakmanı istiyoruz, Tao."

Tao sadece bulunuyor olduğu yerde hiçbir tepki göstermeksizin dikilebilmişti.
Daha sonra ses telleri, o durum içerisinde iken hissediyor olduğu öfke duygusunu ve karşı çıkmak için çabalayacağını biliyor olduğu âsilik özelliğini kullanacak iken annesi neredeyse kuracak olduğu cümleyi sindirmiş olmasını sağlayarak, yeni bir cümle için lâfa başlamıştı.

"Bak, Tao. Bateri çalmaya başlamış olduğun zamandan beri okulda ki başarını aksattın. Bunun ile birlikte öğretmenler ile kurmuş olduğun iyi ilişkiler de zayıflamış oldu. Sosyal ilişkilerini aksatıyorsun. Söylemek istiyor olduğum, aileni aksatıyorsun oğlum. Artık bizim ile yeteri kadar zaman geçirmiyorsun kaldı ki sürekli olarak  bateri çalışını geliştirebilmiş olmak için pratik yapıyorsun. Ve biz, senin ebeveynlerin olarak içerisinde bulunuyor olduğumuz bu durumdan ciddi manâda rahatsızlık duyuyor olmaya başlamıştık.

Aslında bakılınca bina sakinlerini rahatsız da ediyordun. Sonuç olarak grup arkadaşların cumartesi günü gerçekleşecek olan bateri konserine sensiz katılıyor olacak."

Sadece ne hissediyor olması gerektiğini bilmiyordu. Emin olamıyordu.
Aslında uygun bir cevap bulunuyordu; çokça sinirli hissediyordu.
Öyle ki yanıtı bağırarak vermiş olduğunun farkında olamamıştı.
"Fikrimi dâhi sormadan nasıl bu şekilde bir karar alırsınız huh? Anne, siz gerçekten de çıldırdınız mı?!

O konseri hayâl etmiştim, hayâlimi yaşayabilmek için sıkı çalışmıştım. Ah, daha da önemlisi sırf senin gurur kaynağın olabilmek için çok sıkı çalışmıştım anne. Şimdi ise beni hayâtımda kendimi gerçekten de adamış olduğum tek işten ve en büyük tutkumdan alıkoyuyorsunuz. Tek bir şey var, sizi affetmeyeceğimi biliyorum!"

"Yapabilecek olduğun farklı aktivitelerin de var olduğunu biliyorsun değil mi, dünyâ üzerinde? Çocukluk yapmaktan vazgeç Tao, on sekiz yaşını doldurdun."

"Bilmek istemiyorum. Hiç bilmek istememiştim ki! Ah, sen çocukluk diyorsun. O hâlde bu çocuk gidiyor. Hoşçakalma."

"ZiTao! Derhâl geri dön!" annesi seslenmişti. Bu akşam gerçekleşecek olan aile yemeği için eve geri dönmesi gerekiyor olduğunu hatırlatmıştı fakat nâfile idi.