The mountain girl

Sophie.

Het word misschien een beetje verwarrend maar je leest later nog wel wat er in de tussen tijd is gebeurt 😘
👆🏼 dit hier boven is wat Sophie aan heeft.

~2 jaar later
Esmee werd wakker van de vogels zoals elke ochtend. Om een of andere reden word ze vrolijk wakker, maar dat verandert als ze zich weer herinnert wat er allemaal is gebeurt. Bij die gedachte huilt ze elke keer weer. Ze weet dat ze er niks aan kan doen maar toch doet het zeer.
Ze loopt naar buiten en merkt dat het koud is, het begint winter te worden, ze loopt terug en pakt haar zelf gemaakte mantel een bruine/grijze ( net zoals haar moeders vacht) tot net op de grond en haar pijl en boog. Als ze weer naar buiten loopt hoort ze een vogel en schiet gelijk op de plek waar het geluid vandaan komt, RAAK!! Ze had ook niet anders verwacht en mompelt in haar zelf ' breakfast is ready.'
Als ze haar ontbijt op heeft besluit ze het bos in te gaan en een wilde koe te vangen, want vanavond was het haar vaders verjaardag.
Na een uur zoeken heeft ze een kudde gevonden. Net nadat ze heeft geschoten ziet ze dat er een meisje van haar leeftijd naast staat. Geschrokken komt Esmee overeind in de hoop dat ze niet per ongelijk het meisje heeft geraakt. Wat achter af ook helemaal niet zou kunnen want ze mist nooit haar doel.

Versuft kijkt het meisje haar aan met duidelijke angst in haar ogen.
Het liefste zou Esmee haar koe pakken en weg lopen , ze houd niet echt van contact met mensen die ze niet kent, maar iets houd haar tegen. Misschien is het de blik in haar ogen of haar eigen eenzaamheid ze weet het niet maar ze loopt op het meisje af.

'Sorry daar voor, ik zag je niet staan' zei esmee. 'Niemand ziet mij staan' zei het onbekende meisje. Esmee bleef haar vragend aan kijken.
'Ik laat geen mensen in , ik ben bang om weer alleen gelaten te worden.'
Het laatste deel fluisterde ze in de hoop dat de pijl schietster het niet zou horen ,maar helaas. Esmee keek haar met een blik aan die vol medelijden uit straalt.'Hoezo weer?' Nu rolde de tranen over het zicht.
' wat gaat jou dat aan!?' Vroeg het meisje.  Hier kon Esmee niet tegen probeert ze een keer aardig te doen krijgt ze zo'n bot antwoord!
' dan niet.' Zei Esmee met een stem alsof het haar niks boeide maar het rare was dat het haar wel boeide meer als dat ze zou toe geven. Ze weet niet waarom maar ze wil het meisje leren kennen, maar blijk baar niet andersom.  Net als Esmee haar koe wil pakken begint het meisje te praten, nou meer fluisteren Esmee kon het net verstaan.
' ik had ooit een beste vriendin we hadden elkaar beloofd om dat altijd te blijven, maar na een tijd begonnen we elkaar minder te zien. Allebei veranderde we in de persoon die we echt zijn, maar helaas paste onze echte zelfs niet zo goed bij elkaar als de oude.' Het meisje huilde haar ogen uit tot ze weer wat zei ' weetje, ik mis haar helemaal niet. Ik mis alleen de oude haar. De aardige, lieve, stoere en gekke vriendin die ze ooit was.' En met die zin stortte ze helemaal in.

Esmee pakte haar koe en stond voor het meisje en stak haar hand uit, ze wist dat ze hier spijt van zal krijgen maar ze kon haar niet hier achter laten als een emotioneel wrak, ' huh, wil je met mij mee? Met de nadruk op de "mij" en het kleine beetje hoop dat bet meisje nee zou zeggen maar helaas ze zei ' ja, heel graag!' Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht.
Dus nu liep Esmee met een koe over haar schouder en een onbekend meisje terug naar haar grot
' Hoe heet je eigenlijk?' Vroeg het meisje.
' Esmee, en jij?' Vroeg ze met een glimlach.
'Sophie!' Ze ze met een veel te grote glimlach.

Allebei nog geen idee dat dit het begin was van iets moois!

Oke dit is tot nu toe mijn langste hoofdstuk 😁
Ik hoop dat jullie het leuk vonden😘
Liefs ❤️

Owja, check het lied " ruin" van Shawn Mendes 😍 die is echt goed 😍😍🙈