It's Our Baby!He's mine!(chapter 1-36)

Chaptie 2.1~ D.E.A.T.H is absent :P

Main Character:

Brielle Corpuz--> Brie/Brei(basta Brey)

-babae po siya.

✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀

Nagising ako sa sikat ng araw na tumama sa mukha ko..

Kada Umaga, humihilik pa si ate. Gigisingin ko .At pagkatapos, tatakbo ako sa baba para gisingin rin sina mama at Bri.

“Good Morning ate!” O.O

Oo nga pala. Pssh. Nakalimutan ko na naman.Wala na sila.Ang ngiting dumaloy sa mukha ko kanina’y napalitan ng lungkot.Si ate Fern..Si mama.At ang kakambal kong si Bri..LAhat sila...

Iniwan ako..

Kung hindi lang kami iniwan ni papa, hindi na rin sana naglayas si ate.Hindi na rin sana nagkasakit si mama at namatay.Hindi na rin sana nawala at kinidnap si Brian, ang kakambal ko.Si papa ang may kasalanan ng lahat.Yun kasi ang bukambibig nila mama at ate..Na kung nandito pa si papa noon, hindi na sana kami nagkaganito.Hanggang sa kinidnap si Brian at hindi na nagbalik pa.Hanggang sa nawala sa tamang pag-iisip si mama, kaya naglayas si ate.Hanggang sa namatay si mama..

“Kayanin mo Brie...Mabuhay ka ng masaya at nakangiti sa kabila ng lahat...Labanin mo ang lahat..Nanditolang si mama mo.....Mahal ko kayo anak..Kayo ni Brian at ng ate Fern mo...At si papa mo..Huwag mong kalimutan yun..”

Yun ang huling salitang binitiwan ni mama...Ang huling patak ng luha...At ang huling hininga ni mama.Ako lang ang nakasaksi..Twelve years old lang ako nun.Ang sakit.Nag-iisa nalang ako..Hanggang sa nilibing na si mama.Salamat sa Diyos at may tumulong sa akin..Ang mga kaibigan nina papa at mama nuun.May mga anak rin silang dala para raw may makaiintindi sa akin kasi halos lahat sila, ka edad ko.Mabuti nalang at hindi ko nararamdaman ang pag-iisa ng bumalik sa bansa ang nag-iisa ko nalang na relative.Si Auntie Jane.Isinama niya ako sa South Korea, kung saan siya nagtatrabaho.Five years ako dun.Kahit papaano.Nawala ang lungkot ko..Naging kaibigan ko ang mga sikat na artista dun..Ang mga sikat rin na banda..May ari kasi si Auntie na bar run at take note, mga richness lang ang pweding pumasok run, karamihan mga artista at singers at banda..

Kahit papano.Sumaya ang buhay ko..Pero,Nang Fifth Anniversary ng pagkamatay ni mama,Saka ko nalang napagdesisyonang bumalik sa Pilipinas..Unting-unti na kasing nawala ang lungkot ko.PEro,Hindi ko talaga maiwasang makalimutang wala na sila..Lalo na nang bumalik ako dito sa bahay na to...

Pero.Lalabanin ko ang lahat!Naniniwala pa rin akong hindi pa patay si ate Fern at si Brian!Hinahanap ko pa rin sila hanggang ngayon..Kaya ibig sabihin...Hindi pa rin ako nag-iisa!Diba?!Bumalik ulit ang ngiti ko...

Wah!!What a new day!!Thursday ngayon..Kailangan ko ng magprepare para sa school!!!College na pala ako..Engineering ang kinuha ko..Pagkatapos ng lahat ng ritwal ko,Sumakay ako sa jeep at nagpara sa tapat ng -Ekkk-School, ang school na pinasukan ko ngayon..

Habang naglalakad sa pathway.Hindi ko talagang maiwasang mapansin na may nakatingin na mga mata sa akin.Araw araw yun ha?Tapos minsan may naririnig akong hiyawan ng mga lalake..At araw araw ko rin silang iniiwasan..Sigurado ako kung sino yung mga grupong yun..At bagay lang silang iwasan kasi basta..

“Brie!!!Brie!!!Brie!!!” At araw-araw ko ring naririnig ang sigaw niya.Nilingon ko siya sa likod..Tumatakbo siya habang bitbit ang mga libro niya..Heck..Yan kasi ang napapala ng mga napakaStylish na tao..Imbis na bag, ang napakaliit pa na parang pitaka na lang ang gagamitin..For the sake of Style and Fashion at in the name of gucci kaya naghihirap si manang..Kamay niya tuloy ang naging bag niya, kawawa.. :P