Never Existed (A Dutch Harry Potter fanfic)

Hoofdstuk 1 - Meet the Four

"Ehm, pardon? Meneer? Ja. Weet u toevallig waar Platform 9 3/4 is?" Lauren keek de conducteur aan met een nieuwsgierig gezicht. Benieuwd naar wat hij zou zeggen tegen haar nerveuze moeder dwaalde haar blik af naar een familie die er anders uit zag. "Ze moeten echt eens een andere manier naar Hogwarts bedenken. Al die verschrikkelijke dreuzels werken enorm op mijn zenuwen." hoorde ze de vrouw van het gezin zeggen. Toen Lauren om de paal heen wilde kijken om het gesprek van de raar geklede familie die het over 'dreuzels' hadden te kunnen volgen stonden ze er opeens niet meer. Lauren vroeg zich af waar ze gebleven waren, maar haar aandacht belandde weer bij de conducteur die van verbaasdheid al een tijdje niets had gezegd. "Gaat het wel helemaal goed mevrouw? Ik bedoel ik wil niet onbeleefd zijn, maar u staat nu op platform 9, daar is platform 10 en als er een platform 9 3/4 zou zijn geweest zou ik dat echt wel geweten hebben." Bij de laatste paar zinnen zette de man zo'n neppe glimlach op dat Lauren hem met een wrede blik aankeek. Ze tolereerde het heus niet van zo'n man om zo tegen haar moeder te doen. Haar moeder slaakte een zucht en mopperde in zichzelf: "Ik ben heus niet gek." De conducteur had al weer een nieuwe last op zijn schouder toen een oude vrouw schreeuwend aan hem vroeg waar de wc's waren. Waarschijnlijk was de vrouw doof, want toen de conducteur haar op een rustige toon antwoorde blerde ze: "Hè?!"
Haar moeder pakte haar hutkoffer en ging zitten op een bankje. De uil die in haar kooitje bovenop zat was al die tijd stil geweest en dat vond Lauren totaal niet erg, want ze hield niet zo veel van aandacht. Haar moeder keek op haar horloge en zei: "Tien voor elf." Lauren keek naar haar moeder die met een blik die sorry zei terug keek. "Het is niet mijn schuld Lauren. Ze hadden het gewoon in die brief moeten zetten." Lauren knikte en keek naar de uil. Ze had het gevoel dat hij het zelfde dacht. De uil draaide zijn hoofd naar waar het raar geklede gezin had gestaan en Lauren liep er heen. Ze stond nu ongeveer een paar meter van de paal waar de bordjes 9 en 10 aan hingen. De uil kraste en draaide zijn hoofd in een snelle beweging naar de paal. Zou ze... Nee dat kan niet dacht ze. Ze keek op de klok. Acht voor elf. "Oké mam, ik wil iets proberen, misschien is het knettergek, maar ik zag het net een familie ook doen." Ze keek naar haar moeder die een soort half glimlach half bezorgd gezicht had en ze knikte instemmend. "Alles is het proberen waard." ze trokte hutkoffer achter zich aan en toen stond ze naar Lauren. "Rennen." zei Lauren, "Rennen naar die paal." zei ze vastbesloten. "Lauren dat is gekkenwerk. En als het werkt kom ik er niet door. Ik ben geen heks zoals jij, weet je nog?" "Dan doe ik het." antwoordde Lauren. Ze nam de hutkoffer over van haar moeder, gaf haar een kus en keek toen weer naar de paal. Ze rende, zo hard als ze kon, ze sloot haar ogen en hoorde toen plotseling onwijs veel lawaai. Ze remde af en opende langzaam haar ogen. Haar blik ging van links naar rechts en weer naar links. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek naar de prachtige oude trein die voor haar stond. Ook las ze een bordje met daarop Platform 9 3/4. Het was haar gelukt. Voor haar gevoel was het wel heel snel gegaan. Ze had in rap tempo afscheid genomen van haar moeder terwijl ze nog zoveel had willen zeggen. Voor een moment was ze even trots op zichzelf dat ze zo snel had uitgevonden hoe ze op het platform moest komen. Oké, met een beetje hulp dan.
