"Πώς σε λένε;", ρώτησε και ένιωθα τα σκοτεινά καφέ του ματιά να με καίνε.
"Zoeh",απάντησα και έκανα μια παύση ώστε να μπορέσω να του χαμογελασω κάνοντας φανερη την δυσκολία έκφρασης που μου δημιουργούσε το βαθύ βλέμμα του.
"Εσένα;".
"Wake me up, wake me up inside, I can't wake up, wake me up inside, call my name and save me from the dark."
Άνοιξα τα μάτια μου όσο πιο αργά μπορούσα, νιωθωντας τον ήλιο να προσπαθεί να εισβάλει μέσα τους. Πέρασα το χέρι μου μπροστά από το πρόσωπο μου, προστατευοντας τα από το να πονέσουν. Σηκώθηκα από το κρεβάτι νιωθωντας την ανάγκη για ύπνο να με κατακλύει. Εσειρα τα βήματα μου μέχρι το μικρό μου κουζινακι όπου για ακόμα ένα πρωινό ετοίμασα το υγρό που θα εδιωχνε την αίσθηση της υπνηλιας από επάνω μου. Κρατώντας στο χέρι μου την κρύα κούπα, κατευθυνθηκα προς το παράθυρο και ακολουθώντας την σειρά των γεγονότων παρακολουθησα τα αυτοκίνητα να κινούνται το ένα πίσω από το άλλο σαν κάποιος να τα έχει στήσει, και εκεί κάπου έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι είμαι και εγώ ένα μέρος ενός κακογραμμενου βιβλίου, όπου ο χαρακτήρας ακολουθεί μια ρουτίνα, ένα σχήμα καλοστημενων γεγονότων περιμένοντας μια ανατροπή στο σενάριο. Ήπια γρήγορα το πικρό υγρό και έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, απαληνοντας τις βαριές μου σκέψεις. Άφησα το νερό να τραβήξει μακρυά τις σκέψεις ακολουθώντας τον δρόμο του. Έκλεισα τα μάτια μου και εκεί τα είδα. Εκείνα τα δύο ματιά που με στιγμάτησαν οκτώ ημέρες πριν.
Ένα σκοτεινό καφέ χρώμα που μπορούσε να με κάψει ολόκληρη και εκεί θυμήθηκα το όνειρο μου. Δεν έμαθα ποτέ το όνομα του. Γνωρίζω μόνο δύο ανώνυμα ματιά. Δεν έμαθα ποτέ το όνομα της καταστροφής μου. Το όνομα του οποίου τα μάτια κάθε φορά που εκλεινα τα μάτια μου με κοιτούσαν, είχαν γίνει τα όνειρα και οι εφιάλτες μου. Φόρεσα μια μαύρη μπλούζα η οποία είχε αριστερά στο στήθος μια μικρή άσπρη τσέπη, ένα μαύρο τζιν και τα Adidas μου. Πήρα τα κλειδιά μου και ξεχυθηκα και πάλι στον γνωστό δρόμο που οδηγούσε στην δουλειά μου. Δεν σήκωσα το βλέμμα μου από τον δρόμο, θέλοντας να αποφύγω την γρήγορη οπτική επαφή με τους άγνωστους περαστικούς. Έφτασα γρήγορα σήμερα στο κατάστημα το οποίο δούλευα. Φόρεσα και πάλι το ταμπελακι μου και κατεφυγα μέσα στους διαδρόμους με τα βιβλία. Το έκανα συχνά όταν ήθελα να αποφύγω την όποια επαφή με τους πελάτες.
"Zoeh, έλα εδώ.",ακουσα την φωνή του ηλικιωμένου αφεντικου μου να με καλεί. Έφθασα όσο πιο σύντομα μπορούσα κοντά του ώστε να μάθω τον λόγο για τον οποίο με κάλεσε εκεί. "Από εδώ είναι η νεα μας υπάλληλος. Θα ήθελα να την ενημερώσεις για ο, τι θα έπρεπε να γνωρίζει για αυτή την θέση".
"Μαλιστα κύριε." είπα και κοίταξα την κοπέλα που στέκονταν πλέον μπροστά μου.
"Γειά σου, είμαι η Jacqueline Stewart."ειπε με ένα γλυκό χαμόγελο.
"Είμαι η Zoeh."ειπα και άπλωσα το χέρι μου, ανταλλασοντας μια ευγενική χειρονομία μαζί της.
