SON YAKAMOZ

1.BÖLÜM

  Bugün  bir koleje gitmek için bursluluk sınavına girdim yetimhane den  üç saat izin almıştım ve bu süreyi iyi değerlendirmem gerekiyordu . Yirmi dakikada sınavımın yapılacağı okula varmıştım .

  Sınavım iki saat sürmüştü . Geriye yaklaşık kırk  dakika  kalmıştı bu sürede biraz gezebilirdim . Çarşıya indim ve etrafa göz gezdirdim . Dikkatimi çeken ilk mağazaya girdim ve kıyafetlere bakmaya başladım .

  Gözlerim saatime çarptı yarım saatimin kaldığını fark ettim . Başımı saatimden kaldırdığımda onu gördüm , beni geçen sefer gördüğünde ezik gibi davran mavili çocuğu .

  Kendisini tanımasamda ukala ve kendini beğenmiş olduğunu anladım . Biraz ona bakındım ve yanına bir kızın geldigini gördüm . Büyük ihtimalle sevgilisiydi .

  Neden bilmiyorum ama içimde onu takip etme isteği doğdu ve arkalarından gizlice onları takip ettim . Takip işi biraz daha uzun sürmüştü ve ben sınavdan çıkalı bir saat olmuştu .

  Sessizce kendime küfür ettim ve bir minibüse binip yetimhanenin orada indim . Yetimhaneye kimseye görünmeden girmeye çalışırken arkamdan bir ses geldi .

  " Bak bak bak !  Dolunay hanım yine mi geç gelmiş . "

  Bu sesi ölüyken bile tanırım . Yetimhanenin sapık müdürü ! İçimden bir bahane ararken ağzımdan

  " Saatimin pilleri bitmiş herhalde çalışmıyor . " dedim .

  Artık ne alakaysa . Müdür fark etmeden saatimi sınavın başladığı saate alıp dudurdum .

  Müdür kolumu çekti ve saatime baktı  bana çarpık bir gülüş atarak " Benim bu bahaneyi yutucağımı mı sandın . " dedi ve beni karanlık odaya gönderdi .

  Bu adama gerçekten sinir oluyorum . Yaklaşık bir hafta karanlık odada kalmıştım ama bana bir ay gibi gelmişti çünkü günde sadece bir yarım ekmek ve yanında yarım litrelik su veriliyordu . Zaten ekmeği ben yemiyordum fareler ve böcekler alıyorlardı .

  Birkere tam ekmeği ağzıma atacakken içinden hamam böceği çıktı . O günden sonra karanlık odada kaldığım süre zarfında yalnızca su içebildim . Sadece ekmek olayı değil ölen farelerin ve böceklerin kanları midemi bulandirıyordu .

  Bir anda kapı açıldı ve yetimhanemizin saygı değer (!) Müdürü içeri girdi . Işık gözümü aldı ve gözlerimi ovuşturdum . Nasıl olsa karanlıkta o kadar çok kalıyordum ki resmen gece görüşüm ortaya çıkmıştı .

  Müdür yanıma geldi ve saçlarımı okşayarak " Ceza bitti istersen çık dedi . " . Aslında benim için çıkmamak daha iyiydi ama tek arkadaşım olan Neşeyi merak ediyordum .

  Ayağa kalktım ve kapıya doğru ilerledim . Kapıdan çıkınca hızlı adımlarla yatakhane ye gidip Neşeyi aradım ama yoktu . Daha sonra yemekhaneye gittim orada da yoktu ve son yer olarak tuvalete baktım .

  Kapıyı açtığımda hıckırık sesleri kulağımı  doldurdu . Bu Neşenin sesiydi . Hep ağladığından dolayı hıckırık sesini tanıyorum . Kapıyı tıkladım ve Neşe diye seslendim .

  " Dolunay sen misin ? " Diye sordu .

  " Evet benim hadi aç kapıyı da gireyim " dedim

  Neşe o kadar çok ağlamıştıki resmen gözleri yerinden çıkacakmış gibi olmuştu .

  " Hadi toparlan da bahçeye gidelim , bana olanları anlat . " dedim . Neşe ise cevap vermek yerine başını salladı .

  Bahçeye inip bizim hep oturduğumuz köşeye geçtik . Neşeye " Hadi anlat " dedim . Neşe ise benden utandığını belirtti ve başını yere eğdi . Bense kızgın bir şekilde bakarak " Niye uyanıyorsun . Eminim utanılacak bişey yoktur ayrıca anlatırsan açılırsın  " dedim .

  " O mehmet kaya denecek adam beni tecavüz etmeye kalktı " diyip tekrar ağlamaya başladı . Ben yumruğumu sıktım ve bir hışımla yerimden kalkıp içeri doğru yürüdüm .

Arkamdan " Nereye gidiyorsun Dolunay ? " diye bağırdı Neşe . " O sapığın gırtlağını sıkmaya " dedim . "Dur gitme " diye bağırdı neşe arkamdan ama aldırmadım ve daha da hızlandım . O şerefsiz sapık benim arkadaşımı ve başka hiç bir kızı tecavüz edemez hatta etmeye kalamazdı bile .    

  Hemen odasının oraya gidip kapıyı çalmadan içeri girdim . "Bu ne hatsizlik . " dedi ve başını önündeki dosyadan kaldırıp yüzüme baktı . "O bakın kim gelmiş ." dedi alaylı bir tonla .