Stay

"As my memory rests but never forgets what I lost wake me up when September ends.." αυτό το τραγούδι ποτέ δεν θα σταματήσει να μου θυμίζει το παρελθόν μου. Τα χρόνια που το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το πως να περνάω καλά και πως να κερδίσω το κάθε λεπτό πριν το καλοκαίρι τελειώσει. Και τώρα άλλο ένα πρωί με βρίσκει με ένα παγωμένο ποτήρι στο χέρι,μπροστα από το παράθυρο κοιτώντας τα αυτοκίνητα που ακολουθούν την συνήθης διαδρομή τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία και καθώς ο δρόμος τους τραβάει σε ένα ταξίδι, αντικριζοντας ο ένας τον άλλον, δε θα τους δοθεί η ευκαιρία να διηγηθουν την ιστορία τους ο ένας στον άλλο. Και έτσι ρουφηξα μια ακόμη γουλιά από το σκουροχρομο υγρό που πλέον εγκατέλειπε το ποτήρι μου, έχοντας ξανά αυτή την πικρή γεύση στο στομα μου που θύμιζε δηλητήριο, έχοντας λένε την ικανότητα να σε βοηθάει να ξυπνάς. Φοβάμαι πως η μόνη αίσθηση που δίνει είναι εκνευρισμου αλλά είναι ένας τρόπος να ξυπνάς και αυτός, άρα μάλλον δουλεύει. Αφού πλέον το ποτήρι τελείωσε την υποχρέωση του, το άφησα πάνω στο τραπέζι και κινήθηκα προς το μπάνιο. Έβαλα τις πιτζαμες μου και τα εσώρουχα μου στα απλητα και μπήκα μέσα στην ντουζιέρα. Νιώθω πολύ τυχερή αφου είχε μέρες να βρέξει και έτσι είχα την τιμή να έχω λίγο ζεστό νερό. Άφησα το νερό να κύλησει στα μαλλιά μου και έπειτα να επεκταθεί στο σώμα μου δίνοντας μου μια αίσθηση χαλάρωσης. Προσθεσα λίγο από το σαμπουάν μου με άρωμα πορτοκάλι αφήνοντας το να κάνει όσο πιο πολύ αφρό μπορεί. Αφού το ξεβγαλα Προσθεσα το μαλακτικο δίνοντας στις μπουκλες μου μια ελαφριά λάμψη. Άπλωσα πάνω μου το αφρόλουτρο μου με άρωμα κανέλας και το άφησα να κάνει τα μαγικά του. Αφού ξεβγαλθηκα πήρα την πετσέτα που κρεμοταν απέναντι μου και τυληξα το σώμα μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα αφού η απουσία του ήλιου και η ψυχρα του δωματίου έκαναν την εμφάνιση τους πάνω στο βρεγμένο μου σώμα. Εσπευσα προς την ντουλάπα μου, που όσο μικρή και αν ήταν μπορούσε να φιλοξενήσει όλα μου τα ρούχα μέσα της, κάνοντας μια γρήγορη επιλογή. Φόρεσα το μαύρο μου τζιν που είχε ομοίως δύο σκισηματα στα γόνατα, μια γκρι μπλούζα που πάνω γράφει "love from the first coffee" Και το τελειοποιησα φορώντας τα μαύρα μου vans. Κοίταξα το ρολόι μου και η ώρα ήταν 8:45 και η δουλειά μου άρχιζε στις 9,οποτε άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Κατέβηκα με γρήγορο βήμα τις σκάλες και όταν πλέον έφτασα στην έξοδο συνάντησα την συμπαθεστατη κυρία του 4 ορόφου.
"καλημέρα Lauren"
"καλημέρα zoeh"ειπε και ένα γλυκό χαμόγελο απλωθηκε στο ηλικιωμένο της πρόσωπο με λίγες ρυτίδες να κάνουν την εμφάνισή τους.Μολις βγηκα από το κτίριο άρχισα να βαδιζω προς το βιβλιοπωλείο που δούλευα, αφήνοντας την ομορφιά του Amsterdam να με μαγευσει. Έβλεπα πρόσωπα τα οποία ίσως και να συναντούσα άλλη μια φορά στην ζωή μου να περνούν με βιαστικο βήμα και ανέκφραστο πρόσωπο να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Διεκρινα την πινακίδα που έλεγε Waterstone's που σήμαινε ότι η διαδρομή μου έφτασε στο τέλος της. Μπήκα μέσα καλημεριζοντας τους άλλους εργαζόμενους και κατευθηνθηκα προς το πόστο μου. Φόρεσα το ταμπελακι της δουλειάς μου με τα στοιχεία μου επάνω ώστε να διευκολύνω τους πελάτες να με ρωτήσουν ο, τι θέλουν για την εξυπηρέτησή τους. Zoeh Winstone, 23.

Hey, είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι, οπότε θα το εκτιμούσα Να μου λέγατε την άποψή σας και αν σας άρεσε, και αν θα θέλατε να συνεχίσω εννοείται. Θα ανεβάσω και τα άτομα που έχουμε μέχρι στιγμής, την κυρία Lauren και την zoeh.