"Λοιπόν, δεν χρειάζεται να γνωρίζεις πολλά. Πρέπει να φοράς πάντα το ταμπελακι σου και πάνω από όλα να είσαι έτοιμη να εξυπηρέτησεις τους πελάτες φορώντας πάντα ένα γλυκό χαμόγελο και όση ευγενια διαθέτεις εκείνη την στιγμή".
"Ακούγεται εύκολο."ειπε και ένα μεγάλο χαμόγελο απλωθηκε στο πρόσωπο της.
"Λοιπόν, καλή σου αρχή Jacqueline."
"Ευχαριστώ Zoeh."ειπε, χαμογελασα και επέστρεψα πίσω στη θέση μου.
...
Η ώρα ήταν περασμένες 8 και ήταν πλέον η ώρα να κλείσουμε το κατάστημα.
" Καλό σου βράδυ Zoeh."φωναξε η Jacqueline καθώς άνοιγε την πόρτα για να βγει έξω.
"Καλό σου βράδυ." ανταπεδωσα χαμογελοντας και έπειτα το χαμόγελο σβήστηκε από τα χείλη μου. Ήταν εκείνος. Ο άγνωστος άνδρας στέκονταν πίσω από την πόρτα του καταστήματος. Σήκωσε το βλέμμα του και μου έριξε μια γρήγορη ματιά πριν ξαναστρεψει τα μάτια του στην Jacqueline. Έπειτα πέρασε το χέρι του γύρω από τον σβέρκο της και στραφηκαν προς την άλλη μεριά του δρόμου. Προσπάθησα να επαναφέρω όσο πιο γρήγορα μπορούσα τον εαυτό μου στην πραγματικότητα και έπειτα να βρω το θάρρος να κούνησω το ένα πόδι μετά το άλλο, στο δρόμο της επιστροφής μέχρι το διαμέρισμα μου. Το Άμστερνταμ το βράδυ ήταν ο, τι πιο μαγευτικό μπορούσες να δεις, αλλά εκείνη την στιγμή δεν είχα το μυαλό μου στην μαγεία του τοπίου. Έφθασα στο διαμέρισμα μου, έβγαλα τα ρούχα μου και με προσεκτικο τρόπο τα επέστρεψα πίσω στην ντουλάπα μου. Έβαλα μια αερινη μπλούζα που είχα για το σπίτι και από κάτω ένα κοντό σορτσακι πιτζαμας και χωθηκα μέσα στο κρεβάτι μου. Έκλεισα τα μάτια μου αφού η κούραση μου δεν μου επέτρεπε να τα κρατήσω ανοιχτά. Τα μάτια του έκαναν ξανά την εμφάνιση τους, το ίδιο και οι ερωτήσεις που άρχισαν να βομβαρδιζουν το κεφάλι μου η μια μετά την άλλη. Γιατί ήταν μαζί της; Ποια ήταν αυτή η κοπέλα; Γιατί ήρθε να δουλέψει μαζί μου; Γιατι τον σκέφτομαι; Και η αυλαία των ερωτήσεων μου χωρίς απαντήσεις έπεσε βρίσκοντας με αποκοιμησμενη έχοντας μια ερώτηση σε επανάληψη σαν το κουδούνι πριν την έναρξη ενός έργου.. Ποιος ήταν αυτός ο ανώνυμος άνδρας που κατάφερνε να με κάνει να ασχολούμαι μαζί του χωρίς να γνωρίζω τίποτα για αυτόν παρά ένα απλό αλλά ταυτόχρονα τόσο επιμονο χρώμα, που είχε καταφέρει να μου αναστατώσει την ζωή, την σκέψη, ακόμα και τα όνειρα μου, απλά επειδή με κοίταξε;
Hey guys, όπως σας είπα και πριν ένα ακόμα κεφάλαιο ολοκληρώθηκε και ελπίζω να το απολαύσετε. Προσπαθώ να γράφω πιο μεγάλα κεφάλαια και θα το εκτιμούσα αν μου λέγατε μια γνώμη σχετικά με την πλοκή των πραγμάτων. Θα το εκτιμούσα πολύ αν ψηφίζετε τα κεφάλαια μου και αν αφήνετε ένα σχόλιο για να ξέρω αν σας ικανοποίησε το αποτέλεσμα. Stay tuned ✌❤
ESTÁS LEYENDO
Stay
Novela Juvenil"Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι θα μου άλλαζες την ζωή μου, και το έκανες και αυτή η αλλαγή ήταν ότι καλύτερο έχω βιωσει έως τώρα. Σε παρακαλώ μην τα παρατάς τώρα, όχι μετά από όλα αυτά. Σε παρακαλώ.. Μείνε."