Nadat ze een fluitje had gehoord zag ze iedereen de trein in stromen. Ze volgden de rest al snel zodat ze niet helemaal achterin zou zitten. Ze zocht naar een lege coupé en een beetje in het midden van de trein zag ze de jongen uit de raar geklede familie alleen in een coupé zitten. Lauren verwachtte eigenlijk ook niet meer dat ze nog een lege coupé zou vinden en ze schoof de deur open. "Mag ik?" vroeg ze. De jongen zei niets, hij knikte alleen maar en keek toen weer uit het raam om zijn moeder te zoeken zodat hij kon zwaaien. Met veel moeite probeerde Lauren ondertussen haar hutkoffer op de plank boven haar te krijgen en nadat ze met heel wat inspanning de hutkoffer op zijn plek had gekregen ging ze weer zitten. De jongen had zijn moeder inmiddels gevonden, want hij zwaaide en lachte uitbundig. Lauren keek ook uit het raam in de hoop dat ze haar moeder zou zien, maar dat kon natuurlijk helemaal niet en dus nam ze de tijd om de jongen te bestuderen. Niet te opvallend natuurlijk. Op het eerste oog was de jongen een raargeklede jongen, maar nu ze hem zo bekeek viel het allemaal wel mee. Ze had veel mensen in Diagon Alley er zo zien bijlopen. Het was vast tovenaarsmode.
De trein begon te rijden. De jongen zwaaide nog zo lang hij kon en toen zaten Lauren en de jongen tegenover elkaar. Beiden hadden ze het gevoel dat ze moesten praten, maar niemand zei iets zodat het eigenlijk een beetje ongemakkelijk werd. "Ik ben Lauren. Lauren Foster." zei Lauren om het ijs te breken. Er verscheen een glimlach op het gezicht van de jongen en hij stak zijn hand uit. "Jake. Jake Benson." zei hij. Jake had bruin rossig haar en felgroene ogen. Hij was mooi, dat gaf Lauren zeker toe, maar op een 1 of andere manier had ze het gevoel dat ze tegenpolen waren. Blijkbaar vond Jake het leuk om het gesprek te lijden nadat zij begonnen was.  Het was alsof zij het boek wel had geopend, maar het boek een eigen leven begon te lijden en omsloeg wanneer hij dat wilde. Hij praatte graag over zijn familie, die allemaal tovenaars waren, dat was duidelijk. Lauren had eindelijk het gevoel dat zij iets mocht zeggen en vroeg toen wat een dreuzel nou precies was. Jake keek haar aan alsof ze van een andere planeet kwam en dat gaf Lauren het gevoel dat ze iets doms had gezegd. "Sorry," zei ze meteen, "ik ben de enige heks in de familie. Ik weet niets, noppes, nada." Lauren zuchtte en ze had het gevoel gekregen dat ze heel erg achterliep. "Een dreuzel is een persoon die niet kan toveren." zei Jake. Hij keek weer uit het raam. Blijkbaar had hij niet gemerkt of wilde hij niet merken dat Lauren zich onprettig voelde.
