In Love With A Mysterie

Een nieuwe stad

'Kom, Isabella. We gaan!', roept mam onderaan de trap. 'Ja, ja,' zegt Isabella. Ze gaat samen met haar moeder verhuizen naar de plaats Aviemore in Schotland. Isabella heeft daar totaal geen zin in. Het is daar regenachtig, koud en er zijn geen vriendinnen van haar school. En volgens haar, eten ze daar erg ongezond, maar haar moeder vindt dat wel meevallen.

Isabella pakt haar koffer en gaat met een chagrijnig gezicht en een beteuterde houding naar beneden. Ze kijkt nog één keer achter zich en stapt dan de auto in.

Nadat ze de reis in de boot en met de auto gehad hebben, zijn ze uitendelijk aangekomen in Aviemore. 'Zijn we er eindelijk?' zegt Isabella. 'Ja,' zegt haar moeder, 'nu adem je de frisse lucht in van Schotland.' Isabella's gezicht verandert weer in een chagrijnige blik. 'Geweldig, mam,' zegt ze sarcastisch.

Isabella en haar moeder lopen het nieuwe huis in Aviemore binnen. Het is een erg sjiek en modern huis. Er staan verschillende abstracte figuren in de kamer. Isabella vind het maar niks, al die moderne troep. Ze loopt naar boven en zoekt haar eigen kamer. Ze doet haar kamer deur open en zet haar koffer neer. De kamer is bijna helemaal leeg, maar er ligt nog 1 matras op de grond. Isabella's moeder komt binnen. 'Je moet deze week op dat matras gaan slapen, dan kijken we in het weekend voor een bed, oke?' zegt ze. 'Fijn!' zegt Isabella boos en sarcastisch.

Het is half elf. Isabella ligt doodmoe in bed. Ze zit te denken over hoe het morgen zal gaan. Morgen is het namelijk maandag en iedereen weet wat dat betekent: de eerste dag van school!

De volgende ochtend, komt haar moeder de kamer binnen. 'Opstaan lieverd, je eerste dag van school.' Fluistert ze in Isabella's oor. Ze kan maar met moeite opstaan, omdat ze bijna de hele nacht wakker was gebleven door het nadenken over school.

Als ze klaar is met aankleden, tandenpoetsen en ontbijten, is ze klaar voor school. Ze slingerd haar tas over haar schouder en loopt de deur uit.

Wanneer ze aangekomen is bij school, parkeert ze haar fiets in het fietsenrek, en loopt door het plein richting de deur. Om haar heen ziet ze kinderen roken, alcohol drinken en vechten. Wat een agressieve en stomme school denkt ze. Ze probeert zo snel mogelijk door te lopen, maar kijkt nog steeds om haar heen. Dan valt haar blik op een jongen, die tegen een muur aan geleund staat die helemaal onder geklad is door gravity. Hij is erg knap. Hij heeft bruine haren die bedekt zijn door een coole pet en hij heeft een zonnebril op en draagt een grijze blouse. Isabella vindt hem wel iets mysterieus hebben. Ze kan niet ophouden met het kijken naar hem in haar ooghoeken. Dan kijkt hij naar Isabella. Haar hart begint sneller te bonken. Zonder op te letten loopt ze tegen de deur aan van haar school. 'Au!' zegt ze. Er verschijnt plotseling een subtiel lachje op het gezicht van de mysterieuze jongen. En Isabella loopt schamend naar binnen.

Wanneer ze binnen is, krijgt ze een klein blaadje met daarop haar mentor en klas geschreven. Maar ze weet totaal niet waar ze naar toe moet. Dan ziet ze een cool meisje. Ze heeft schuin afgeknipte haren die één van haar blauwe ogen bedekt. Het haar heeft een paarsachtige kleur. Ze draagt gescheurde maar best stijlvolle kleding. Ze loopt richting Isabella. Dan zegt het meisje opdringerig: 'Hey, jij bent de nieuwe hier toch? Je komt toch uit Londen? Hoe is het daar?' Isabella kende haar niet eens, maar toch wist ze waar Isabella woonde? Voordat ze nog iets terug kon zeggen zei het meisje: 'oh sorry, wat onbeleefd van me! Ik ben Lisalore, maar noem me maar Lisa. Ik neem aan dat je niet weet naar welk lokaal je moet, toch?' 'Nee, dat klopt. Zou je misschien wete...' Isabella kon haar zin nog niet eens afmaken, maar Lisa wist meteen al wat ze wou zeggen: 'Tuurlijk, ik weet wel waar je les hebt. Kom maar met me mee.' Isabella loopt verlegen achter Lisa aan en schaamd zich nogsteeds voor wat er gebeurt was met de mysterieuze jongen.

Als ze bij het lokaal zijn aangekomen zegt Lisa: 'Dit is je klas! Maar om het wat gemakkelijker te maken voor je kan je gewoon naast mij komen zitten.' Ze geeft een overdeven knipoog aan Isabella. Isabella kijkt de klas rond, maar dan ziet ze in de hoek van de klas de mysterieuze jongen zitten waar ze zich zo voor schaamde. Haar hart begint tien keer sneller te bonken. Dan kijkt de jongen haar aan en er verschijnt weer een klein glimlachje op zijn gezicht. Isabella kijkt hem ook aan. Ze maken veel oogcontact. Ze denkt: 'Zit ik bij hem het hele schooljaar in de klas?'