İyi okumalar...
* Cem Adrian - Herkes Gider Mi ? *
ଏ
Hayattan sıkılmış bir şekilde uflarken annemin bağırışları eşliğinde yatağımda uzanıyordum.
Elimde heyecanla aldığım yeni kitabım vardı. Ancak bu gürültüde başlamam imkansızdı.
Gece okumayı düşünsem de izin verilmiyordu.
Resmen odamda hapis kalmıştım. Televizyondan nefret ettiğimi bildiklerinden ve kendileri izlediklerinden o hariç elimden her şey alınmıştı.
Kitap okumam bile yasaktı.
Ancak gizli gizli alıp okuyordum.
Ben Dilan.
16 yaşında siyah bağımlısı bir asosyal delinin tekiyim.
Kendimi pek tanıdığım söylenemez aslında ama insanların yargılı düşünceleri ve bunu dışa vurmak istemeleriyle bu kadarının farkındaydım.
En sonunda dayanamayıp kitabımı kilitli dolabıma koydum ve kilitleyip odadan çıktım.
" Anne bağırmayı ve söylenmeyi keser misin ? Sen böyle yaptıkça ben değişip sizin standartlarınıza uygun bi çocuk olmuyorum. "
Annem sinirle bana bakarken içerden kardeşimin tutturduğu çığlıklar geliyordu.
Katlanamayıp hızlıca odaya girdim ve sessizce uyardım ilk.
" Susucak mısın ? Sen fazla şımartılmışsın ya. Ne bu böyle bir istediği olmayınca tutturmalar ? Bir daha uyarmam ve sonuçlarına katlanırsın. " deyip ona doğru bir adım attım.
Ancak beni dinlemiyor ağlamaya devam ediyordu.
Kontrolümü hafif kaybederek elim birden ağzını sıktı.
" Sana anladın mı dedim ?! "
Diye bağırışımı duyan annem gelerek kolumu morartırcasına sıkmaya ve vurmaya başladı.
Bir yandan da söyleniyordu..
" ; Senin gibi evlat olmaz olsun, sen ne biçim çocuksun ? , Delisin sen deli ! Ama ben de Leylaysam seni inadına yollamayacağım deli hastanesine !...vb.."
Elimi çekerek salladım. Alışmıştım.
Annem beni kardeşimden uzaklaştırıp odadan çıkardı ve sokak kapısına doğru itti.
"Çık dışarı da aklın başına gelsin köpek ! Değerini bil biraz ve saygılı terbiyeli ol ! "
Beni dışarı itip siyah konverslerimi de peşimden dışarı atmıştı.
Siyah kapişonlu hırkamın kapişonunu kısa saçlarımın üstüne örttüm ve konversleri hızla giyerek koşmaya başladım.
Her zamanki parka gidiyordum, oradaki salıncaklar beni dışlamazdı belki ha ne dersiniz ? Bence dışlamazdı. Çünkü onlar bir gemiydi. Düşlerimin sırdaş gemisi.
Hangi gemi müfredatını dışlardı ki ?
Derin dalgalarında inadına boğar mıydı o da ?
Ben yalnız bir kız çocuğuyum Tanrım. Lütfen bana yardım et..
Diye dua ederken parka gelmiştim.
Derin soluklar eşliğinde nefes almaya çalıştım.
Doğdum beri Alerjik astımım vardı. Bu koşmama engel değildi ki ?
En azından bana göre değildi.
Hem ne demiş anonim ?
Kurallar çiğnenmek içindir.
Salıncağa oturduğumda yağmur çiselemeye başlamıştı.
Yağmuru severdim.
İnsanları izlemeye başladım ve izledikçe onlara bakıp yağmurdan kaçışlarına kahkaha ile gülüyordum.
Cidden komiklerdi.
Kirli ruhlarını temizlemeleri için gönderilen suyu red mi ediyorlardı ?
Yoksa o kirli ruhları çamurlaşır diye mi korkuyorlardı ?
Ben düşüncelerimle boğuşup ayağımla bir ileri bir geri ittirirken hafifçe salıncağı, sol tarafımdan soğuk bir ses duyuldu.
Ama samimiydi.
Bu insanın bakış açısına göre değişirdi.
" Çok komikler değil mi ? "
Diye bir soru yöneltmişti.
Ben de " Hı hı " diyerek onaylamıştım.
Yüzüne bakmamıştım, merak etmiyordum. İnsanların dış görünüşleri beni ilgilendirmezdi.
Birden bir şimşek çarptığımda yanımdaki çocuğun ayağı kalktığını hissetmiştim.
Nereye gidiyordu ?
Soramazdım ki ne haddimeydi..
Biraz daha durup orada ayağı kalktım ve eve doğru koşmaya başladım.
Evin bahçesine girerek 3 tane olan küçük merdiveni çıktım ve kapıyı tıklattım.
Kapıdan ses gelmeyince zile basıp aynı anda kapıyı yumrukladım.
Ancak açan yoktu.
Evdelerdi biliyordum.
Beni dışarıda yağmurda soğukta bırakacak kadar ne yapmıştım ben ona ?
Ah doğru, doğmuştum.
Kapının kenarına çökerek bekledim.
Zaten hep beklerdim.
Öz babamın beni gelip kurtarmasını da beklerdim.
Ama giden gelmiyordu.
ଏ
Okuduğunuz için teşekkürler..
Yorumlarınızı ve votelerinizi bekliyorum.
Eğer siz de benim gibi gizli okuyorsanız, siyah delisiyseniz ve asosyal manyağın tekiyseniz takipde kalın.
Bu hikaye sizi anlatıyor olabilir (:
( Not : İlk bölüm diye sizi sıkmamak için kısa tutulmuştur. )