Lauren had het gevoel dat ze al een uur in de trein had gezeten terwijl er net 5 minuten verstreken waren. Ze hoorde op de gang wat stemmen. "Ja, en toen pakte ik dus het boek de Geschiedenis van de Toverkunst en weet je wat er nou zo gek was?" hoorde ze een opgewekt meisje zeggen. "Nou?" vroeg een jongen die totaal niet geïnteresserd klonk. "Er ontbreekt een hele periode." zei het meisje. "Goh, eindelijk uitgevonden waar Peter 1456 het altijd over heeft?" De jongen en het meisje stonden voor het raam van de coupé van Jake en Lauren. Jake leek totaal niet geïnteresseerd, maar Lauren keek stiekem naar rechts om het gezicht van de twee te zien. Het meisje had blond krullend haar met sproetjes en ze droeg een bril op haar neus. De jongen had zwart haar dat stijl en lang was. Hij had een vriendelijk gezicht en was duidelijk met het meisje aan het grappen. "Nou!" riep ze met een lachend gezicht. "Ik vond het wel leuk om te zien hoe dat nou werkelijk zat met dat boek." De jongen glimlachte, maar verloor bij het pienterige meisje zijn geduld niet. Het was duidelijk dat het meisje een overenthousiast persoon was en dat de jongen een goede praatpaal was aangezien hij zeker een luisteraar was. "Zullen we hier gaan?" vroeg de jongen die toen zijn hoofd richting Lauren draaide waarop Lauren snel de andere kant op keek. "Als het mag." zei het meisje. Lauren hoorde een deur openschuiven en Jake keek nu ook. "Kunnen we hierbij, alles zit vol." zei de jongen vriendelijk. De jongen had ten opzichte van Jake een totaal andere uitstraling. Jake keek alsof de jongen die binnenkwam gek was. Lauren antwoordde gauw: "Ja tuurlijk!" zodat Jake geen nee meer kon zeggen en al snel zaten ze met zijn vieren in de coupé. "Spannend hè?" zei het meisje. "Ik bedoel het eerste jaar. Ik kon niet snel genoeg beginnen. Ik heb alle boeken al door gespitst en ik kan niet wachten tot de lessen." Jake en Lauren keken het meisje aan. Gelukkig dacht Jake hetzelfde, want zo voelde ze zich niet het domme meisje met de dreuzelfamilie, nu ze inmiddels wist wat dat was. De jongen tegenover het meisje glimlachte en zei: "Rustig maar, niemand is zo boekengek als zij is. Ik heb ook nog niets gelezen en ik kom ook uit een tovenaarsfamilie." De jongen zakte onderuit en was duidelijk op zijn gemak. Doordat Lauren naast de jongen zat voelde ze een soort positieve energie wat haar ook op haar gerust stelde. Opnieuw hoorde ze een "Nou!" uit de richting van het meisje. De jongen en inmiddels ook Jake lachte. Het meisje hield er duidelijk niet van om op haar teentjes getrapt te worden en ze deed Lauren denken aan haar beste vriendin thuis. Slim, lief, maar totaal gestoord. "Oh!" riep de jongen. "Jullie weten nog niet eens wie wij zijn." "En jullie ook niet wie wij zijn." zei Lauren toen ze haar lange bruine haar naar achter zwaaide. "Luke Carter." zei hij. "En dat is.." "Madison Spark." viel het meisje hem in de rede. "Juist." zei Luke. "Madison is mijn nichtje. Mijn moeder en haar moeder zijn zussen en daarom kennen wij elkaar al. We zijn wel totaal verschillend. Mijn vader is een dreuzel en zij komt uit een gehele tovenaarsfamilie." Toen Jake dat hoorde ging hij wat rechterop zitten en was ineens geïnteresseerd in het meisje met de blonde haren. "Jake Benson." zei hij kort en krachtig. Jake deed niet eens de moeite om ook Lauren voor te stellen. "Lauren Foster." zei Lauren met een glimlach.
