PORTRE

Bölüm 1

Yeni hayatımıza başlayalı henüz 3 ay olmuştu. Buralarda market çalışanı ve apartman görevlisi dışında kimseye tanımıyorduk açıkçası. Ağabeyim ile birlikte sabahın köründe uyanıp oturduğumuz yere yakın bir cafe de işe başlamıştık. Birlikte işe gidip, birlikte dönüp, birlikte gezerdik. Bu sabah geç kaldığımızdan acele acele koşar adımlarla işe yetişmeye çalışırken bir aksilik oldu. Karşıdan gelen bir porshe Barlasın ayağının üstünden geçti. Barlas acı içerisinde yerde ayağını tutarken ben, o aptal sürücüye dikkatsizliğinden dolayı kızıp bağırarak argo kelimeler sarf ediyordum. Uzun süre içeride bekleyen o aptal sonunda çıkmıştı. Barlasa yönelip '' iyi misin? '' dedi korkmuş bir ses tonuyla. Barlas ahlayıp of oflanır iken ben onun yerine çıkışmaya başladım. '' nasıl iyi olur? Bunu soruyor musun? Sen aptal gibi kullanmasaydın şu aracı şuan burada seninle uğraşmak yerine ihtiyaçlarımızı karşılamak içi... '' derken elini uzatıp ağzımı sıkıca kapadı. Kaşlarını devirip kısık gözlerle baktı. Gözlerim kocaman açılmış onun elini çekmesini bekliyordum. Barlasa kafasını döndürerek '' bu hiç susmaz mı? '' diye sordu. Cevabını alamayınca kolumdan sıkıca tutup arabanın arka kapısını açtı '' geç. Yanındakini de alıp hastaneye gidiyoruz '' diyerek emir buyurdu. Barlas'ı kucağına alıp yanıma oturttu. Hastanede barlasın yanından bile ayrılmadım. Hastane dönüşü bizi eve bırakmak için kapının önüne arabasıyla geldi. Camını açtı kafasını hafif eğip '' hadi binin. Bu kadarını borçluyum size'' dedi. Homurdanarak bindim. Nerede oturuyorsunuz diye sorduğunda tarif ettim. Gülümsedi. ''Babamın dairelerinden birinde oturuyorsunuz demek'' dedi. O an çok fazla itici gelmişti. Yüzünü yumruklayıp, kafasını duvarda sürtmek istedim. Bunları düşünürken dalmışım ve '' hey... adını bilmediğim... aramızda mısın? '' dedi. Bir an afallayıp döndüm. ''bilmem, bak bakayım burada mıymışım? '' diye sordum. Kahkaha attı. Nihayet kapının önüne gelmiştik. Yanaştırdı. elimi kapının kulpuna uzattım açarken elini uzattı ''ben ılgay, buralarda herkes tanır beni. Peki ya senin adın ne ? '' diye sordu meraklı gözlerle. göz devirerek elimi uzattım. Mırıldanarak '' benim adım meva, bu da ağabeyim barlas. '' dedim. '' tanıştığımıza memnun oldum '' dedi elimi sıkıca tuttu gözlerimin içine baktı. '' aynı şeyi senin için söyleyemiyeceğim'' diyerek elimi çektim ağabeyimin koluna girerek eve gittik. Yatağına yatırdım ve soluklanmak için oturdum. '' oh.. ne gündü ama.'' Dedi barlas imalı imalı. '' evet, ne demezsin o aptal yüzünden işimizden olabiliriz.'' Dedim. Gülmeye devam etti. Yanımdaki yastığı suratına attım. '' tamam tamam'' dedi gülmeyi kesti. Yemek yedikten sonra uykuya daldı. Ben ise hava almak için dışarıya çıkmıştım. Biraz uzakta olan sahili daha önce görmemiştim açık.ası. Oraya doğru yöneldiğimde 10 kişilik bir arkadaş grubu gördüm. İncelemeye başladığımda fark ettim ki o aptal oradaydı. ılgay... kendisiyle tanışmamız böyle olması ön yargılı davranmama sebep oldu. Bir an ılgay ne ki çevresi öyle olsun diye düşünüp uzaklaşmaya çalıştım. Arkadan bir ses '' hey, meva. Buradayım arkada. '' diye seslendi. Duymamazlıktan gelip gittim. Eve geldiğimde odama geçip yorgunluktan uyuyakalmışım.