Acımasız Yıllar

Zaman

17 yaşında bir genç kızım tam deli çağını yaşarken böyle acımasız bir hayata sahip olmanın verdiği eziyetle çırpınırken hiçbir şey beni mutlu edemedi. Annem benim için herşeyi yapar, arkamı toplardı. 5 kardeş olduğumuz halde en çok ilgiyi bana gösterirdi. Babasızdım çünkü ben evet manevi bir babam var üvey bile diyemeceğim "çünkü benim babam".

Biyolojik babamı bu yaşıma kadar sadece iki kez gördüm. Ona nefretle baktım her zaman içimde ufacık bir sevgi kırıntısı bile yoktu ona karşı nefretüstü şeyler besliyodum ona karşı içimde. Hatta elimden gelse çeşitli canilik yapabilirdim üstünde.

Ben böyleyim. Hayata tutunmaya çalışan çabalayan ve hiçbir bok beceremeyen.

Ortaokulu bitirip çalışmaya başladım. Aileme destek olmak adına. Şen şakrak deli dolu bir kız olan ben her insanı güldürmeyi başarabilen ben Gamze'ye çeşitli akıllar veren hiçbirini kendimde uygulamayan yine ben.

Yine alışık olduğumdan alarmın çalmasına 5 dakika kala uyandım tatlı ruyalarımdan. Sonra Gamze'yi uyandırıp servisi beklemeye başladık. Gamze bana birinden bahsetmişti.
- Betül'cüm bak ne diyeceğim halamın oğluşu benim biricik abicim seninle tanışmak istiyor. Seni görüp beğenmiş, seninle birgün gorüştürmemi istedi benden. Sen ne diyorsun canım bugün iş çıkışı bir yerlere mi gitsek ?
Sinsi sinsi gülüyordu Gamze benden cevap beklerken bense ne yapacığımı bilmiyordum o anda. En yakın arkadaşım hatta birlikte bebeklik fotğraflarımız bile var. Guvenebilirim diye düşünmekten alıkoyamadım kendimi.
- Bakarız canım bir erkek tarafından üzülmeyi tercih edersem söylerim hıhıhıhı.
Diyerek Gamze'yi susturmayı başardım.

Ben tek başıma gayet mutluyken bir hödüğün beni üzmesine izin veremezdim. Malum aşk ve sevgi filmlerdi gibi olmuyor.

Arkadaşlar henüz çok yeniyim. Ve bu ilk adımım lutfen okumayi ve oylarinizi eksik etmeyin. Hoscakalin..