Nadat Lauren wat was bijgepraat door de 3 anderen, die maar al te graag over hun toverkennis zoals chocokikkers, zwerkbal en Hogsmeade vertelden, begon ze hen steeds aardiger te vinden. Stuk voor stuk, zelfs Jake die wel wat koppig, maar zeker aangenaam was om naar te luisteren. Madison had al de hele reis geprobeerd om het boek dat zij in haar handen had ter spraken te brengen dus vroeg Lauren het maar uit beleefdheid. Waardoor ze snel een reactie kreeg van naast haar. "Ah wat jammer nou. Ik hoopte dus echt dat niemand dát zou vragen." zei Luke gniffelend. Lauren lachte en wendde zich weer tot Madison. "Geschiedenis van de Toverkunst. Er mist een heel groot deel, wel 50 pagina's en ik wed dat dat niet alles is! Maarja, wat Peter 1456 altijd zei: 'Wat niemand weet, is waarschijnlijk niet belangrijk.'" zei Madison. Lauren keek haar vragend aan. "Hè?! Heb je nog nooit gehoord van Peter 1456?" Lauren schudde nee. "Dat meen je niet?" vroeg Madison verbaasd. "Hoe zou ik dat moeten weten dan?" zei Lauren. "Nja, kort en krachtig uitgelegt: Peter 1456 gaat over toverwet 1456, die onder de sectie doodstraf staat. Wat heel gek is want het enige wat er in staat is gezwam over dat je niet over de familie van de minister van toverkunst mag praten en niet over die 50 pagina's waar ik het net over had. Wat daar staat weet natuurlijk niemand, want je mag het zelfs niet met een brulbrief naar iemand sturen." Lauren deed alsof ze wist wat een brulbrief was aangezien ze niet heel dom wilde overkomen. "Een sprookje over een wet? Dat slaat echt nergens op." Lauren grinnikte, maar niemand grinnikte mee. "Ja, maar dit is wel de wet met de meest zware straf."
Het was een tijdje stil geweest en Lauren was in haar gedachten verzonken. "Ik wed dat ik de slechtste ben van de klas." zei ze toen. "Ik bedoel, jullie weten al zo veel en.." "En wat? De enige die werkelijk een correcte spreuk kan uitvoeren in deze coupé is Madison." viel Luke haar in de reden. "Maak je geen zorgen Lauren." Luke wreef over Laurens arm. "Wij weten misschien veel van de buitenwereld, maar niets van wat toveren nou precies inhoud." Madison was inmiddels op het puntje van haar stoel gaan zitten. "Kijk." zei ze. Ze pakte haar bril en brak hem in tweeën. "Hè? Wat doe je nou!" riep Lauren. Madison haalde haar toverstuk tevoorschijn. "Oculus Reparo." de bril smolt op magische wijze aan elkaar en zelfs Jake die niets wilde weten van het talent van Madison was voor 1 moment verbijsterd. "Gaaf." zei Lauren. Opnieuw viel er een stilte. Madison keek Lauren doordringend aan. Madison was een schat van een meid, maar er zat vast en zeker ergens een draadje los. Na Lauren lang te hebben aangestaard zei ze: "Gek. Ik weet gewoon niet waar jij nou zal komen. Je weet wel, waar je zal worden ingedeeld. Ik bedoel leergierig ben je, geduld heb je, koppig zal je vast wel zijn en volgens mij stroomt er lef door jouw hele lijf," Lauren keek naar Madison op zo'n manier dat ze nog meer verwachtte, maar blijkbaar was dit alles. "Ehh, wat bedoel je hiermee?" vroeg Lauren toen maar. "Ik bedoel de afdeling natuurlijk. Op Hogwarts heb je 4 afdelingen, Gryffindor, Slytherin, Ravenclaw, mijn favoriet, en Huffelpuf. Gryffindor staat voor moed en daadkracht, Slytherin voor doelbewust en wilskracht, Ravenclaw voor wijsheid en gezond verstand en Huffelpuf om trouw en geduld." "Wat is de beste?" vroeg Lauren voorzichtig. "Er is niet echt 1 de beste. In allen hebben grote tovenaars gezeten, maar we zullen zien waar je komt. De Sorting Hat zal het vast wel weten." Opnieuw vroeg Lauren maar niet wat dat was, maar wat het ook was en in welke afdeling ze ook zou worden geplaatst, ze liet het allemaal maar over zich heen komen. Wat zij alle 4 eigenlijk zouden moeten doen. Kennis is niet alles.