Het Meisje Dat Met Vogels Praat (Gestopt)

hoofdstuk 1

'Ze was zo gelukkig, en ze wou dat niet opgeven. Daarom rende ze weg.'

Ik zat in kleermakerszit op een dekentje in het park naast de vijver. Rody, het roodborstje, zat op mijn knie.

'Dat is een zeer mooi verhaal, River. Maar vertel eens. Wie was de mysterieuze man?'

'Je bent wel heel nieuwsgierig, niet Rody?' Ik knipoogde naar hem. Maar ik zal je zeggen wat ik weet. Ze zeiden dat de man geen naam had. Alleen de vrouw die werkelijk van hem zou houden, zou zijn naam te weten komen.'

Rody keek bedenkelijk voor zich uit en ik keek naar de eendjes in het water. Ik had Rody net over het sprookje van "De man zonder naam" verteld. Niet dat het echt bestaat. Of wel? Ik weet het niet. 'Ik moet maar eens gaan. Bedankt voor het gesprekje Rody.'

'Ik zal altijd voor je klaar staan River! Wat er ook gebeurt.' Vogels kunnen niet lachen, maar ik wist dat hij op dat moment naar me lachte.

'Wel, wel, wel. Kijk eens wie we daar hebben. Als dat nou eens River niet is!'

Geschrokken draaide ik me om. Celeste, de meid die zich beter vond dan eender wie op onze school. De Bitch. Ze peste me al sinds ik klein was. De laatste jaren negeerde ik haar gewoon. Zoals ik nu zou doen. Ik draaide haar de rug toe, stond op en raapte het deken op.

'Negeer mij niet zo, riviertje. Ik heb gezien wat jij net zat te doen. Ik ga de hele school vertellen hoe krankzinnig jij bent. Ik heb gefilmd met mijn gsm hoe jij tegen dat schepsel van een vogel zat te praten. Een druk op één simpel knopje.' Ze lachte gemeen naar me.

'Wat moet je van me, Celeste?'

'Dat is heel simpel, riviertje. Je moet dood. Door jou ben ik gedwongen je te pesten. Dus jij moet nu gewoon even zelfmoord plegen, dan kan ik rustig verder met mijn leventje en ben ik verlost van jou. Als je nu eens in de vijver zou springen. Wat denk je? De winter is net voorbij, dus het water zal wel koud genoeg zijn om je een hartstilstand te geven. Wat zeg je er van?' Ze was voor me komen staan en keek me vol haat aan.

'Ach, donder toch op. Ik ben jou zo beu als een vogel die steeds op je was kakt die je net te drogen gehangen hebt.'

'Nu je het toch over vogels hebt....', ze zwaaide met haar gsm. 'Zoals ik al zei; een druk op één simpel knopje... Of jij kunt gewoon springen en mij die moeite besparen.'

'Je doet maar. Ik trap niet meer in jouw streken.' Ik vouwde het deken op en liep langzaam weg.

'Ik had je gewaarschuwd.', zei ze nog net hard genoeg dat ik hat zou horen, en toen klonk er een geluidje vanuit haar mobieltje.

Fuck my life!

A/N: even ter info, als ze met een vogel praat, is het een schuin lettertype, als ze met een persoon praat een gewoon lettertype, en als ze iets denkt is het dik en schuin. Dit was gewoon even dat het duidelijk is ;)
Hopelijk is het een leuk verhaal!